Het is alweer een maand geleden dat ik mijn verhaal hier schreef. Er is veel veranderd in de tussentijd...
Ik werd steeds onrustiger en had soort paniekaanvallen 's avonds. Voelde me echt klote..en heel eenzaam. Ondertussen bleven mijn ex en ik contact met elkaar houden via msn en telefoon. Wel veel minder...en het kwam meer van mijn kant. Ik merkte dat ie steeds meer afstand nam, wat me heel verdrietig maakte, maar als ik hem dat zei, dan wees hij mij erop dat ik diegene ben geweest die het uit had gemaakt (begin december alweer) en dat ik niets van hem kon verwachten meer. Daar had ie natuurlijk gelijk in.

Na 1,5 jaar samen heb ik 2,5 maand geleden de knoop doorgehakt en het uitgemaakt met mijn vriend. Hoewel ik nog heel veel van hem hield, zag ik het niet meer zitten. Hij heeft een aantal problemen en na 1,5 jaar bijna geen verbetering, trok ik de conclusie dat we beter zonder elkaar verder konden gaan. Ik bedoel, die problemen, dat zijn dingen waar hij zelf voor moet kiezen om aan te werken, niet voor mij of voor onze relatie. Het was een enorme schok voor hem toen ik het uitmaakte en hij was er kapot van. Ik ook, want het was een pure rationele beslissing, qua gevoel zat het nog helemaal goed, hoewel ik me wel steeds meer ergerde aan hem. Ik zeurde dan telkens dat hij moest veranderen en achteraf zie ik wel in dat dat natuurlijk helemaal geen zin had; niemand kan een ander veranderen..