beschrijving van onze 'relatie'

"We zijn uiteindelijk 6 maanden samen geweest, waarvan de eerste paar maand fijn, ik had echt het gevoel dit is iemand die voor mij gaat en in die periode deed hij ook heel lief. Maar daarna begon het. Alleen het duurde zo lang voor ik het doorhad! Ik had altijd een heel diep gevoel hier klopt iets niet, maar pas vorige week gingen mijn ogen echt open.

Ik raakte verstrikt in een patroon van overal de schuld van krijgen, negatief gedefinieerd worden en dan van mijn kant mezelf verdedigen. Aan hem uitleggen dat ik dingen niet zo bedoeld had. Het verwijt krijgen dat ik niet hard genoeg probeerde. Ondertussen keihard rennen om de relatie te verbeteren. Als ik het gesprek probeerde aan te gaan op een echt gelijkwaardige manier, genegeerd worden - hij zei dan hier wil ik niet over praten, of: doe niet zo dom, je bent net een klein kind dat blijft zeuren. Als ik door zijn gemene gedrag in paniek raakte en ging huilen, of zelf heel boos werd... dan was ik ook een klein kind en was ik de gek, ik moest gewoon kalm blijven en het als een volwassene oplossen.

Hij kon me echt uitschelden als hij boos was. Als hij niet boos was, kon hij me op subtiele manier naar beneden halen. Zingen doe ik graag, maar 'dat was zeker niet goed genoeg om wat mee te doen'. Mijn talent als docent werd niet gezien: nee, hij was jaloers op mijn mannelijke prive-cursisten, dat was waar hij het steeds over had. Hardlopen doe ik ook, maar dat waren maar onbenullige stukjes. Tennis, zijn sport, zou wel niks voor mij zijn want daar moest je pas echt voor rennen. Koken, waar ik heel goed in ben, daar begon ie over dat ik te vaak het eten uit de cultuur van mijn ex maakte. Dat ik het niet eerder zag!!

Hij dreigde regelmatig het uit te maken als ik niet dit of dat deed. Zo wilde hij bijvoorbeeld dat ik het contact met een bepaalde vriendin verbrak. Als ik dat niet deed, dan.... of hij kwam ineens dat hij naar het buitenland zou vertrekken om daar te gaan werken, want ja hier had hij 'toch niets om voor te blijven'. Waarop ik weer harder ging rennen, want hij zou toch niet weggaan!!!???

Mijn vriendinnen waren niks. Op iedereen had hij wel wat aan te merken. Zelf werd er ook van alles voor mij ingevuld, dat was nog het ergste. Hij wist wat ik dacht, vulde in wat mijn intentie was, vulde bepaalde karaktereigenschappen in (ik was te materialistisch, egoïstisch, voelde me superieur etc). Dan ging ik mezelf weer verdedigen. Terwijl ik eigenlijk vanaf het begin had moeten roepen: WTF!!

Als ik afstand nam omdat ik gewoon helemaal gek werd, ik dacht dan even rust, dan kunnen we rustig weer opbouwen, nam hij dat me kwalijk. Als ik dan weer dichterbij wilde komen, hield hij de boot af en zei hij dat ik niet moest pushen. Hij maakte me echt helemaal gek. Ik had steeds het gevoel dat niets goed genoeg was. Maar vreemd genoeg bleef ik. Ik moest en ik zou aan hem laten zien wie ik echt was en dat ik wel betrouwbaar was. Een enorme behoefte aan erkenning, gezien en gehoord worden door iemand die dat nooit zou doen. En een enorme behoefte aan redden blijkbaar. Nu nog vind ik het eigenlijk diep tragisch hoe hij is... en moet ik uitkijken dat hij me niet weer strikt door medelijden op te wekken.

Nu is het uit, vorig weekend hebben we elkaar nog gezien, heeft hij een bepaald iets uit mijn verleden 'disgusting' genoemd en hij zei ook dat hij als hij 6 maand geleden de keus had gehad dat hij me dan niet had gekozen. Dat was zo vernederend, ik heb deze week echt besloten niet meer naar hem terug te rennen en ben een boek gaan lezen over verbale mishandeling (the verbally abusive relationship van P. Evans, heeft me echt de ogen geopend). Ik krijg net weer de vraag of ik dan dit weekend niet naar hem toe kom? Voor het eerst heb ik nee gezegd.

Moet aan mezelf gaan werken, hoe komt het dat ik dit toelaat voor zo lang? Waarom ren ik steeds weer terug naar iemand die me zo behandelt?"

Gast's blog
login of registreer om te reageren

Don, 08/08/2013 - 18:57 — mrmusicman

wow..

Laat je niet gek maken door zo'n gast. Dat is toch geen man? Dat was een tiran, en met zo iemand wil toch niemand oud worden?? Een man draagt je op zijn handen, geeft je complimentjes en motiveert jou om door te gaan met alles wat je doet, laat je vrij waar je dat wilt en haalt je zeker niet naar beneden, the only way is up! Bij de juiste man heb je het gevoel dat je een prinses bent, de mooiste vrouw van de wereld. In ieder geval niet zoals hij dat deed!

Vind ik hoor, of misschien ben ik heel bijzonder maar dat lijkt me sterk. Maar misschien klinkt het stom, wees echt blij dat hij weg is, lach, en geloof in jezelf, want je bent het waard! Hij was jou niet waard, dus laat je niet gek maken ok?

sterkte x

Don, 08/08/2013 - 21:25 — chelle

Skinner's Conditionering @ Petals

Petals schreef:

“Moet aan mezelf gaan werken, hoe komt het dat ik dit toelaat voor zo lang? Waarom ren ik steeds weer terug naar iemand die me zo behandelt?"

Misschien heb je hier wat aan, lieve Petals.

De Amerikaanse psycholoog B.F. Skinner was van mening dat ons gedrag wordt beheerst door een eenvoudige regel: als ons gedrag wordt beloond, herhalen we het (continue bekrachtiging); zo niet, dan herhalen wij het niet (intermitterende bekrachtiging).

Een voorbeeld van dit opmerkelijke gedrag zie je bij een gokverslaving. Wanneer je gokt, win je soms en verlies je soms. De inzetten waarmee je wint, belonen het gokgedrag. Dat is een conditionering. Inzetten leiden echter vaker tot verlies, wat het gedrag niet versterkt, maar: je kunt niet voorspellen WANNEER je zult winnen en: hoe vaak. En dus, ondanks het feit dat iemand die gokt over het algemeen meer inzetten doet en meer geld verliest dan wint, maakt die willekeurige aard van de beloning de conditionering bijzonder effectief, omdat iedere keer dat de gokker inzet, hij een kans maakt om te winnen. Hij kan nooit zeker weten dat het niet de moeite waard is om door te gaan--dus zet hij nog maar een keer in...en nog een keer. En, okay, nog één keertje. Wacht, vooruit, nóg maar een keer....Nee, deze keer ga ik winnen, ik 'voel' het, nóg een keertje, om het af te leren.....

Dezelfde wet zie je ook terug in sommige relaties. Mensen die in een relatie door hun partner fysiek of mentaal mishandeld worden--maar ondanks dat, tóch bij die partner blijven. Het is voor buitenstaanders niet te begrijpen 'Hoe kan je met iemand zijn die je slaat, psychisch vernederd en kwelt?!!'

Wat ik uit de blogs die jij hier deelt opmerk, is dat het erop lijkt dat de relatie die jij met deze man had ook onder deze groep te scharen is.

Als je met iemand bent die zich niet gedraagt alsof hij/zij oprecht voor je wilt gaan, maar tóch met WILLEKEURIGE tussenpozen voor eventjes attent, liefdevol en betrokken kan zijn, bestaat het gevaar dat je het op basis van die ONVOORSPELBARE, WILLEKEURIGE LIEFHEBBENDE BUIEN volhoudt. Je bent blind voor wat er in werkelijkheid gebeurt, omdat datgene wat je verlangt (een partner die wel volledig voor je kiest, waardering, intimiteit, geloof, etc) ieder moment KAN EN ZOU KUNNEN GEBEUREN. Je tolereert en accepteert (verdraagt) het vervelende, grillige gedrag van een partner omdat je je blijft vastklampen aan wat er zou KUNNEN gebeuren--waardoor je frustraties op de achterbank worden geschoven en je je gevoelens over wat er in werkelijkheid gebeurt, negeert.

Wat meestal voor een doorbraak zorgt waardoor iemand werkelijk in staat is om weg te gaan en de relatie uiteindelijk zélf te verbreken, is om de focus te leren leggen op de ellende en alle momenten waarin je te maken hebt met zijn twijfel, zijn ongenuanceerdheid, zijn grilligheid, zijn zelfingenomenheid, de vernederingen, zijn emotionele onbereikbaarheid, het gebrek aan respect en bereidwilligheid om voor je te zorgen.

Als je DIE focus leert sturen, beginnen de herinneringen aan een samenzijn zich met DIE wetenschap aaneen te sluiten. Waar je voorheen nog (veel te) vaak dacht aan de geromantiseerde en geïdealiseerde prettige dingen die jullie deden en hadden, aan de eigenschappen van je partner die 'wel okay' waren, zal je steeds beter leren om het complete plaatje te zien. Je kan nauwelijks nog een band voelen met het ideaalbeeld dat je van iemand hebt gecreëerd, want dat beeld zal, door alles dat gebeurd is en door alles wat je bereid bent te ZIEN, in elkaar vallen.

En juist die emotionele verwijdering zal je gaan helpen om los van hem te komen. Je eerste 'nee' vandaag? Wees trots op jezelf!

Vrij, 09/08/2013 - 08:02 — petals (of verwijderd)

ja dat is het dus precies. Je

ja dat is het dus precies. Je blijft maar proberen. En wat ik ook uit dat boek heb gelezen, dat is dus precies de bewuste of onbewuste strategie van die persoon. Kruimeltjes toe blijven gooien, de illusie blijven wekken, af en toe, dat er nog wel liefde is. Tegenover 4 slechte momenten stond dan 1 geweldig leuk moment, waardoor ik weer dacht, zie je het kan wel, als ik maar hard genoeg probeer, dan komt het wel. Het lag dus allemaal bij mij, hij deed ondertussen al lang niks meer om mij fijn te laten voelen. Maar dat heb je dan niet door. Door dat boek zijn mijn ogen open gegaan, ook door de post van Meeuw hier over haar ex. Toen ben ik gaan lezen en zijn er heel veel dingen op zijn plek gevallen. Er is een heleboel gevoel, een heleboel verdriet naar de achtergrond geschoven, precies om maar te blijven geloven in het mooie plaatje van die eerste maanden. Pas door die posts en boeken ben ik het hele patroon gaan zien en heb ik ingezien: Het ligt NIET aan mij, hoewel hij echt alles eraan heeft gedaan om me dat te doen geloven. Wel ben ik er veel te ver in meegegaan, heb ik teveel geaccepteerd, dingen die ik nooit van anderen zou accepteren.

En waarom ik daaraan wou blijven vasthouden is me ook steeds meer duidelijk. Dat is dus die onzekerheid, die knagende twijfel over mezelf, die onder andere tot uiting komt bij een nieuwe liefde, die Zaza net in haar blog ook beschrijft. Die had ik bij mijn ex dus NIET want hij was heel overweldigend vanaf het begin, hij wilde mij en niemand anders, hij zat er meteen bovenop, stelde me voor aan zijn moeder, zette zijn facebook status op relatie... In het boek van Evans of elders las ik dat dat zelfs een van de signalen kan zijn van controle / bezitsdrang: hij wil je meteen claimen als zijn eigen. Ik vond het heerlijk, eindelijk niet die onzekerheid, geloofde daardoor extra in zijn oprechtheid. Die fase van onzekerheid tijdens de date periode is echt killing voor mij, dus ik vond het een verademing dat hij helemaal voor mij ging. Maar het was wellicht juist een teken dat er iets niet klopte.

Ik moet er gewoon ECHT anders in gaan staan. De kern is echt het zelfvertrouwen en die nare patronen in je hoofd, die Zaza zo doeltreffend beschrijft, om gaan turnen. Dat jij zelf centraal komt te staan en niet meer steeds onzeker bent of iemand jou wel leuk genoeg vindt. Want je bent gewoon leuk genoeg. Maar hoe bereik je dat punt?
De nee is in ieder geval een nee gebleven. Ik wil gewoon niet meer afspreken, het zou weer de zoveelste gok zijn op een 'leuke' dag maar ik weet dat kort daarna de ellende weer van voren af aan begint. Dat heeft hij zo vaak gedaan: een weekend dat leuk was, en nog geen 1 of 2 dagen later kwam hij weer met iets om me gek te maken. Het is allemaal een illusie.

Vrij, 09/08/2013 - 09:31 — torn

@Chelle: partnerkeuze

chelle schreef:

Tot zover ga ik met je mee. Alleen lijkt hiermee voor een deel de oorzaak en verantwoording bij de partner geplaatst te worden die dat gedrag vertoont. Met het verbreken van de relatie lijkt het probleem voor het moment te zijn opgelost.

Wat opvallend is, en dat lees ik ook vaak terug in blogs, dat er een herhalend patroon lijkt te zijn in het kiezen van partners die zich zo gedragen. Dus ergens schijnt er onbewuste vorm van partner selectie keuze plaats te vinden die op de lange of korte termijn dit type gedrag, in mindere of hogere mate, zullen gaan vertonen.

Het zou natuurlijk interessant zijn voor de persoon in kwestie om helder te krijgen waar de onderliggende "drive" vandaan komt om dit type partners te selecteren. Dus wat nu eigenlijk maakt dat iemand steeds de neiging heeft om zichzelf in relaties te plaatsen waarin er niet volledig wordt voldaan aan de emotionele behoeftes die hij/zij heeft.

Toch,........

*gooit chelle een brokje toe.*

Vrij, 09/08/2013 - 10:43 — chelle

Chelle @ Torn

Hehe, Torn. Van iedereen hier zou jij in ieder geval moeten weten dat mijn insteek altijd is om bij de patronen en de gebeurtenissen die zich dus blijven herhalen, de beweegredenen altijd bij jezelf te gaan zoeken. Desalniettemin, mooie uitdagende bijval.

Waar ik in mijn laatste reactie even op inhaakte, was om licht te schijnen waarom iemand in een patroon blijft vastzitten, die grotendeels alleen maar ellende oplevert. De conditionering waar Skinner naar refereert, ligt voornamelijk aan de oppervlakte van een relatie-dynamiek. Uiteraard, en dit is waar wij absoluut hetzelfde gedachtengoed delen, ligt er in de diepere lagen daaronder de werkelijke, essentiële beweegreden waarom iemand een relatie zoals deze in stand houdt—of wenst te houden.

Neemt niet weg dat het wel degelijk ook interessant kan zijn, om je bewust te worden van de verschillende lagen in een dynamiek. Skinner’s conditionering is bijvoorbeeld heel helder toepasbaar op relaties waar er sprake is van systematische fysieke mishandeling. Dat daar hele persoonlijke, diepgewortelde issues achter schuilgaan is voor jou en mij meer dan duidelijk. Maar om de conditionering, hoe dat patroon (aantrekken-afstoten-beloning) zich dus in de praktijk manifesteert, is wellicht ook belangrijk om je bewust van te raken.

*gooit Torn het overgebleven kruimeltje weer toe*

Vrij, 09/08/2013 - 10:52 — petals (of verwijderd)

die conditionering gaat

die conditionering gaat inderdaad wel op. Maar Torn stelt ook een interessante vraag. Normaal zou er m.i. een normale menselijke reactie moeten zijn: ho even, dit brengt mij schade toe, dit is niet goed voor mij, ik kap hiermee.
Die die conditionering dan doorbreekt. Maar die was bij mij dus niet voldoende aanwezig. Wel af en toe, maar toch ging ik door. En daar ligt dan de vraag denk ik: waarom?

In het boek van Evans praat zij over twee realiteiten waarin mensen leven. Realiteit I zou dan de realiteit kunnen zijn van mijn ex, een realiteit waarin hij zijn eigen onvermogen, onzekerheid en gebrek aan zelfvertrouwen probeert te compenseren / maskeren met controle over iemand anders (Power Over). Realiteit II is de realiteit waar je gelooft in echt samen groeien, dus Power in jezelf, en een relatie waar je elkaar in het zelfvertrouwen laat groeien. Haar theorie is dat mensen die in een relatie over zich heen laten lopen, wel in realiteit II zitten maar niet met het betreffende zelfvertrouwen dat daarbij hoort. Daarom ontbreekt dus wat andere mensen wel zouden doen: stop zeggen.

Heb inmiddels ook het boek van Robin Norwood binnen, gisteren besteld, snel zeg! Daar herken ik zeker ook wel heel veel dingen in, hoewel ik zelf niet meen uit een echt probleemgezin te komen. Wel is mijn vader nooit echt emotioneel betrokken geweest, hij is echt heel stil en zegt bijna niks. Met mijn moeder kan ik over echt serieuze dingen waarbij emotie komt kijken, ook niet praten. Het blijft allemaal vrij oppervlakkig. Misschien komt het deels daarvandaan? Zou dat kunnen?

Vrij, 09/08/2013 - 10:57 — PoemLover (of verwijderd)

@ petals

Ik merk dat je een beetje onzeker bent. Maar ik merk ook dat je heel erg goed doorhebt wat er aan de hand is. Het is in mijn ogen helemaal niet nodig onzeker te zijn.

Vrij, 09/08/2013 - 10:16 — PoemLover (of verwijderd)

Compliment!

Ik vind dat je ontzettend goed bezig bent, Petals, en ik vind het ontzettend knap van je dat je het zo helder hebt gekregen en verwoord!

Dat wou ik ff zeggen

Vrij, 09/08/2013 - 10:45 — petals (of verwijderd)

dank je wel

Vrij, 09/08/2013 - 11:28 — torn

@Petals

PoemLover schreef:

Ik vind dat je ontzettend goed bezig bent.

Same here.

Wie is online

Enquête