Hey hier ben ik weer...

Voel me zo alleen momenteel. Iedereen zijn leven gaat door, het mijne is zo raar... Krijg wel veel steun van vrienden en familie, maar durf niet teveel meer te praten over wat ik voel, dan denk ik dat ze denken dat ik weeral daar ben met m'n gezaag...

Heb vernomen dat ze m'n ouders en m'n vriend heeft gecontacteerd om afscheid te komen nemen. Kan ik wel begrijpen en vind ik sterk van haar dat ze dat doet. Het voelt alleen zo raar aan. Ze is afscheid aan het nemen... Voor haar is precies alles wat wij hadden al afgesloten en is ze dat achter zich aan het laten. Terwijl bij mij de film zich maar opnieuw en opnieuw blijft afspelen en ik kan het niet loslaten.

Heb het gevoel dat ik nu helemaal alleen in de wereld sta, m'n gedachten nog in een vorig leven dat ik nog niet kan loslaten en zij staat precies al een stuk verder in dat loslaten. Ergens ook wel logisch dat diegene die de relatie stopt al veel verder zit, maar toch... Op de manier dat ze de beslissing nam, en dat zei ze zelf nog toen we afscheid namen, tot 1 seconde ervoor ging ze er nog volledig voor en was alles nog tip top, hoe kan je dan nu zo snel alles achter je laten. Heeft het dan echt zo weinig betekend voor haar? Ze zei toch van niet, kan er niet bij...

Ze heeft wel verteld dat sinds ze haar zus verloren, dat ze doordat wat ze toen heeft meegemaakt, nu sneller een klik kan maken en mensen kan loslaten, maar toch...

Ik weet wel dat jullie gaan zeggen dat ze al veel verder staat dan mij, en ik weet dat ook, maar toch vind ik dat raar. Ofwel ben ik nu gewoon een zeer gevoelig iemand die daar veel meer tijd voor nodig heeft dan iemand anders?

M'n vriend zei me dat hij het ook raar vond. Hij vond het wel mooi dat ze nog de moeite doet om binnekort bij hun langs te gaan, maar hij zei dat hij er het gevoel bij had dat ze precies alles zo snel mogelijk probeert af te sluiten om er niet meer bij te hoeven stilstaan, om niet te beginnen twijfelen aan haar beslissing.

Anyway, ik probeer er niet aan te denken, ik probeer om er niet teveel betekenis aan te geven, het doet me gewoon zo alleen voelen.

Het alleen zijn vind ik het moeilijkste nu. Raar, want ik ben altijd iemand geweest die niet veel vrienden nodig had en het fijn vond om af en toe eens alleen te zijn. Maar nu is er dat gevoel niet meer om met iemand alles te kunnen delen. Om je dag tegen te vertellen. Iemand die alles van je weet, die je direct begrijpt, iemand die alles met je deelt.

En het lijkt me zo een onmogelijke taak om dat nog eens te moeten opbouwen met iemand anders. Mijn verstand zegt me wel dat dit ooit wel terug goed komt, dat ik iemand anders ooit zal tegenkomen waar het mischien zelfs nog beter mee zal klikken, maar mijn gevoel wil dat niet.

Het is allemaal zo verdomd moeilijk vind ik. Waarom kon het deze keer niet gewoon goed gaan. Waarom konden we er samen niet uitkomen?

pfff, ben weeral wat aan het zagen

sorry, moet 't even kwijt...