dinsdag 12 oktober.
kom je terug van een leuk avondje met je vrienden.
krijg je ruzie met je vriend ( via msn:S heb je 4 jaar en maanden en dan kan je niet eens fatsoelijk praten, ik wou het wel, maar hij klapt dat dicht)
sindsdien kreeg ik te horen dat die het niet meer ziet zitten.
we hadden zoveel ruzie en we botsten.
vaak eraan gewerkt. en hij wou t niet meer.
en dan vraag je of die na wilt denken om het allemaal nog 1 kans te geven. dat doet die. krijg je de volgende dag een smsje dat die het nog 1 kans wilt geven dus ik had weer hoop.
donderdag 14 oktober. samen op de bank geleven.het ging goed.
tot we naar bed gingen.
weer discussie... na lang praten en over dingen gepraat die je mee had gemaakt. toch een eind aan gemaakt...
mijn wereld stortten op dat moment nog niet in. had het nog niet door. totdat ik de volgende dag wakker werd. je denkt eerst mmm mooie dag. dan ga je nadenken en weet je dat je je geliefde de vorige nacht bent kwijt geraakt. en dan ligt die ook nog naast je. als je dan echt naar school gaat begin je het te beseffen. ik liep als een zombie voor me uit te gapen. zag en hoorde niemand.
ik was allang blij dat ik die vrijdag tot laat naar school moet, daarna werken en daarna wat drinken. nu probeer ik zoveel mogelijk te doen te hebben. om er maar neit aan te denken. maar dan zijn er altijd nog die zure koude kille avonden waarbij je alleen in bed stapt. niemand die je nog welterusten wenst of van te voren nog even snel een smsje stuurt.

nu heb ik soms nog wel eens contact. wanneer hij zijn spullen komt halen. en dan is het zo moeilijk om aan de telefoon doei te zeggen.
is het dat zo vreemd om naar 4 jaar en 2 maanden bang om alleen te zijn. ik voel me leeg. ik voel me rot, slaap al dagen slecht. en dan eindelijk val ik in slaap en gaat de wekker weer. en dan begint je dag weer opnieuw...