Voor de zoveelste keer heeft ze het uitgemaakt.. en in kwaadheid is ze weggelopen.. en heb haar niet meer gezien sinds vorige week. Zijn 2 jaar samengeweest, waarvan we het laatste half jaar weer terug apart zijn gaan wonen, omdat zij in de put zat met zichzelf en haar werk.
Het ging allemaal niet en veel kenmerken van een depressie. Ook het afstoten of gevoelloze naar haar naasten kwam daarbij voor. Heb daarbij heel veel moeten slikken en ging er steeds meer zelf aan onderdoor.

Ze gaf aan nog te jong te zijn en wist nog niet zo goed wat ze wilde.. bovendien hebben we elkaar leren kennen doordat zij hier een studie aan het afronden was, ze komt namelijk uit belgie en miste haar familie ook nog eens vaak(eigenlijk alleen als het rot ging). Ik wist toen ik aan de relatie begon dat dit een punt ging worden, maar heb het toch doorgezet.

Toch ook vaak hele goede gesprekken met haar gehad en ze wilde naar haar studie hier gaan werken, zodat we niet overgingen in een lange afstandsrelatie, zou vreemd zijn na zolang samen te wonen. Twee weken terug zei ze nog dat ze aan zichzelf ging werken..dat ze die psych zo hard nodig had en dat we toch zeker wel weer over een half jaar iets samen konden gaan huren??

Ze is eindelijk begonnen bij die psycholoog 2 maanden terug, wat een belachelijke wachtrijen hier in NL op dit moment!! Ze was ingedeeld onder persoonlijkheidsstoornis..
Afgelopen 1,5 jaar zovaak emotionele reacties van haar gezien, ik gaf altijd kritiek deed altijd moeilijk, terwijl ik in mijn optiek juist altijd heel veel geduld had. Ik heb ieder laatje van "kast der liefde" open getrokken, maar dit mocht niet baten.

Vorige week... ze werd weer kwaad om echt helemaal niets en zag het alweer allemaal niet meer zitten en wil dan het liefst terug naar belgie(haar moeder). Ze had de week daarvoor nog wel een contract getekend dat ze hier kon gaan werken.. dit is nu allemaal afgezegd en ze gaat in juli terug bij haar ouders intrekken na 4 jaar op zichzelf te hebben gezeten. Dat gaat wennen worden.. God wat baal ik daarvan, me grootste angst van die 2 jaar is uitgekomen.

Bijna 22 is ze... misschien te jong? Ik heb al wat relaties achter de rug.. ben nu 25 en eigenlijk ontzettend bang dat ik niet meer verliefd ga worden. Maar zoals iedereen al zegt dat komt wel weer.. Eigenlijk hoop ik dat ze over 2 weken (voor de 4e keer inmiddels) weer huilend voor me deur staat dat ze er spijt van heeft en me niet kwijt wil, toch lijkt het dit keer heel definitief..ze zegt alweer dat haar gevoel echt over is.. en zoekt ineenkeer haar vriendinnen weer op in belgie.. hoe achterlijk.. tijdens de relatie riep ik nog regelmatig van joh zoek je vriendinnen een keer op.. dan ga ik wel een keertje wat anders doen in het weekend.. mar nee.. want daar had ze geen energie voor.
Pff achteraf heb ik ook wat tekenen van borderline bij haar gezien.. god ik kan het nog altijd niet geloven dat ze er alweer niets meer voor voelt. Snap er gewoon geen zak van.. ene moment alles geweldig.. andere moment gaat het weer niet. Het is net of ze al die momenten van het gaat niet nu heeft opgeteld en dan toch een meer definitieve keuze heeft gemaakt.. in combinatie met angsten om hier te blijven wonen.

Ik mis er nu ontzettend en vraag me af wat ik moet doen.. loslaten.. blijven verlangen.. of weer contact zoeken. Deze laatste is geen optie trouwens.. ditmaal moet het contact maar van haar kant uitkomen.. als ze nog niet eens de vriendschap op kan zoeken dan stelde de relatie misschien niet eens zoveel voor..god wat was het soms intents..knuffelen..samen zijn en ff later klats boem weg gevoel bij haar en focusde ze volledig op haar eigen ding.
Soms krijg ik het gevoel dat ik 1,5 jaar lang gebruikt ben, dat ze gewoon iemand naast haar had in bed om tegenaan te kruipen, ipv een volwaardige relatie.. en soms was het juist weer helemaal geweldig.

Het voelde machteloos, lopen op hoge tenen.. en veel angsten. Bij dat betreft is het misschien beter zo.. maar toch zegt me gevoel nog altijd.. laat maar even.. misschien een aantal maanden.. als alles wat gezakt is.. misschien als ze straks weer bij haar ouders woont..en wat meer sessies met een psycholoog heeft gehad.. dan een weekendrelatie? Pff wil ik dat wel.. geen idee nu is er alleen het gevoel van gemis.
Om gek van te worden die gedachtes.. iedere seconde van de dag. Hoelang gaat dit nog duren.

Leuk die liefdes en haat-stofjes die in me bloedbaan rondzweven.