ik probeer m'n woede, m'n verdriet, m'n verwarring langs deze weg op je los te laten

een omweg

was jij eerlijk tegen mij?

je had gevoelens, maar die heb je zoveel tijd later, maar, geuit

je bent niet open geweest

ik was

was ik graag in contact met je?

Ik dénk van wel, maar was het ook zo?

Ik ben gekwetst, nu.

Ik ben zódanig gekwetst, dat ik me kapot voel.

Ik kan me niet vertrouwd voelen met jou.

Je woorden zijn als een draaimolen geweest, met de laatste paar maanden dus, blijkbaar, een ritme achteruit. Een molen die achteruit draait.

'Vriend', noemde je me. 'Ik heb je echt wel graag als vriend'.

Wel.

Nu zeg je dat het fout was, af te spreken als vrienden.

dat dat iets is dat jou niet ligt.

wel.

"Als het niet lukt, laat je elkaar vrij en kan ieder zijn weg gaan, dat vind ik het beste."

Wel: dan déél je dat. Dan déél je dat gevoel met elkaar, en hanteer je dat niet als wapen. Als gif. Dan zend je dat niet als mail.

Gevoelens hanteer je ook niet als manipulatie.

Je noemt een ander niet als vriend, als je méér wilt.

Ik voel het alsof ik uit en grot moet kruipen.

Alsof ik heel die tijd in een natte grot heb gewandeld, en dat niet door had.

Ik wens je, voor nu -want ik heb weer een veel te lieve mail gezonden, daarstraks, of we niet konden bellen, want dat is toch respectvoller- op dit moment een enge ziekte toe.

Iets als harteloosheid jegens mezelf; dat vind ik een enge ziekte.
Of een gezwel, met de vorm van mijn hoofd, of mijn lichaam.

Kan dat?

Toch moet ik nog nadenken.

copyright
M