Hier zit ik dan weer.. ik dacht even dat het allemaal wel ging, dat ik het goed aanpakte, maar hier zit ik dan in tranen.
Nog steeds geen contact gehad sinds de breuk 3 weken geleden.. ik dacht dus even dat het beetje bij beetje steeds beter ging, vooral omdat ik best veel afleiding zoek, misschien wel teveel. Ik gun mezelf namelijk helemaal geen tijd om te huilen en te treuren. Als ik aan hem denk, zoek ik zo snel mogelijk afleiding.misschien deed ik dat wel met het doel dat wanneer ik volledig los van hem ben, dat het dan makkelijker is om erover na te denken of dat hij tegen die tijd wel een berichtje stuurt.. maar nog niks van hem gehoord.. omdat ik nog niks gehoord heb, heb ik al die tijd gedacht dat hij echt niks meer met me te maken wilde hebben, terwijl alles zo tegenstrijdig is. Maargoed, ik ga altijd van het slechtste uit.. ik snap het zelf gewoon niet..

Vannacht heb ik weer gedroomd dat we weer bij elkaar kwamen, dat hij weer in mijn auto zat en dat ik hem had opgehaald van het station. En dan wordt je weer bedrogen wakker.. :'(

Ik zit net de foto's van Egypte terug te kijken waar we in maart naartoe zijn geweestmet z'n tweeën. Ik brak meteen toen een foto van ons verscheen. In mijn hoofd besef ik dat ik hem voorgoed kwijt ben, maar aan de andere kant wil ik het nog steeds niet geloven. Ben ik hem echt kwijt? Waarom komt ie niet gewoon terug?

Gelijk schieten al die leuke dingen samen weer op de voorgrond, en dat zijn er echt een hoop! Het enige wat ik niet leuk aan hem vond was dat hij nogal flirterig is, via whatsapp vooral. Dat is ook het enige waarover wij echt discussies hadden, verder ging alles prima!

Aan de ene kant, als ik zijn foto's zie, besef ik dat ik hem kwijt ben, maar diep van binnen is hij nog bij me. Ik weet niet hoe ik dat uit moet leggen.. ik snap er helemaal niets van! Het enige wat ik wil is dat hij naar me toe komt en zegt dat zijn gevoelens weer aangewakkerd zijn, of dat hij zich heeft vergist met zijn gevoelens..

M'n vriendin zei vrijdagavond nog tegen me dat ze vond dat ik te snel wilde, dat ik zo snel mogelijk van mijn verdriet af ben. Ik dacht ook in eerste instantie, ja tuurlijk,hoe eerder hoe beter, maar dat er af en toe zulke klappen kunnen vallen, had ik niet op gerekend. Misschien moet ik gewoon af en toe wel gewoon huilen en niet m'n verdriet moet wegstoppen, want zo ga ik dus op mijn ex lijken. Misschien doe ik het onbewust omdat ik denk dat hij wel al over me heen is? Maar dat weet ik helemaal niet, dat kan ik ook niet weten, want ik spreek hem niet. Alhoewel ik zeker graag mijn mail wil sturen, maar ik moet van mezelf nog 10 dagen wachten, maar ik sta op springen.

Ik begrijp mezelf gewoon niet. Heb ik ldvd nou werkelijk onderschat?