Als je al die verhalen leest van een ieder die hier post zou je bijna gaan denken dat alle gevoelens en het ldvd waarover je leest eigenlijk een beetje behoren tot de gewoonste zaken van de wereld. Natuurlijk is dat niet zo; maar die herkenning die ik beleef in de verhalen van anderen. Aan de ene kant fijn, aan de andere kant ook.. verbazingwekkend? Pff.. nooit gedacht dat pre-liefde zoveel nare gevoelens op zou kunnen leveren. En bij sommige verhalen denk ik zelfs 'nou, waar maak ik mij eigenlijk druk over?' .. maar goed, da's natuurlijk onzin.

Men, ik word echt gek van mijzelf. Ik snap het gewoon niet.. het is raar en moeilijk om constant aan iemand te denken en dat een ander dat blijkbaar in zoveel mindere mate doet. Vanochtend sprak ik mijn ex nog 'zal ik je vanmiddag bellen?' .. leuk, dacht ik.. en dan doet ze het niet.. de dag gaat zo tegen zijn einde en ik ben gefrustreerd. Ik heb haar vandaag ook een hele lieve kaart gestuurd, maar blijkbaar doet het haar niet zoveel meer. Ze bedankt me er wel voor. Het begint echt een een-richtingsverkeers-verlangen te worden.. Ze belt me wel, maar het is steeds maar weer afwachten.. waaro wil zij nou niet zo graag bij mij zijn als ik bij haar wil zijn? Het antwoord is natuurlijk simpel; omdat zij mij op een ander vlak cq voetstuk heeft geplaatst als ik haar. Ik word er gek van, al die gedachtes.. het steeds naar de telefoon kijken.. brr.. mennnn... eigenlijk moet ik er gewoon mee kappen, want wil ik dit nou echt? Teren op een klein stukje hoop? Zij vindt het leuk om met mij af te spreken, maar meer ook niet. Zij is bij die ander en daarmee heeft ze het blijkbaar meer mee naar de zin. Ik ben een afgelsoten hoofdstuk en ik moet misschien niet meer zo krampachtig proberen het boek weer op te krijgen. Pfff.. relativeren is misschien iets dat ik nu zo moeten leren. Ik wik haar terug, zo graag.. maar tsja.. dat kan ik eigenlijk net zo goed tegen een muur zeggen. Het is moeilijk haar los te laten, soms zijn de signalen zo anders.. maar op een moment als nu voel ik mij alleen en snap ik het niet.. waarom zijn we niet meer samen? Omdat het er door alles dat er is gebeurd gewoon niet meer in zit... aaargh.. ik wou dat ik het kon loslaten, ik wil zo graag weer mijzelf zijn...