Ik had 3 jaar een relatie met mijn vriendje, het was mijn allereerste vriendje en hij betekende alles voor me.
Hij woont in Drenthe en ik in Amsterdam, dus we konden elkaar alleen in het
weekend zien.
Al vanaf het begin van onze relatie begon het met jaloezie en dat liep uit
tot ruzies. En elke keer maakten we het weer goed, maar voor hoelang..
De jaloezie werd ziekenlijk en het werd zelfs zo gek dat we uiteindelijk geen eens gedag tegen bekende van de andere sekse "mochten" zeggen.
We wisten allebij dat er een einde aan onze relatie moest komen, het kan langer niet zo.
Maar ik wou er niet aan geloven, maar hij wel en hij maakte er een einde
aan. Hij was me zat en had rust nodig. Hij wou niets meer van me horen. Hij had tijd nodig.
Ik was kapot en kon dagen lang niet slapen en normaal eten.
Maar tegerlijke tijd (terwijl hij rust en tijd nodig had) belde hij me toch elke avond, om me te vertellen dat hij het moeilijk heeft en dat hij me mist.
Vanmiddag belde hij mij weer dat hij me wou zien, hij wil volgende week met me afspreken..
Ik weet zeker dat het goed komt.
Ik heb wel een slimme les geleerd: NIET MEER JALOERS ZIJN, gewoon even doorbijten.
Zo zie je maar, alles komt goed..
En als een jongen tijd nodig heeft en rust, moet je hem dat echt geven.
Geloof me, hij gaat je missen...