Na al de pijn waar ze me al door gesleurd heeft, op enkele meters van de eindstreep (over haar geraken) val ik weer eens voor haar...

Waarom doe ik dat?

Ben ik écht zo zwak?

Om bij het begin te beginnen, met het nieuwe jaar komt ze me bezoeken met de kids, en palmt ze me in, doet me denken dat er een hereniging mogelijk is, om me 2 dagen later te melden dat ze buiten gaat vliegen in het vluchthuis waar ze al een jaar verbleef...
Ik steun haar en help haar waar ik maar kan, ik verhuis haar zelfs naar de woning van een vriendin. Ik huur een bestelwagen, sleur haar dozen terwijl ik niet mag heffen wegens een zware lumbago, voer Bryan (7) naar zijn internaat en neem Amber (4) op in mijn huis omdat er geen plaats voor hen is waar ze verblijft. Voer haar de hele week van hot naar her (immo, bank, huizen bezichtigen...).
in het weekend laat ik ze bij mij slapen zodat ze toch nog even samen kunnen zijn...
Heel mijn huis overhoop... Amberke plast in bed door de stress van de verandering en bryan giet het potje uit op het tapijt...
Vorige zaterdagavond verleidt ze me (ik was als was in haar handen), we bedrijven de liefde (ik dacht toch dat het dat was), ik hoorde haar niet klagen, integendeel...
En vandaag (maandag), nadat ik ze afgezet heb, laat ze me op msn weten dat ze amber ook naar een home doet en de kids daar in het weekend zullen blijven, weg van elkaar
Zogezegd omdat ik van haar zou geprofiteerd hebben...

Zo blijf ik weer eens achter met een opengereten hart en nieuw verdriet...

Why can't I stop loving her? Is she my borderline girl?
My cross to bare? My doom? She's my heaven an my hell...