Hallo allemaal,

Ook ik kom hier na lang meelezen mijn verhaal neerzetten in de hoop dat er mensen zijn die dit herkennen, en mij wat tips kunnen geven hoe ik hier mee om kan gaan.

10 jaar geleden leerde ik m'n (inmiddels ex)vriend kennen op een vakantie. Ik was toen 16 en hij 17 en we waren sinds de allereerste ontmoeting onafscheidelijk van elkaar en waren helemaal verliefd. Inmiddels zijn we 10 jaar verder en is er een hoop gebeurd. Ik zal het proberen hieronder in het kort te vertellen.

Toen we beide terug kwamen van de betreffende vakantie (nog met onze ouders haha) zijn we gelijk met elkaar gaan msn-/smsen etc.. Hij kwam uit Duitsland, 350km verderop dus we konden niet zomaar even bij elkaar langs gaan. Ik zag in eerste instantie een relatie ook helemaal niet zitten. We spraken 'gebrekkig'engels met elkaar. Na 2 jaar veel via de pc en tel gecommuniceerd te hebben en toen we wat ouder waren besloten we om elkaar op te zoeken en zodoende ben ik naar DL gegaan en daar een week gebleven. Het was een super tijd. De 2 jaren daarna is het zo blijven door gaan. Veel communiceren via tel en pc en af en toe elkaar een week opzoeken. We noemden het geen relatie omdat we dat te moeilijk vonden ivm de afstand en dat hij in een ander land woonde.
3 jaar later toen ik 21 en hij 22 was hij klaar met zijn school in DL en wilde in NL komen studeren vanwege de betere mogelijkheden hier en om bij mij te kunnen zijn. Dit is inmiddels 5 jaar geleden. Hij nam een kamer hier, leerde binnen 1 maand de Nederlandse taal en ik was vaak bij hem. Het was wel erg wennen omdat we elkaar nu zomaar 3x in de week zagen in plaats van 1 x in de 3 a 4 maanden. Maar het was echt super. Het was een soort sprookje die ik nooit meer zal vergeten.

Echter ging het na zo'n ander half jaar al minder met de relatie. Hij vond het studentenleven in NL leuk, kreeg al snel veel vrienden en de relatie kwam op een lager pitje. Ook ontstonden er al wat irritatie's en bleek dat we misschien toch niet helemaal voor elkaar gemaakt waren. We hebben toen nog een jaar zo door 'gesukkeld' en toen besloot hij na de relatie van 3 jaar en nadat hij 3 jaar in NL was er mee te stoppen.

Ik was er helemaal kapot van. Ik had net 2 weken ervoor een appartement gehuurd in zijn studentenstad waar ik inmiddels ook een jaar studeerde en waar we over een paar maanden zouden gaan samenwonen. Natuurlijk zag ik het deels wel aankomen, maar in mijn belevenis (5 jaar elke dag elke spreken waarvan 3 jaar een relatie) zouden we het wel overleven en zouden we er sterker uit kunnen komen. Helaas zag hij dat niet zo en ging het uit..

Dit heeft mij 1 jaar gekost om erover heen te komen. Ik was helemaal kapot, voelde me achter gelaten en daar zat ik dan alleen in m'n grote nieuwe huis in een stad waar ik amper iemand kende. Het ergste was toen ik erachter kwam dat hij na 2 maanden al een nieuwe vriendin had terwijl ik net aan het verwerken was dat het uit was na 5 jaar elke dag elkaar spreken en zo veel meegemaakt te hebben samen.

Uiteindelijk is het me gelukt na 1 jaar om het een plekje te geven. De droom met hem was weggevaagd en uiteindelijk heb ik zelfs even met een andere jongen gehad. Helaas heb ik na 3 maanden het uitgemaakt omdat ik te veel aan m'n ex dacht en dat vond ik niet eerlijk ten opzichte van hem. Inmiddels had m'n ex alweer een dik jaar met z'n nieuwe vriendin en raakte ik gewend aan het feit dat hij waarschijnlijk minder om ons sprookje had gegeven dan ik. Hij is ook wel een erg stabiel persoon en weet precies wat hij wil. Ik ben daarin echt het tegenovergestelde helaas.

Na ongeveer 1,5 jaar amper tot geen contact meer te hebben gehad kreeg ik ineens een FB (facebook) berichtje van hem, hoe het met mij ging, en wat ik allemaal deed en blabla. Ik was en werd helemaal gelukkig!! Al die tijd heb ik nog hoop gehad, al die tijd heb ik gedacht: zal hij zomaar onze 5 jaar aan de kant schuiven? Mijn geluk kon niet op.. wellicht een 2e kans..
We hebben toen ongeveer een half jaar weer contact gehad via FB en Whatsapp etc.. Maar hij had nog steeds met die vriendin.. Dat deed me zoveel pijn.. Ik heb toen gevraagd te kiezen: zij of ik. Toen heeft hij het uitgemaakt met haar omdat hij mij achteraf toch ook wel heel erg miste. Wel wou hij eerst even niet afspreken maar eerst z'n relatie verwerken.. Het leek een beetje alsof hij speelt met mijn gevoelens en mij gebruikt voor wanneer het hem uitkomt, maar het tegendeel hiervan was waar. Ik heb nog best moeite moeten doen om hem terug te krijgen.

Uiteindelijk zijn we een jaar geleden weer bij elkaar gekomen. We zijn nu 9 jaar verder na de eerst ontmoeting en het was de 1e 2 maanden weer geweldig, net zoals vroeger toen we nog tieners waren. Ons geluk kon niet op.
Maar na ongeveer 3 a 4 maanden begon het alweer. Weer irritaties, weer dingen die tussen ons in kwamen te staan, ook leek het na 3 a 4 maanden ook al alsof we al 5 of 6 jaar een relatie hadden.. Dat was zo apart en had ik nooit verwacht. Zouden we dan toch echt niet bij elkaar passen?? Hebben we dan 3 jaar voor niks gewacht tot we elkaar eindelijk weer konden zien na onze 1e ontmoeting op die vakantie?.. Daar lijkt het nu wel op..

We hebben nog 2 maanden wat door 'gesukkeld' maar inmiddels 2 maanden geleden kwam hij alweer met: "ik wil met je praten" met andere woorden: "Ik zie het niet meer zitten, we hebben het geprobeerd, dit keer zul je het makkelijker kunnen verwerken omdat je nu weet dat het echt niet werkt tussen ons, het spijt me allemaal heel erg".

Oke dit was het dus.. Ik ben hem nu helemaal kwijt. Ik weet nu wel dat we misschien ergens niet goed bij elkaar passen, en dat het misschien een vakantieliefde-idee is/was, maar van die 10 jaar dat ik hem ken hebben we 3 jaar en 8 maanden een relatie gehad en hebben we 8,5 jaar lang elke dag met elkaar gesproken. Ik ken hem door en door, en hij mij.. Ik ken zijn hele Duitse familie en hij mijn familie, hij was en is misschien nog steeds wel de meest belangrijke persoon uit m'n hele leven.. En nu, nu is het definitief afgelopen:( Weg hoop, weg warmte, weg maatje.. Ik ben echt ongelofelijk in de war en weet het allemaal niet meer:( Ik ben ook niet iemand die zomaar iemand toe laat in het leven.. Ik zie echt heel weinig toekomst voor me momenteel..

Inmiddels is hij sinds 3 weken afgestudeerd zag ik en weet ik niet of hij nu weer in Duitsland woont of nog een kamer heeft in de stad hier. Hij zou gaan reizen, maar hij wou wel weer terug naar DL omdaar te gaan werken. (Dit heeft ook altijd best wel tussen ons ingestaan, ik wilde niet graag naar DL daarom zouden we in het midden gaan wonen) Omdat ik hem los wil proberen te laten probeer ik niet tegen hem te praten, maar het is zo lastig.. Elke dag kijk ik of hij nog online was en wat hij doet.. maar het is compleet stil van zijn kant...

Daarnaast..:
Ik moet binnenkort ook afstuderen alleen moet ik in September een vak halen, als ik die niet haal moet ik helaas stoppen en zijn de 4 jaren voor niks geweest. Doordat ik dit wil halen zit ik de hele vakantie al thuis en probeer ik met dat vak bezig te zijn. Maar wellicht kun je het al raden.. Ik kan me totaal nergens op concentreren, kan me niet zetten tot het leren en het schrijven van de scriptie. Ik denk elke dag aan hem.. Normaal whatsappten we de hele dag of zagen we elkaar.. Het is zo leeg, zo stil, ik heb ook niet super veel vrienden waarbij ik afleiding kan zoeken..

Ik MOET bezig met m'n studie en de deadline halen, maar ik kan alleen maar depressief en concentratie-loos voor me uitzitten kijken.. Ik krijg al 2 maanden amper een hap binnen en ik eet alleen maar wat om 17u 's middags..

Hoe moet ik hiermee omgaan? Ik wil graag m'n opleiding afronden, maar het lukt me niet omdat ik opnieuw het verdriet moet verwerken van m'n ex waar ik nog zo veel van houd.

Bedankt voor het lezen en reageren alvast.
Daarnaast wens ik jullie ook sterkte met alles!