Ik moest het ook even laten bezinken. Ben nog steeds enorm van slag, maar je post doet me ENORM veel goed. Heb hem al tig keer gelezen, omdat ik dus nu denk dat ik gewoon krankjorum ben. Ik heb een enorme nare tijd, waarin ik veel mensen kwijt raak. Waardoor weet ik niet. Dat gaf al zelftwijfels, maar nu de therapeute, net als die andere mensen, out of the blue ineens als een blad aan de boom zich van me afkeerd (zoals E for that matter bijvoorbeeld), daardoor is de grond echt onder mijn voeten weggeslagen. Ik ben 1 hoopje ellende momenteel. Er malen alleen maar gedachten in mijn hoofd zoals: ik ben dus mijn moeder? Die vrouw die me jaren van mijn leven zo heeft verziekt als kind? En die therapeute voelt haar eigen onmacht als zijnde van MIJ? Ik zit echt zo in de knoop hiermee, vooral omdat het dus zo onbegrijpelijk lijkt op wat er in de buitenwereld met al die mensen(vrienden en familie) die van me weg gaan lijkt. Er lijkt niks aan de hand, maandenlang, of jaren bij E bv, en ineens is het COMPLEET mis. En gooien ze me alles voor de voeten als dat IK niet deug/niet goed zie wat ze bedoelen of kortweg GEK ben.
Moeilijk om dat van me af te houden.
Ik zie die therapeute vrijdag weer, ik wilde weer afspreken want, zo zei ik haar ook, we zijn dit uur niet aan MIJ toegekomen, en daarvoor kom ik. Toen begon ze een heel verhaal over hoe ik toch zo niet verder kon gaan met haar, mijn vertrouwen moest wel weg zijn. Hint hint, wil ZIJ soms niet meer verder?

Kortom, ik vind het zo pijnlijk!! Dat ze nu pas, na maanden zegt dat ze me niet kan volgen, en dat ze iets dat ik haar in VOL VERTROUWEN vertelde, over mijn moeder nu uit de context rukt, en tegen me gebruikt/om haar punt te maken.
Ik ben gewoon kapot. Wie kan ik nog vertrouwen?
En als dit een rotte appel is, waarom tref ik die dan weer? Zelfs mensen die ik betaal en die gewend zijn met schizofrene mensen en mensen met psychoses te werken, kunnen niets met mijn verhaal :S en zelfs niet naar me luisteren? Wie dan wel?
Hoe gaat het met jouw therapie, minime? Hopelijk heb je een goed gevoel erbij!!
Nogmaals, ik ben zo blij dat je niet de indruk hebt dat ik me raar opstelde...

Wat wel duidelijk is dat jouw moeder een hele grote rol speelt in de persoon die je nu bent. En kennelijk draag je dat ook over en raak je haar misschien wel te persoonlijk.

Hoe bedoel je 'kennelijk draag je dat ook over'? Ik ken ook mensen wiens moeder een hele grote rol speelt in de persoon die ze nu zijn (ik noem het een moederskindje, of moederskindjes die nog niet los zijn van moeder terwijl ze rond de 40 zijn maar dat terzijde) maar behalve enorme irritatie als 1 van hen, mijn ex bv zich opstelde als een kind van 12 als moeder aan het chanteren sloeg (huilen, zeuren, blijven bellen tig keer op een dag) zie ik niet in hoe hij dat op MIJ zou kunnen overdragen..
Ik snap echt niet wat je bedoelt met die opmerking, zou je dat uit willen leggen?? Serieuze vraag hoor, niet sarcastich bedoeld ik snap het echt niet!!

Mijn moeder is al heel jong ziek geworden en overleden dus ik ken dat gevoel niet, een band met je moeder. Of liever gezegd, een normale ouders/dochter band. Vader was er domweg niet. Of wel aanwezig maar met zijn kop zo diep in het zand dat hij niks meer hoorde...

En hoe het kan dat dat zo'n sterke invloed kan hebben bij sommige mensen, lang niet bij iedereen. (ex had bv een n.b. jongere broer die wél een eind maakte aan moeders gezeur door domweg boos te worden en het niet te pikken.. nog gekker!! waarom liftte ex niet mee op broertjes succes maar bleef mamma's jochie? dat vind ik ook iets om voor in therapie te gaan je moeder geen dag alleen kunnen laten...)

Maar deze therapeut had haar niet in de war moeten brengen door haar met die problemen op te zadelen, volgens mij is het wel de bedoeling dat je na een gesprek met een therapeut of arts gewoon rechtop naar huis kan.
Meeuw was compleet overstuur; niet haar schuld, je zegt ook: raak je haar misschien wel te persoonlijk.
Daarmee is de patient/arts relatie voorbij.

Dat is zeker waar; dat kan natuurlijk gebeuren MAAR het is wel de taak van de therapeute om dat op een begrijpelijke manier te vertellen, zonder haar overstuur te maken EN een oplossing aan te dragen van: hoe nu verder, IK kan je om persoonlijke redenen niet langer helpen, sorry, heel vervelend maar Ik moet je overdragen, ligt aan mij niet aan jou blabla klinkt al heel anders nietwaar?
En als het een kleine praktijk is en niemand haar daar kan helpen wellicht in overleg met de huisarts een vervolgbehandeling voor Meeuw te vinden?

Ik blijf erbij dat ze haar niet zo op straat had mogen zetten, feitelijk met de boodschap: Meeuw, je roept vervelende dingen bij me op, je lijkt net je moeder (die haar mishandeld heeft.. dat moet pijn doen...) maar haar verder had moeten helpen. Letterlijk.

'Gewoon andere therapeut zoeken'.
Ja zo simpel ligt het in feite wel, maar dat is niet voor iedereen zo.. sommige mensen denken er lang over na voor ze eraan durven te beginnen. Als het dan misgaat kan dat harder aankomen dan van kapper wisselen...
Een kapper komt niet verder dan de op de keper beschouwde dode haren op je hoofd, een therapeut vraag je een kijkje te nemen IN je hoofd, toch wel een ander verhaal..
Vaak zoeken mensen heel zorgvuldig uit wat ze willen, hoe, waar, en als je dan denkt een klik te hebben zoals Meeuw schrijft, denkt 'hier voelt het goed' en je krijgt dan uit het niets DIT te horen kan dat echt een flinke dreun zijn.

Ik kan het me goed voorstellen, heb ook ong. even lang gesprekken (ook even niet geweest) maar als ik opeens nu zou horen wat Meeuw te horen kreeg.. ik zou mijn oren niet geloven, en ja, het zou mij ook pijn doen.
In het verleden ook eens in therapie geweest ivm het vroege overlijden en de langdurige ziekte van mijn moeder toen ik nog klein was; ong. hetzelfde als Meeuw meegemaakt MAAR die therapeut heeft toen heel vriendelijk gezegd dat hij het moeilijk vond om daarover te praten, dat zijn moeder dezelfde ziekte had, en niet kon verdragen hoe ik haar aftakeling besprak wetende dat hij dit ook mee ging maken..
Ik was wel teleurgesteld want ik had 5 gesprekken gehad, dacht: Had je dat niet van tevoren kunnen bedenken, zonde van de tijd enz. maar voelde heel goed dat het niet om mijn persoontje ging..
Gesprek gehad met zijn drieën, therapeut 1, de nieuwe en ik, daarna geen problemen meer gehad op dat gebied. Zo kan het ook...

Daarom vind ik de therapeut van Meeuw slecht, ze dropt haar problemen in Meeuw's schoot en zegt zoek het maar uit... Niet iedereen weet zo goed de weg in de hulpverlenersjungle en de paar maanden therapie hebben dus niks opgeleverd, Meeuw is terug bij af. Of af -1.

Ik zou ook even niet weten wat ik moet als ik volgende keer die boodschap van mij therapeut zou krijgen, en dan weet ik wél een beeeeeetje de weg en woon ergens waar je nog behoorlijk wat keuze hebt. Meeuw misschien niet?
Kortom, ik vind het niet zo gek dat je dan even helemaal niet weet waar je het zoeken moet... kan me ook niet voorstellen dat er mensen zijn die onaangedaan zullen zeggen: o, oke, tjsa kan gebeuren, geeft niks, ik zoek wel een ander, sterkte hoor therapeut, excuus dat ik zo op mijn moeder lijk volgens jou, bedankt voor je vage verhaal over overdracht waar niks van is overgekomen, fijne dag nog en denk erom, gezond blijven eten hé?

@Meeuw: ik heb mijn eigen info-folders e.d. nog eens nagekeken, en als het goed is moet er een klachtenprocedure zijn mocht het mislopen met de therapie, nogmaals trek het je niet teveel aan al ken ik je verder niet maar kijk wat mogelijk is.
Niet dat je nou meteen een klacht in hoeft te dienen, (kan en mag wel natuurlijk!!) maar je kan ook kenbaar maken door te vertellen wat je hier verteld hoeveel impact dat gesprek op je heeft gehad.
Misschien schrikken ze zich rot in die praktijk!

Geen idee of je met een pokerface de boodschap in ontvangst neemt en thuis pas je emoties de vrije loop laat; dan denkt therapeut misschien: ach, zij kan dat wel hebben...

Ik merk dat het lastig is om je advies te geven omdat ik geen idee heb waar je in therapie bent geweest, maar als je niet weet waar te beginnen zou ik teruggaan naar de huisarts of je huisarts een briefje sturen en daarna een afspraak maken om te bespreken hoe nu verder.

Het zou toch zonde zijn om te stoppen want echt, een goede therapeut kan je ontzettend op weg helpen en zorgen dat je wat meer zelfvertrouwen krijgt.
Ik merk het nu al, soms zit het antwoord al in de vraag en het gesprek is eigenlijk maar een fractie van de therapie, 90% moet je toch zelf, thuis, buiten, op je werk zelf en alleen doen.

Als er dan iets niet goed loopt kan een therapeut je enorm vooruit helpen door je vragen te stellen waar vaak het antwoord al in zit.. of ontdekken waar een bepaalde angst of aversie vandaan komt, soms is het dan verbazingwekkend eenvoudig om je gevoelens een draai te geven zodat je leven prettiger en makkelijker word.

Heel veel succes en ik hoop dat je snel de hulp vind die je nodig hebt....
Een valse start, jammer maar niet jouw schuld en heel vervelend maar niet het eind van de wereld inderdaad, uithuilen, opstaan en verder lopen, wie weet blijkt dit wel een hele goede 'test' te zijn in het opkomen voor jezelf!!!
Want dat doe je wel als je in ieder geval uitlegt wat je voelde, hoe kapot je ervan was (in een mail of brief desnoods?) gewoon alles wat je hier ook verteld..
Sterkte nogmaals!!

dat wil ik best uitleggen hoor.

Eh. Wacht even. Voor de duidelijkheid: ik ben al jaren 'ldvd'-vrij. Mijn bezoeken hier zijn niet gedreven door rouw, verdriet of het worstelen met een liefde die ik maar niet kan vergeten. Integendeel.

Er vanuit gaan dat de datum van 'aanmelding' impliceert dat je, tot het moment van nu, nog steeds kampt met een verloren liefde, is invalide. En simpelweg dom om dit zo zwart-op-wit te stellen. Dit soort aannames kan dan ook alleen maar komen van iemand die alles zal aangrijpen om als ammunitie te gebruiken om als een wilde om zich heen te blijven meppen

Nav wat ik vanavond met Petals besprak op een chat, ik schreef dat het universum dingen naar een ander kan dragen. Dat je geen woorden nodig hebt, dat het niet nodig is om bij iemand te zijn en hem te kunnen ruiken en voelen en horen ademen. Ik schreef dat ik daarin geloofde. Maar doe ik dat? Of is dat mijn eigen drogreden, iets dat ik zo graag wil geloven omdat het de pijn verzacht?
Nee, ik geloof het wel, maar het maakt het gemis niet minder.
Ik mis E.
En daarom, zonder dat ik het aan hem nu stuur, toch via het universum, voor E