Ben heel verbaasd. Krijg zojuist een sms-je "vergeet ons liedje niet!"...

Ter info, ons liedje is "twee soorten sneeuw" van Van Dik Hout. Voor wie de tekst niet kent:

Ook al strelen m'n handen een ander, rust m'n hoofd

op een andere schoot.

Zoekt m'n lichaam een andere warmte, doe ik niet

wat m'n stem je beloofd.

Dan nog, onmenkbaar als water of onkruid soms breekt

op beton zoekt m'n ziel naar totale versmelting met jou.

Als twee soorten sneeuw in de zon.

Ook al wilde m'n oren een ander, rust m'n blik

op een ander gezicht.

Taste m'n handen naar andere handen, terwijl ik weet

Gisteren naar een benedenetage gaan kijken. Het was mooi maar wel erg klein. Geen nood, ik kijk verder tot ik iets vind dat bij mij past. Verwacht niet dat het huis snel is verkocht, dus ik heb geduld.

Vannacht kon ik niet slapen, het is alsof er iets in mij uit een lange winterslaap is ontwaakt, iets dat me energie geeft. Na lange tijd durf ik weer te dromen en besef dat ik de afgelopen jaren een belofte aan mijzelf heb verbroken. Vlak voor mijn afstuderen heb ik samen met nog wat studiegenoten gezworen om mijzelf nooit te verliezen, om eerlijk en puur te blijven, om te durven dromen en die dromen na te jagen. Vreemd genoeg is mijn verdriet nu niet gericht op het verliezen van mijn lief, maar op het verliezen van mijzelf. Dit neem ik mijzelf kwalijk.

Hier was ik al bang voor. Voel me zwaar k**. Mijn keel knijpt dicht en het lijkt alsof ik geen adem meer kan halen.

Hij heeft inderdaad zijn koffers gepakt. Hij zal wel bij haar zijn. Ben om 16:00 uur thuisgekomen in een leeg huis. Voel me immens verdrietig en moet mij er toe zetten om iets te eten te maken voor mijzelf. Zit achter de PC met tranen in mijn ogen en ga het befaamde rijtje 'waarom' vragen af.

Waarom voel ik geen opluchting, waarom ben ik nu niet sterk, net als vrijdag en gisteren? Waarom geeft hij 10 jaar houden van zo maar op voor een verliefdheid van net 4 weken? Waarom wil hij niet voor ons vechten? Waarom beledigt hij mij zo door gvd voor het cliché te vallen: jongere uitgave van mijzelf? Waarom houd ik nog zoveel van hem, het is toch een klootzak? Waarom voel ik de behoefte om hem nu te bellen, waarom wil ik zijn stem horen? Waarom is dit zo ongelooflijk moeilijk? Waarom moet ik nu huilen, terwijl hij waarschijnlijk nu met haar een onwijs fijne tijd heeft? Waarom kwel ik mijzelf met deze vragen? Waarom houdt hij niet meer van mij?

Nog even een laatste post voordat ik ga stappen. Lang geleden dat ik mij op deze manier heb opgetut. Ben echt vergeten hoe het is om als single te gaan stappen. Zal maar een beetje uit de buurt van de drank blijven, want ik weet niet wat alcohol voor 'n effect heeft op mijn gemoedstoestand. Gewoon maar proberen te genieten van de muziek. Is het raar dat ik een beetje tegen deze nacht op zie?

Zo voelt het nu: een stroomversnelling en ik probeer mij niet ergens aan vast te klampen, maar laat mij meevoeren. Heb hem verteld dat ik het niet langer trok, dat wij nog veel langer samen in huis zaten. Hij was verbaasd en verward. Zijn antwoorden op de door mij aangedragen opties waren in mijn ogen vreemd genoeg erg amusant. De antwoorden die ik niet hard op heb uitgesproken maar die ik in mijn hoofd had, waren sarcastisch. Hij heeft mijn antwoorden niet mogen horen, ben heel beheerst geweest, heb mijn stem niet verheven en daar ben ik trots op. Ben namelijk nog erg gek op hem en ik wil niet dat hij bij mij weggaat en aan mij terug moet denken als een complete bitch. Ik bedank jullie daarvoor, want iedereen heeft mij op het hart gedrukt om geen dingen te doen waar ik later spijt van zal krijgen en jullie adviezen heb ik opgevolgd. De antwoorden die ik in mijn hoofd had zal ik jullie dan ook zeker niet onthouden!

*****

Hij is nu weer bij me en ligt in ons bed. Hij wil wel knuffelen en mij troosten, maar geen sex. Sex heeft hij met haar. In het weekend gaat hij weer naar haar toe. Zijn cv ligt klaar, want hij wil ander werk zoeken, dichter bij haar. Heb hem gevraagd of mijn hoop dat het misschien nog goed kon komen, dat dit alles gewoon een fase is, terecht is. Hij was daar heel duidelijk en stellig in: Nee! En voor het eerst ben ik boos op hem, heel boos. Nee, sterker nog, ik ben woedend !

Begrijp helemaal niets meer van hem. Is dit nou de man, waarvan ik zoveel houd en die zegt nog steeds heel veel van mij te houden? Waarom doet hij me dan zoveel pijn? Waarom heeft hij dan aan mij gevraagd onze ouders en vrienden niet te vertellen dat hij een ander heeft?

Nooit geweten dat ik zo lang en zo hard kon huilen. Snotterend en met lange halen, verre van charmant. Dat ik sowieso mijn hart zou uitstorten op internet, had ik ook nooit kunnen vermoeden, maar hier vanaf 'rock bottem' lijkt mij het nu even de beste manier om dit alles te verwerken.

10 jaar waren we samen op **** om precies te zijn. We woonden al 8 jaar samen en hebben lief en leed gedeeld. Tevergeefse pogingen om een kindje te krijgen, overlijden van dierbaren, maar ook zoveel samen gelachen, zingen in de auto, wegsluipen van een feest om in een hoekje te gaan knuffelen. Vier weken geleden ging hij naar **** en daar is hij plotseling verliefd geworden op een ander. Heb haar foto gezien: een blonde, jongere uitgave van mijzelf. Hij heeft het mij niet in eerste instantie direct verteld, maar ik voelde meteen dat er iets mis was en ik heb het uit hem moeten trekken.