Sinds een tijdje volg ik jullie berichtjes. Ik heb namelijk gruwelijk last van een gebroken hart en vind soms troost in het lezen van verhalen van lotgenoten.
Dit is de eerste keer dat ik zelf iets post, daarom weet ik ook niet of dit bij de blogs of verhalen hoort.

De pijn is dermate erg dat ik niet het gevoel heb dat ik er zelf uit kan komen en dat is de reden dat ik een van de boeken

ben ga lezen die op deze site getipt worden. Hierin wordt geadviseerd om mijn gevoel met andere te delen.
Dat wil ik niet steeds blijven doen bij vrienden en vriendinnen, om niet als zeurpiet gezien te worden. Aangezien jullie zelf kunnen besluiten om dit lezen of niet, spui ik mijn verhaal hier.

Een poosje geleden kreeg ik een relatie met een super lief meisje. Omdat ik in het verleden ervaren heb dat ik heel slecht ben in het verwerken van een afgebroken relatie, ben ik uit zelfbescherming zeer voorzichtig van start gegaan.
We spraken daarom maar ongeveer 1x in de week iets af.
Als we elkaar dan zagen hadden we het wel heel leuk samen en waren de avonden en nachten erg intens.
Na een tijdje vond ik het eigenlijk niet normaal van mezelf dat ik niet vaker iets af wilde spreken. Daar ben ik over na gaan denken en wist dat ik wel gek op haar was, maar misschien niet voldoende voor een vaste relatie.

Door haar te vertellen dat ik niet door wilde gaan, heb ik haar erg veel pijn en verdriet gedaan.
We zijn daarna nog op vriendschappelijke voet met elkaar omgegaan, ondertussen is ze nog lang verliefd gebleven en sprak regelmatig haar hoop uit dat ik nog van gedachten zou veranderen.

In de zomer sloeg het "noodlot" totaal onverwachts toe. Het ene moment zat ik nog prima in mijn vel en in 2 dagen tijd voelde ik me knap beroerd. Ik dacht dat het een optelsom van diverse dingen was zoals slecht weer, moeilijke tijden op het werk, slechte prestaties van de Nederlandse sportzomer (dit was in de eerste week van de olympischspelen ) enz..
En ik dacht ook weer steeds vaker aan haar, na haar weer gezien te hebben.
Toen heeft iemand mij de les gegeven over mijn eigen gedrag en dat ik me eens meer open moest stellen voor andere mensen.
Dat heeft mijn ogen geopend.

Ik besefte dat ik gewoon weer smoor verliefd ben op haar en nog veel heftiger dan de eerste keer. Zo erg dat het me ieder moment van de dag in de weg zit.
Na een etentje heb ik haar verteld hoe het met mijn gevoelens is gegaan en dat ik er nu van overtuigd ben dat ik alleen met haar verder wil.
Dit overviel haar natuurlijk en ze gaf aan tijd nodig te hebben, wat ik overgens heel goed begrijp.
Helaas heb ik het sterk gevoel dat het te laat is. Ze vindt me nog steeds lief zegt ze , maar ik merk het aan haar reacties en smsjes. Daar is het vuur uit.
Nu zegt ze zelf tijd nodig te hebben en een vriendin van haar zegt dat het de moeite waard is om te wachten.
In het weekend heb ik me tijdens een feest iets te veel opgedrongen, ben ik bang, om ze te overtuigen van mijn liefde voor haar. Toen heeft ze tijdens het naar huis lopen zelfs gevraagd om haar een tijdje met rust te laten.
De dag daarna kwam ze trouwens nog wel met een vriendin naar de kroeg waar ze weet dat ik rondhang op die dag.

Vanaf nu laat ik haar ook met rust, dus volledige radiostilte. Al kost het me veel moeite om geen (lief) berichje te sturen.
Zit bijna heel de dag met mijn telefoon in mijn hand.
Ik vraag me nu af of ik haar niet het beste gewoon los moet laten en mijn leven weer op de rails brengen, zodat de pijn het snelste weg is. En de kans lijkt me groter dat het ooit nog iets wordt als ik weer vrij ben in mijn hoofd.
Of moet ik de pijn van het wachten ondergaan? Die pijn wordt steeds erger op deze manier.

Bedankt voor het lezen
Gr. Thom