Hoi Sweetgirl ik ben een man maar heb er ook intens verdriet van als een relatie wordt beeindigd waar ik niet achter sta. Wel heb ik door mijn vorige ervaringen nu voor mezelf helder wat er ongeveer moet gebeuren om eruit te komen. Ook al gaat dit tegen mijn gevoel in, en ben je hier niet direct klaar voor...geen contact is uiteindelijk de beste manier iets te verwerken en verder te gaan. Hoe anders vergeet je iemand?

De partij die besluit er een punt achter te zetten hebben wellicht ook veel verdriet, gaan hier met een andere manier mee om. Mijn ex (een vrouw) heeft verdriet, maar die lijkt er minder moeite mee te hebben. Want als zij zich zo zou voelen zoals ik me voelde, zou ze dan niet terugkomen? De vraag zou niet moeten zijn hoe gaan mannen ermee om, maar hoe gaan de partners ermee om die er mee stoppen? Dit is een proces waarbij over het algemeen een twijfel al langer bestaat, tijdens dit proces raken zij overtuigd van het feit dat het niet werkt. Verdriet kan dan nog wel aanwezig zijn, maar de beslissing is niet zonder reden gemaakt.

Als ik even voor de vuist weg mag redeneren: Vrouwen zijn veel emotioneler ingesteld dan mannen, en willen ook graag mooie praatjes en verhaaltje geloven. Dus ook dat er nog een kleine of grote kans is dat het hele verhaal plotseling honderdentachtig graden draait. Als ik voor mezelf spreek, dan ben ik juist minder in de liefde gaan geloven, meer sceptisch geworden. Ik geloof liever niet in sprookjes, maar ik zoek de diepere waarheid achter het geheel. Dat deed ik door een dagboek bij te houden. Ik heb een aantal dingen duidelijk gekregen. Aangezien het alweer vijf jaar geleden is voor me dat ik haar voor het laatst zag, is het ook gesleten. Maar ik kijk voortaan wel uit, sterker nog, ik vind het niet erg als ik nooit een relatie krijg.