Hallo iedereen.

Ik ben nieuw hier op dit forum. Maar misschien kan het mij wel helpen.

Ik had tot begin deze maand een relatie met een Spanjaard (die ik in Spanje zelf heb leren kennen). We waren reeds 14-15 maand samen en plots zei hij tegen mij dat hij 'niet meer hetzelfde voelde' voor mij. Ergens kon ik het wel plaatsen: hij heeft veel familiale problemen en daarnaast zit hij ook nog in een andere stad voor zijn werk. Ik kon hem hierin moeilijk steunen omdat we als koppel net zelf ook door een moeilijke periode gingen. Dit is wel deels mijn fout. Hij had het al eens eerder uitgemaakt - omdat hij vond dat hij mij enkel verdriet deed en hij niet goed genoeg was voor mij. Het probleem is dat ik sindsdien veel aanhankelijker geworden was en veel meer nood had aan berichtjes ed. van hem uit. Hierdoor had hij het gevoel dat er 'nog iemand meer' afhankelijk was van hem en dat hij teveel verantwoordelijkheden moest openemen (denk ik). De laatste maanden hadden we ook veel problemen - veel ruzies om niets. Het feit dat we elkaar voornamelijk zagen via de webcam, maakte het er niet gemakkelijker op. Uiteindelijk - om ruzies te voorkomen - spraken we af om elkaar minder te spreken en minder lang. Dat hielp wel - er waren geen ruzies meer - maar het probleem was dat de problemen gewoon vermeden werden en niet uitgepraat werden. We vertelden elkaar enkel nog oppervlakkige dingen... waardoor ook ik begon te twijfelen aan mijn gevoelens voor hem.

Toen hij het uitmaakte, toen ik hem effectief 'verloor', werd het mij pas voor de eerste keer echt duidelijk hoe graag ik hem zie. Ik wil hem echt niet kwijt, maar wat doe je er aan als iemand zegt dat hij je niet meer 'op die manier' bekijkt?
Hij blijft wel zeggen dat ik de belangrijkste persoon blijf, hij wil dat ik ooit samen ben met een goede man, ... Hij wil mij niet kwijt uit zijn leven en zweert er praktisch bij dat hij zal blijven babbelen met mij en er zal blijven zijn voor mij. Momenteel geef ik hem de tijd om na te denken en om alleen te zijn - waar hij om gevraagd heeft.
Maar ik voel mij zo verloren en alleen. Het is niet dat ik niet bij vrienden terechtkan, en deze steunen mij ook enorm. Maar het enige wat ik wil horen is een 'te amo', het enige wat ik wil voelen zijn zijn armen, het enige wat ik wil doen, is hem kussen... De enige die mij kan troosten, is hij.

Daar zou ik toch van moeten afstappen...

Een groet.