Inmiddels is het 4 dagen geleden dat ik wat van hem gehoord heb (nouja, wat gehoord, dat ik over de telefoon gedumpt ben..)

Vier dagen, het voelt als duizend jaar. In het weekend heb ik vrienden gebeld en zo ongeveer van ze geeist dat ze niet bij me weg zouden gaan, omdat ik niet wist wat ik met mezelf aanmoest. Steeds als ik alleen ben komt er een vloedgolf aan angst en kan ik alleen maar zitten en voor me uitstaren, met de telefoon altijd naast me in de hoop dat ie belt, dat ie nog wel zo netjes is om te bedenken dat iemand het er moeilijk mee kan hebben...maar nee.

pff, nooit gedacht dat ik hier ooit aan zou beginnen, maar ik weet me geen raad. het moet eruit!

ik ben 1.5 jaar samen met mijn vriend (of moet ik zeggen ex-vriend..) die me vanochtend belde vanuit oostenrijk. Hoe is het met je? ik mis je, maar verder is het goed. met jou? nou, ik heb eens nagedacht...

daar begint het al. knoop in mn maag, hart in mn keel, meteen weet ik al dat ik alles wat ik die dag heb ingepland laat vallen voor dit telefoongesprek. "hoezo, je hebt eens nagedacht...?" en in mijn hoofd gaat het zo: godverdomme eikel, je doet het niet hoor, je doet het niet...