Hij was de enige van wie ik echt gehouden heb. Ik ga verder met mijn leven net als hij. Maar ik droom nog steeds dat het goedkomt. Omdat we zoveel van elkaar hebben gehouden. Zoiets als in memories gebeurd. Maar of hij dan kiest voor mij of zijn vrouw. Ik denk zijn vrouw. Dat maakt niet uit denk ik. Ik kan het nu een plek geven na zoveel jaren. Altijd een speciaal plekje in mijn hart. En ik in dat van hem.

Ik word midden in de nacht zwetend wakker en voel alsof ik me hele familie heb verloren. Of ik probeer Sochtends te ontbijten en ik voel een kriebels van leegte. Ik heb nooit gehuild. Een keer recent een traantje. Voor mij ging het te diep. Af en toe voelde ik onprettige gevoelens. Heel af en toe heb ik aan hem gedacht. Ik stopte het weg. Was alleen met alleen mijn dromen. Ook al had ik familie, ik kende ze niet. Mijn leven bestond uit werken en negeren. Ik ben veel te gevoelig voor pijn. Geestelijk en lichamelijk. Ik kan er nog steeds niet mee omgaan.