Hoi,

Al een tijd geen tot bijna geen contact meer en dat is de juiste weg, dat weet ik. Na de woede die ik nu nog steeds af en toe met vlagen voel (IK VERDIEN BETER DAN ZO BEHANDELD TE WORDEN!) voel ik me nu ook af en toe gewoon alleen maar verdrietig. En juist op dat soort momenten mis ik hem zo erg. Ik mis warmte van zijn armen, zijn troostende woorden als ik me rot voelde, zijn kusje op mijn voorhoofd zomaar zonder reden, ik mis het zo.

Waarom geef ik hem zoveel macht over mijn gevoel? Ik weet dat ik dat zelf doe, maar als ik dan weer iets van iemand hoor of lees komt die impulsieve woede zo snel weer naar boven. En de enige die ik ermee heb ben ik zelf. Het slaat op mn lichaam, ik teer helemaal weg lijkt het wel.

Ik WIL DIT NIET MEER. Liefst zou ik een stuk uit me snijden, een stuk dat staat voor dit overtollige verdriet. Want echt functioneel is het niet meer na al die tijd.

Grrrrrr

Nou alsof de duvel ermee speelt, ik krijg een sms hoe t met me is.
Dus ik antwoord alles ok, en met jou? En vraag: hoe was je vakantie?

Krijg ik terug: Was mooi, lekker en nodig. Fijn dat het ok is.

Wat moet ik daar nou weer mee?
Weer zo'n sms uit beleefdheidsvorm? Flikker een end op.

Het was een emotionele dag vandaag, slecht geslapen want mijn liefste kat ging gisteren klaaglijk miauwen, zwalken, omvallen en grommen zonder aanwijsbare reden.
Na de moeilijke afgelopen tijd was ik zooo bang dat ik dit maatje ook zou moeten laten gaan.
Gelukkig blijkt dat medicijnen en tijd haar er weer bovenop kunnen helpen. Maar met de tranen om de kat kwam ook de pijn om hem - de ex - weer boven.

Weet niet meer waar ik met mezelf heen moet. Loop te ijsberen en te shaken.
Ik weet dat ik bij vrienden moet zijn maar ik heb niet veel vrienden en voel me nu alleen maar een negatieve bijdrage aan de vriendschap. Wil gewoon dat iemand met vast houdt en dat alle tranen eruit kunnen.

Dacht ik net dat het een paar dagen goed ging... Heb zn mail niet meer gelezen, heb zn hyves niet veel gecheckt, ik voelde me sterker dan daarvoor.

En dan kan ik het niet laten even op zijn youtube te kijken. En daar zie ik dat hij een filmpje van haar dochter heeft geplaatst met commentaar van hen beiden.

Het snijdt door mn hart maar is moet het afkijken.

Het lijkt wel afkicken. Ik zit hier te trillen en te zweten en ik weet zeker dat ik niet ziek ben. Nouja misschien ziek van mn verdriet.

Ik vecht tegen mezelf om zijn mail niet te lezen, wetend dat ik daar alleen maar dingen lees die me pijn doen, en die me niet verder helpen.