alweer tijdje terug besloot mijn vriendin een punt achter onze 8-jarige relatie te zetten, dit was precies 1 week voor de kerst. Na de moeilijke kerstdagen en oud en nieuw had ik het gevoel dat het steeds iets beter ging met me.

Maar nu moet ik dan echt ons gezamenlijke huis verlaten, ga komende zaterdag verhuizen, maar het lukt me gewoon niet afscheid te nemen. Het wordt zo definitief, en lijkt zo oneerlijk dat zij het uit heeft gemaakt maar ik degene ben die ons huis, huisdier en vertrouwde omgeving moet achterlaten en opnieuw beginnen, maar ik kan het huis alleen niet betalen, zij wel. Gelukkig hebben we geen ruzie en af en toe nog wat contact over de telefoon, maar heb haar sinds december niet meer in levende lijve gezien, al 3 maanden bijna terwijl we onafscheidelijk waren.

Ik dacht het ergste gehad te hebben maar twijfel daar nu aan, hoe gaat dat straks als ik in een nieuwe stad, alleen in een appartement woon. Trek ik dat? Geen idee, is meer dan 5 jaar geleden dat ik voor laatst echt alleen woonde, maar toen was het onder leukere omstandigheden. Ik wil niet vereenzamen en heb genoeg leuke vrienden, maar kan de energie nog niet opbrengen om nieuwe mensen te gaan ontmoeten.

Had echt niet gedacht dat afscheid nemen van het huis me zo zwaar zou vallen, alsof er echt een stuk uit mijn hart gerukt wordt, hoe moet ik hier toch mee omgaan?

groeten
J27