Eindelijk,

Tot rust komen...niet meer de hele dag aan haar en ons leven samen denken.

Na een huwelijk van 10 jaar zijn er afgelopen oktober uit elkaar gegaan. Van de week de brief gehad van de wijziging in het gemeente register, dan natuurlijk wel even een momentje.
De scheiding is door mij ex doorgezet, ik wilde absoluut niet. Nooit! Maar ja...met veel liefde zijn we uit elkaar gegaan. Vrij respectloos had ze na een maand een ander, nu naar eigen zeggen om mij te verdringen in haarzelf. Ze is nog steeds bij hem en hoopt dat het wat wordt.
Ik zag nog zoveel mogelijkheden voor ons, we hadden het zo mooi gehad en voor ons beiden was onze relatie 8 jaar lang een droom.....en die wilden we allebei niet kwijt. Ze is in een identiteitscrisis terecht gekomen en deze zware beslissing genomen met haar verstand.

De afgelopen maanden ervaren als de meesten op dit forum. Alles kwam voorbij, woede, verdriet, machteloosheid kapot zelfvertrouwen maar vooral hoop dat het nog goed kwam. Niet kunnen loslaten en accepteren.
Ik ben verder gegaan, het moet! Langzaam mijn leven weer opgepakt zo goed en kwaad als het kon. Heel langzaam begon ik mijn balans te vinden tussen gevoel en verstand. Maar wat een moeizaam proces is dat!! Ben er bijna...dat wel.
Terugkijkend hebben we echt geleefd, zoveel gedaan en elke dag van elkaar genoten. Maar waarom dan? Waarom de scheiding?
Gaandeweg veranderde mijn kijk, alles steeds rustiger relativerend. En dan tot de conclusie komen dat we allebei simpelweg teveel zijn veranderd. Zonder kinderen werkten we perfect, in alles. Onze karakters verschillen ontzettend veel maar wat zij niet had vond ze in mij, en ik in mindere mate andersom.
Na de geboorte van de kleine is het mis gegaan, door omstandigheden kwamen er nog 2 kinderen bij.
En alles wat altijd zo goed werkte bij ons lukte niet meer, onze verschillen in karakters gingen nu tegen ons werken en werden onoverkomelijk. Onze kracht was onze zwakheid geworden.

We groeiden uit elkaar, konden elkaar niet meer vinden. Het is ons niet gelukt onze relatie in een andere vorm te gieten met een gezin. Andere verwachtingen, andere behoeften en andere prioriteiten stellen. Andere levensfase met een gezin.

Ik ben op reis gegaan in mijzelf en voor het eerst van mijn leven alleen. De tijd genomen, op zoek, mijzelf weer vinden. Heb ik nooit gedaan, altijd van de ene in de andere ralatie gestapt. Ik kom er nu achter dat ik bij 3 relaties, 3 keer dezelfde fout heb gemaakt in wat me nu 23 jaar heeft gekost. 3 keer vrouwen gehad die veel te afhankelijk van mij waren voor hun eigen geluk. Ik lapte ze op en als dat klaar was wilden ze het zelf doen.
Ik ben blij dat ik nu wel de tijd heb genomen en heel erg veel over mijzelf geleerd.

Maar nu...zij heeft niet nagedacht, is zoals ik altijd deed gewoon doorgestapt.
Ze heeft nu spijt, heel veel. Ze mist zo'n beetje alles in haar huidige relatie wat wij samen wel hadden. Is ze aan het aftasten of ik nog een keer wil proberen...heel duidelijk.
Maar nee, ik wil niet meer. Heb een eigen leven nu. Met veel moeite zouden we het misschien kunnen laten werken maar ik ben mijzelf al eens verloren bij haar. Niet nog een keer.
Ik leef tevreden nu en het wordt steeds beter, voel me steeds prettiger en kan weer genieten van kleine dingen.

Nee, niet meer. Ze heeft mij weer nodig voor haar eigen geluk, voor haarzelf om overeind te blijven. Ze is haar rots en houvast kwijt, en vind dat niet in haar huidige relatie.
Helaas, ze moet haar eigen geluk vinden, met haarzelf in het reine komen. Ze moet dat zelf leren, zelf ontwikkelen, hoewel ze zo bang is voor haarzelf en al haar littekens......en dit gewoon niet in willen zien.

Ik ben vrij!!!! ik hou nog zielsveel van haar. Ze was 10 jaar mijn alles en heb ik de mooiste herinneringen van mijn leven met haar beleefd. Zeker. Maar ik heb het een plaats kunnen geven.
En als de tijd daar is komt er voor mij ook wel iemand en neem ik alles weer mee wat ik heb geleerd.......want het is één grote les!