Feit is dat ik altijd actief heb gezocht naar iemand, naar liefde. Verschillende redenen liggen daar aan te grondslag; een vervelende jeugd, geen zorgzame ouders; buitenbeentje geweest, handicaps... De neiging om erkenning, om aandacht en om liefde is groot gegroeid door het gebrek aan een 'normale jeugd'. En nu, vele jaren NA die jeugd sta ik hier op dit punt, met alles wat ik geleerd heb over liefde, aandacht en de emoties daar om heen....

Ik heb zo veel geleerd afgelopen drie, vier maanden. Liefde voelen, gedumpt worden, mezelf opnieuw ontdekken, moed verzamelen, verliefd worden, afgewezen worden, moed verliezen, mezelf nog verder verliezen. Ik heb meer emoties ervaren dan in welke periode in mn leven daarvoor. Ik wist dat het zou gaan gebeuren omdat ik echt van haar hield. En daarbij kwam ook nog eens datgene wat mij mij maakt: de ontzettend hoge intensiteit waarmee ik alles ervaar. Ja, ik kon ontzettend gedreven en vrolijk zijn, maar het is over het algemeen een ontzettend zware periode geworden. Haar kreeg ik niet uit mn hoofd, hoe hard ik het ook probeerde. Ik ondernam echt alles, veel nieuwe dingen, ook nieuwe mensen leren kennen. Als een wals wilde ik met man en macht werken aan mij, mn toekomst, mn eigen leven. Ik hoefde niet per se een nieuwe relatie: ik durfde dat toch niet meer... dat ik toch wat ging voelen weer was dan ook niet de bedoeling... maar ja, wat als je dat ook heftig ervaart en de ander gaat er in mee? Dan doe je het. Maar goed, dat is ook voorbij. De tijd is daar om deze twee -voor mij gevoelsmatig belangrijke- personen een plaats te geven in het archief. Ik moet, moet, echt moet verder, zonder me zorgen te maken dat ik dit met iemand moet doen. Die knop moet om...

Ja, het is waar dat ik me ergens veel zorgen om hebt gemaakt. Dat komt omdat ik vroeger iedereen om mij heen relaties zag opbouwen toen ze mijn leeftijd hadden en bij mij gebeurde niets terwijl je wel aankomt in die fase in je leven dat die behoefte aan komt zetten. Alleen in een huis wonen kwam in mijn familie, in mijn omgeving niet voor. En al dat soort single-events; ja leuk, maar het zijn mijn dingen niet... ik zit dan ook altijd vol initiatief wanneer ik met iemand ben, maar in mn eentje wil en kan ik dat niet uitvoeren. Het is voor mij niet geweldig om single te zijn omdat ik er in mn omgeving niets mee kan (alleen overgebleven tussen iedereen die dicht bij me staat), plus dat ik te vaak tegen brekende relaties oploop, plus dat ik ook plannen wil hebben voor de toekomst, maar er elke keer niets van terecht zie komen. Hoewel ik er in mn studententijd prima mee uit de voeten kon (woonde met veel mensen in een huis, vrienden waren er nog altijd en.. single), is voor mij het single zijn nu een baggerzooi wat ik niet bij keuze doe... Je avonden en weekenden zijn alleen terwijl je weet dat er zoveel te doen was, te beleven valt, maar je simpelweg niet gaat omdat het ook voor mij niet tweede natuur is elke week nieuwe vrienden te zoeken en te maken. Het komt er dik op neer dat ik een maatje mis.... tja... En dat vooral omdat het leven voor mij behoorlijk veranderd is, en nog steeds verandert. Je moet mee aanpassen, ookal is dat een andere kant op dan je wil, terwijl je anderen om je heen wel die kant op ziet gaan die zij willen.

Leuke dingen doen, tuurlijk wil ik, maar wat als ik ze met moeite als leuk ervaar momenteel....?
Bedenk wel, ik vind mezelf zo ook niet leuk nee, want ik weet hoe ik ben als het wel lekker loopt. Het is alleen zo jammer dat externe invloeden zoveel impact op mij maken en ingrijpen op hoe ik me voel, hoe ik mn leven leid, wat ik wil doen in dat leven. Het zou zo fijn als dat ik dat kon: onafhankelijk van positieve en negatieve invloeden zijn en feitelijk dus een dikke huid hebben en een lange neus trekken naar alles wat niet in dat paadje past.

Maar goed, das een van t weinige wat niet aan te leren valt, dat is gewoon mij en dat is ook datgene waar iedereen waar ik dichtbij wil zijn over struikelt. Na enmens veel meiden gedate te hebben mag ik die conclusie wel trekken: het is goed zo; ik moet gewoon dit leven alleen doen en alleen willen doen; das het beste voor mezelf en voor mn omgeving. Afzetten tegen mn verwachtingen over dat samen zijn... het gaat gewoon niet gebeuren en er moet een dag komen dat ik kan zeggen: ik hoef niet met iemand samen te zijn om gelukkig te worden; ik zoek niet meer.

Het rare is dat ik dit nooit zou schrijven, dat het nooit in me op zou komen, als ik me gelukkig voel.... dan ben ik een heel ander persoon. Jammer...