Na een boel tranen en groot gemis, na veel schrijven op ldvd en na heeeel veel praten ben ik al weer 2 jaar verder... 01-03-2006 ging hij er op een dag zomaar vandoor.. Nooit heb ik echt boos op hem kunnen zijn, wel teleurgesteld! Nu nog ben ik teleurgesteld in zijn manier van omgaan.. We hebben samen 1 dochter, beloofde mij veel goeds (ook om altijd voor me andere 2 kinderen te zorgen als mij iets zou over komen) Hij heeft ze laten vallen als een baksteen!

Ik kan hier nog wel een heel lang verhaal gaan schrijven maar daar hebben jullie toch geen baat bij
Ik moet even kwijt dat hij Zondagavond komt praten... Ik heb hem die bijna 2 jaar zo veel willen vragen/zeggen dat nu dat moment daar is... Ik verwacht niets van hem, dat is 1 punt die ik duidelijk wilt stellen, ook tegenover hem! Ik wil graag met hem praten omdat ik dat voorheen nooit kon.. Bang dat de emoties te hoog op zouden lopen... MAAR ik weet niet precies wat ik moet zeggen, hij is zo vervreemd van mij en heeft ondertussen een ander... Ik weet niet wat ik wel tegen hem kan zeggen en wat niet! Misschien een beetje raar dat ik dit zo zegt tegen jullie... maar hij heeft mij de afgelopen 2 jaar het gevoel gegeven dat ik er niet over mocht praten.. soort taboe geworden situatie? Of gewoon te gevoelig?
Ik hoop er in ieder geval van op te knappen, want al mijn stappen die ik de afgelopen 2 jaar heb genomen zijn heel moeilijk en zwaar maar, wel positief geweest!

Nog huil ik wel eens om hem en soms denk ik dat dat stukje verdriet heel mijn leven blijft EN daar wil ik dus vanaf komen....

Ook zijn de kinderen en ik in Sep 2007 verhuist, dit heeft ons allen erg goed gedaan. Gelukkig...