Ik had dit eerst als een reply, maar tis zo'n boterham geworden dat ik er maar een aparte blog van heb gemaakt.

Een tijdje geleden, toen het slechts enkele dagen gedaan was heb ik dit boek gelezen:
Mira Kirshenbaum: "Alles heeft een reden":
http://www.cosmox.be/boeken/alles-heeft-een-reden-mira-kirshenbaum-97890...
en toen dacht ik dat ook. Het is een zeer goed geschreven boek, heb het bijna in één keer uitgelezen. Een aanrader, echt!

Maar, en vergeef me als ik nogal hard overkom nu, ik geloof daar niet meer in. Maar ik gun het wel iedereen die het er wel mee eens is, echt waar.

Laat me mezelf verklaren.

Heeft alles een reden, de dingen die gebeuren, of gebeuren er dingen en geven wij er een reden aan om verder te kunnen, om het gevoel te kunnen hebben dat er een reden is, iets wat op je pad gelegd is om uit te groeien? Iets wat je moest leren/ervaren om een beter, vollediger mens te kunnen worden?

Die vraag zit nu in m'n hoofd, en op één moment wint de ene kant, op een ander moment de andere.

Het toeval wil dat je net vandaag deze blog maakte, terwijl ik in m'n eigen al dagen met die vraag worstel.

Ik ben altijd iemand geweest met een afkeer voor de kerk. Daarmee bedoel ik, de instelling, paters, nonnekes, paus en al hun regels. Mede mischien omdat ik een zeer wetenschappelijke opleiding en achtergrond heb genoten? De principes achter het geloof, het goed doen, de levensvisie, daar kon ik me wel altijd in vinden, en of dat nu komt uit het christelijk geloof, protestants, hindoeisme, islam, ... maakt me niet zoveel uit. Waar ik in geloof is eerder het humanisne, de mens zelf, het goede in de mens. Ergens kan/kon ik ook niet geloven dat er daar ergens iemand is, een god of wat je het ook noemt, die alles aanstuurt. Ik denk eerder dat dat niet is, dat de dingen gebeuren door omstandigheden, toeval, pech, geluk, ingesteldheid, toeval,...

M'n ex geloofde wel. Nu, ze had haar geloof enkele jaren geleden kwijtgespeeld door dingen die ze heeft meegemaakt. Maar we babbelden erover en we kwamen overeen in de achterliggende gedachte, de principes. We konden er goede gesprekken over voeren, ik deed haar nadenken en de dingen anders bekijken en zij mij ook. Op dat gebied, net zoals op zo vele andere gebieden, groeiden we naar elkaar toe. Dat vond ik ook fijn, we konden er open over praten, respecteerden elkaars visie, leerden eruit en groeiden erdoor.

En stilletjes aan, de laatste maanden, vond ze haar geloof terug. Het geloof in God of Jesus, niet in de instelling 'de kerk'. Dat is trouwens ook één van de redenen dat ze 't uitmaakte, haar geloof, innerlijke stem, gaf aan dat ze dat moest doen en gaf haar de kracht om het te doen. Je kan je inbeelden hoe stom ik me voelde toen ze dat zei, ik, een eerder ongelovige, die ze hielp om haar geloof terug te vinden en dan baf, dat geloof die haar zei dit te doen... Ik voelde me echt alsof ik daar stond, zoals in een tekenfilm, met een groot teken boven m'n hoofd met de tekst in grote blikende letters: "Ezel!"

Desondanks heb ik er geen spijt van, en is dat niet de reden waarom ik nu deze reply schrijf hoor Sorry voor de korte zijstap.

En net nu, sinds ik alleen ben, betrap ik mezelf op een schietgebedje af en toe. Dat heb ik al lang niet meer gedaan, maar het helpt me wel om kracht te vinden, raar hé. Ik die altijd ongelovig ben geweest die nu kracht haal uit gebedjes :s

In m'n schietgebedjes van de laatste dagen vraag ik soms, is er een reden waarom ik dit doormaak? Kon het niet anders? Kon ik dezelfde les niet leren door toch bij elkaar te blijven en samen gelukkig te zijn? En ik geloof van wel. Het had mischien langer geduurt om die les te leren, maar ik geloof dat indien me er nu niets ergs was overkomen, ik uiteindelijk wel op hetzelfde punt zou geraken in die les of reden die er zou zijn. Begrijp je m'n redenering een beetje?

Vroeger dacht ik ook van, er past maar één deksel op m'n potje, er is maar één grote liefde. Maar dat geloof ik niet. Je komt iemand tegen, het klikt of het klikt niet. En je kan die klik hebben met vele anderen ook denk ik. Is de reden dat deze relatie nu gedaan is het feit dat er nog een betere relatie voor me is weggelegd? Denk het niet. Indien dit nooit meer goed komt, ben ik ervan overtuigd dat ik ooit nog wel een relatie zal hebben, en de kans bestaat dat die mischien veel beter is, maar is dat een reden? Sommige mensen beëindigen ook een relatie omdat ze denken dat er iets beter voor ze is weggelegd. Denk dat m'n ex dat ergens ook heeft, alhoewel ze ook zei dat ik alles had wat ze zocht in iemand.

Elke relatie is een ervaring, waar je als mens uit leert. Maar of het de bedoeling was dat je er die les uit zou moeten leren? Waarom zijn er dan, en ik ken er veel, mensen die wel lang bij elkaar blijven, met minder levenservaring en die gelukkig zijn? Hebben die dan geen lessen te leren?

Begrijp je een beetje m'n tweestrijd?

Ben weeral een uitgebreide blog aan het schrijven, maar momenteel lopen m'n gedachten over...

Sorry indien ik iemand hiermee bededig of als er iemand aanstoot aan neemt. Dat is helemaal niet mijn bedoeling. Ik aanvaard éénieders standpunt en gun éénieder zijn eigen mening. Indien ik met deze blog iemand zou kwetsen, aanvaard dan mijn oprechte excuses. Ik vind deze site en de mensen hier fantastisch en heb al veel steun gekregen en ik respecteer iedereen hier, echt waar. Jullie zijn allen fantastische mensen