Gisteravond voor de eerste keer in lange tijd uit geweest, en heb een aardig stukje geacteerd.
Niemand mocht zien hoe rot ik me echt voelde, heb dus een masker opgezet, je kent dat wel, dat masker van de vrolijke vrijgezel. Heb vrouwen versierd die ik totaal niet zag zitten, alleen maar om de schijn hoog te houden dat ik er over was...
Mijn vrienden natuurlijk allemaal dolgelukkig dat ik er ook weer bij was en dat ik over haar heen was. Zo blij dar ik de hele avond getrakteerd ben...
Heb de comedie kunnen volhouden tot ik thuis was, hoe zat ze me ook voerden.
Ik ben blij dat het me gelukt is, ik wou niet overkomen als de zielige eenzame jongen die ik me voelde. Tot ik thuis kwam, dan heb ik uren in mijn bed liggen huilen als een klein kind, tot ik ervan in slaap viel.

En vanavond, daar kijk ik naar uit en zie ik tegen op... Ik zie er naar uit om mijn dochtertje te halen voor mijn week, maar dat betekent ook dat ik met haar geconfronteerd zal worden. En daar zie ik tegen op, ik weet niet of ik al sterk genoeg ben om haar te zien... ik denk dat het weer een avondje janken zal worden als de kleine in haar bedje zit. Maar ik zal me moeten sterk houden tot dat ogenblik... Ze mag niet merken dat haar papa pijn heeft, ze heeft recht op een blije week bij mij...