Vanavond ben ik bij dr geweest. FUCK wat moeilijk. Had het me kunnen besparen maar achteraf is het misschien maar goed. Ze zag er goed uit, haar haren mooi, kleurtje gekregen van de zon, leuk topje aan. God wat een heerlijke mooie meid. Even lekker kunnen kletsen over vanalles en nog wat... maar toen kwam de vraag, hoe gaat het nu echt met je, je lijkt er goed doorheen te komen?

Ik hield het niet meer... Ik moest janken. Ik kon er niet meer tegen. Ze vertelde me namelijk dat ze nu echt 100% zeker weet dat ze de juiste keuze heeft gemaakt en dat ze ook zeker weet dat het tussen ons ook nooit meer wat gaat worden. Ik ben niet de ware voor haar, ze vind dat we teveel verschillen. Ik snap dat wel en niet, we zijn zo hetzelfde maar ja op veel punten ook weer anders. Maar je hoeft toch niet hetzelfde te zijn om bij elkaar te passen?? Ik ben bijvoorbeeld lichtelijk bisexueel, zij niet... Ze is bang dat dat misschien ooit toch weer naar boven komt die verlangens. Alsof ik vreemd zou gaan, dat is precies hetzelfde als denken dat een je hetero vriend met een andere vrouw naar bed zou gaan. Dat ik te ondernemend ben, van andere dingen hou als zij... Waren we laatst bijvoorbeeld met koninginnedag in Amsterdam, ik zit liever op een terrasje, zij niet. Liever leker aan de gracht op de stenen... Ik ergerde me daar en ben gaan lopen en later kwam zij achter me aan met dr zus. Dat soort dingen dus. Ja klopt, daar verschillen we in.

Het is dus niet alleen meer de pijn bij sex, de verliefdheid die daardoor was weggegaan en haar eigen problemen met zichzelf. Ze zei dat ze nu ook al veel meer rust krijgt, dat een soort stress was opgebouwd júist door de relatie. Ze heeft het altijd een beetje benauwd gehad. Bindingsangst. Maar ze kent beide angsten... Met een vorige sexrelatie werd ze bang dat die jongen serieus wilde worden en kreeg ze het erg benauwd van. Maar toen hij haar liet weten absoluut niet serieus te zijn was ze ontzettend verdrietig en had ze liefdesverdriet omdat hij niets met dr wilde... Ze zit zo krom in elkaar, ik snap er gewoon geen ene fuck van.

Het enige positieve uit deze ontmoeting is dat het laatste sprankje hoop wat ik had nu weg is en ik er wellicht een punt achter kan (en moet) zetten.... We hebben nu afgesproken elkaar een hele tijd niet meer te zien, pas over een jaar ofzo. En dan als vrienden... ik hoop dat ik er dan overheen ben. Maar ze heeft zo'n bijzonder plekje in mn hart. Het zal me niets verbazen als ik dr volgend jaar zie dat ik toch weer een poging waag, als ik niet op een ander verliefd ben geworden dan....

Waarom moet het toch zo moeilijk zijn?? Ik ben nu 2x verliefd geweest en 2x gedumpt, 2x omdat het meisje er niet aan toe is, bindingsangst heeft. Ik krijg haast het idee dat of ik heb er een neus voor, een meisje met angsten, of er is iets met mij waardoor ik ze afstoot ofzo... Ik ga heel snel open en all the way... ik ben een open boek en geef heel graag mijn liefde. Maak ik een vrouw daarmee zo bang? Ik zoek gewoon een lieve meid die mijn liefde graag wil krijgen. Is dat teveel gevraagd??

Ik mis je lieve Dauw...