Er is nu alweer een dag voorbij en het besef dat het nu echt uit is begint langzaam tot me door te dringen.
Het is toch wel gek, dat je aan een relatie van drie maanden veel waarden kan hechten. Vooral als je voor die persoon een dubbel gevoel hebt gekregen in het begin van je relatie. Dat gevoel was voor mij erg speciaal, want ik heb het nooit eerder gehad. Ik heb ook echt van hem gehouden. Dat hij eergisteren heeft gezegt dat ie met deze relatie wilde stoppen doet me af en toe nog steeds pijn. Ik ben wakker geworden om half 6 vanochtend en ik kon niet meer slapen, want toch kreeg ik weer dat ***gevoel.

Het was een rare jongen. Hij zei pas op het moment dat we een relatie hadden van iets meer dan een maand dat hij echt van me hield. Achteraf blijkt het voor zijn gevoel toch iets te snel te zijn gegaan. Hij had ook wel gevoelens voor mij en hij hield ook van me, maar het ging allemaal te snel voor hem. Eergisteren heeft hij toegegeven dat hij het te druk heeft voor mij en dat hij mij nu even niet kon gebruiken. Hij is nog niet toe aan een vaste relatie en hij wil eerst een paar dingen voor zichzelf op een rijtje zetten. Ik begrijp het ook wel, want als ik voor hem alleen maar lastig wordt vind ik het ook niet goed. Ik kon er niet tegen in gaan en hem overtuigen dat onze relatie misschien nog wel stand heeft, want mijn gevoel zei tegen me dat het geen zin had en dat als ik nog van hem hou en als ik nog veel om hem geef dat ik me bij zijn beslissing moet neerleggen.
Hij heeft wel gezegt dat ie om me geeft. Maar wat is dat eigelijk? Met elkaar praten? Of zorgen jullie ervoor dat jullie op slechte en op goede momenten er voor elkaar zijn? Of is het gewoon even een praatje houden en dan weer bot weglopen? Ik weet niet wat jullie vinden en wat jullie denken over "om iemand geven" maar volgens mij is het de tweede optie.

Het zou fijn zijn als ik met hem vrienden zou blijven. Het zou me goed doen, maar ik denk dat het voor hem in de manier van met me omgaan, daar niets aan zal veranderen. Hij zal nog steeds zo bot en geirriteerd zijn tegen me als twee weken geleden.
Als ik hieraan denk begint mijn buik weer pijn te doen en krijg ik bijna de tranen in mijn ogen. Terwijl ik gisteren toen ik mijn verhaal aan het typen was nog heel positief tegen de toekomst op keek. Gisteren toen ik mijn verhaal had getypt kon ik nog glimlachen maar iedere keer als ik aan hem denk zakt mijn glimlach weg. Maar misschien naar mate we langer vrienden blijven en naar mate het steeds beter gaat met hem denk ik dat hij dan ook weer normaal tegen me doet. Jemig, vanavond moet ik werken. Ik doe kassawerk bij een supermarkt en dan moet je er met je hoofd bij blijven. Ik ben benieuwd hoe ik er straks zal bij zitten.

Nog 1 keer mijn getypte weblog over lezen. Ik maak een diepe zucht. Ooit zal ik dat dubbele gevoel herbeleven. Ik denk dat hij toch niet de ware is. Hij zou me meer pijn dan lief doen. Hij heeft het te druk en hij heeft te veel vrienden naar mijn idee. Een jongen hoeft ook weer niet supersaai te zijn, die helemaal geen vrienden heeft. Ik vind dat hij juist vrienden moet hebben, want dan hoeft hij ook niet elke keer bij mij aan de telefoon te hangen en te klagen dat hij alleen met mij leuke dingen wilt doen.
Mijn beste vriend heeft gezegt dat het juist belangrijk is dat je zoveel mogelijk dingen met elkaar dingen moet doen en dat je relatie op nummer 1 staat en je vrienden op nummer 2. Bij mijn ex stond ik op nummer 4 of 5. Eerst kwamen zijn vrienden, dan school, dan zijn familie, dan zijn werk en dan ik pas.

Ik weet zeker dat als ik gewoon de dagelijkse dingen ga doen en gewoon mijn eigen gang ga, i.p.v. heel ongeduldig te gaan zoeken naar de Ware, dat verliefdheid me weer zal overvallen en dat mijn hart weer zin heeft om van iemand te houden. Als ik het me gewoon laat overkomen en als ik het gewoon niet opzoek en rustig aan doe, dan moet het gewoon goedkomen. Want ik heb geen zin meer om naar liefde te zoeken. Mijn hart is moe van verliefdheid en heeft geen zin meer om van iemand te houden, voorlopig niet. Mijn hart is moe. Na 6 mislukte relaties te hebben gehad is het tijd voor een lange maar goede break....
Maar toch blijft de vraag in mijn hoofd hangen: Wanneer komt de tijd dat ik langdurig gelukkig zal blijven?

Het antwoord? "Heb geduld, want eens zal het je weer treffen. Laat de toekomst zijn werk doen en dan zul je zien dat je gelukkiger bent dan je ooit was."

Mijn glimlach doet zijn werk weer...