Ik ben nieuw op deze site. Heb wat rondgekeken en kom veelal mensen tegen die zelf geen "schuld"hebben aan de breuk in de relatie. Ik moet bekennen dat in mijn situatie ik de schuldige ben. Ik weet me echter geen verder raad, dus wie kan mij adviseren. Het verhaal zit alsvolgt in elkaar. Ik ken mijn vriend al zo'n 9 jaar en we zijn al bijna 6 jaar samen. Daarvan wonen we sinds 2 1/2 jaar samen. Mijn vriend is geen prater en heeft ook geen liefdevolle relatie gehad vanuit huis. Ouders aan de drank en konden niet met elkaar overweg. Verder doet dat er niet toe. Nu heeft mijn vriend een hobby die nogal tijdrovend is zeg maar. Hij gaat 's morgens naar zijn werk en krijgt van mij het avondeten mee. Als hij na werktijd naar zijn hobbyruimte gaat, kan hij dat daar opwarmen. Echter hij komt iedere avond pas rond 24:00 uur thuis en ploft dat voor de T.V. Gezelligheid kent hij niet! 's nachts stap hij pas om 02:00/03:00 uur in bed om vervolgens de volgende dag weer aan te schuiven aan de ontbijttafel. Daarna gaat het weer van voor af aan opnieuw beginnen. Alleen woensdagavond zijn we samen en zaterdag- en zondagavond. Ik moet thuis alles alleen opknappen en rkijg van zijn kant daar naar mijn gevoel neit voldeonde waardering en liede voor terug. En nu ben ik op. Ik kan niet meer geven zonder wat te krijgen. Er zijn nog zoveel andere kleine dingen die nu niet eens het noemen waard zijn. Na zoveel gesprekken en vragen rekening met mij (zijn vriendin notabene!) rekenings te houden had ik geen andere keus. Dus heb ik vorige week mijn koffer gepakt om tijdelijk terug te keren naar mijn ouders. Ontzettend vernederend voelt dat. Het ergste is dat ik nog heel veel an hem hou en nu niet goed weet hoe het verder moet. Ik heb hem aangegeven dat hij met een hele goede oplossing moet komen om onze relatie nog te redden. de eeuwige beloftes van"ik ga eraan werken, ik zal mijzelf veranderen"geloof ik niet meer zo goed. Het moet extreem anders, anders zie ik een toekomst samen niet meer zitten.