Hallo iedereen,
Wat is liefdesverdriet toch wisselvallig. Het is een paar dagen redelijk goed gegaan, de pijn in mijn hart voelde wat minder en ben veel weggeweest naar familie en vrienden en heb mijn huis wat anders ingericht. Maar vannacht leek het of er een steen op mijn maag lag, ik droomde van hem, van zijn armen om me heen, van alles wat we samen deden, dat ik nooit meer in zijn huis zou komen en zijn verhalen zou horen, naast alle rotdingen die hij had komen nu ook de herinneringen aan zijn leukere kanten boven, zoals zijn gevoel voor humor. Hij laat niks meer van zich horen en ik beheers me heel erg, stuur geen sms-jes enz. Hij heeft ook zijn sleutel nog niet teruggevraagt, wat moet ik daar nou van denken? Niks natuurlijk.
Maar je denkt soms dat het wel weer een beetje gaat en dan ineens is er weer die scherpe pijn van dat gemis, als je bijv. ergens komt en dan denkt; de vorige keer dat ik hier was, was ik nog gelukkig en had ik hem nog en nu....
Ik mis hem weer zo erg, het idee dat ik nog de hele zomer enz. doormoet zonder hem. Verleden week haalde ik mijn voorjaarskleren te voorschijn, leuke rokjes, shirts en schoenen, gekocht omdat hij me daar zo graag in zag, moet ik het maar weggooien? Het doet zo'n pijn allemaal......
Ik wil maar zeggen; het blijft waardeloos voorlopig. xx