Dat is het zinnetje dat ik de laatste maanden al 100 keren heb gezegd! En het is idd wel de moeite ook...
Waar zal ik beginnen...
Ik ben nooit echt goed geweest in de liefde en duikel meestal van de ene hopeloze relatie in de andere. Het afgelopen jaar ben ik echter alleen gebleven, buiten enkele flirts en dwaze verliefdheden. Tot ik op een goeie dag C leerde kennen. Een toffe babbel en een afspraakje voor de volgende dag. Zonder bijbedoelingen want ik was in de verste verte niet geinteresseerd. Een hele week hebben we elkaar elke dag gezien. Volledig op dezelfde golflengte, hetzelfde besef van normen en waarden, zelfde toekomstidealen en elkaar verstaan zonder iets te hoeven zeggen. Hij gooide zijn volledige gewicht in de schaal en ja hoor...ik werd verliefd. Dit was em...de man van mn dromen...DE WARE!
Drie prachtige weken hebben we beleefd...mijn soulmate en ik. Nooit in heel mijn leven heb ik iemand ontmoet waar ik me zo onwaarschijnlijk goed bij voelde. Dit zat juist! Tot hij op een mooie dag kwam vertellen dat hij terugging naar zijn ex. Een schraal geval dat er in geslaagd was deze prachtige jongen 3 keer te bedriegen en zich dan nog liet betrappen in haar gortige acties. Iemand zonder inhoud what-so-ever..."soort" zoals wij het hier in Antwerpen plegen te zeggen.
Goed, gebroken hart, komen we wel over...het gaat altijd over... Maar ik heb het nog nooit zo moeilijk gehad. Ziek van verdriet mn bed niet uitkunnen, niet kunnen gaan werken, laat staan eten of slapen. En maar voortsukkelen... Af en toe nog contact met C en de obligatoire en o zo steriotiepe sex met de ex. Help dus echt niet in een verwerkingsproces he! Ik heb alles geprobeerd, hem negeren, feesten tegen 500 per uur, praten met vrienden, vriendinnen, nieuwe mensen leren kennen, jongens versieren, een "tussendoortje" om mijn afgewezen gevoelens op te kunnen richten, hem een lange brief sturen met mijn gevoelens, noem maar op. Nee, vergeet het maar...niks helpt.
Ik zie hem ook nog iedere week in een marginale disco waar ik vaak kom, ik zou beter niet meer gaan maar soit. De wetenschap dat hij er is zet me iedere week weer aan om er naartoe te gaan. Meneer werkt daar als garcon... Deze nacht weer hetzelfde scenario. Ik was er, hij zocht mijn aandacht steeds opnieuw. Jongens wegjagen waar ik mee sta te praten, het schattige gedrag van een verliefde jaloerse puber, zo lijkt het wel. Hij ging me naar huis brengen. En plots toen hij het ijs van de ramen aan het krabben was, gebeurde het. Ik stortte volledig in... Hij stapte in de auto en ik begon te huilen als een klein kind. En waterval van tranen en gekwetste hartverscheurende gevoelens kreeg hij over zich heen. Amai mn kl*, wat was dat... Het enige wat hij zei was... "Ik wist het niet". Toen viel de stilte. Hij heeft me thuigebracht en ik ben alleen in mn bed gekropen.
Nu ben ik verward...ik weet het niet meer. Ik heb me de afgelopen weken sterk gehouden. Maar deze ochtend werd het zowel voor mij als voor hem duidelijk. Dit is heavy shit!

Ik weet dat mijn verhaal hier nogal verward en onsamenhangend neergeschreven staat, maar zo is het ook. Ik weet niet waarom ik het er heb opgezet want hier heeft niemand iets aan. Maar ik heb het toch maar gedaan.

Misschien zoiets van "Misery needs company"... Hopelijk gaat het met ons hier op deze site binnenkort allemaal wat beter want we weten allemaal dat zo'n gevoel op den duur gewoonweg ondraaglijk wordt...

Greetz
x
Fluffy