Hallo daar iedereen,

Niemand verwacht het, maar dan toch zit je op een gegeven moment hier... Op dit forum en ben je
enigszins radeloos.. Althans ik wel..

Ik had een relatie sinds mijn 14e met Annelies.. Annelies.. Ze was me zoveel waard, ik heb zoveel voor haar opgegeven en heb zoveel met haar gedeeld, de dood van mijn vader, liefde, verdriet.. Ik heb zoveel met haar opgebouwd, zoveel van haar geleerd...

En dan op je 23e gaat het mis.. Ze vindt de relatie te beperkend.. Ze zit vast (enigszins huisje boompje beestje ) voor haar gevoel.. Natuurlijk heeft ze door de relatie op erg jonge leeftijd niet veel meegemaakt.. Dat snap ik en heb ik begrip voor.. Maar ik dacht dat we allebei sinds het verlaten van de hogeschool dezelfde verstandhouding hadden: we zouden samen een leven opbouwen waarin we beiden wilden werken en samen bouwen en groeien zodat we konden verhuizen naar ons droomland: Zweden...

Dit is nu allemaal weg... Hoewel mijn passie voor Zweden niet verdwijnt is er toch veel kapot gemaakt...

Ik zou het leuk vinden om eens met mensen die ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt hier over te spuien.. Hoe gaan jullie er mee om? Wat doet het met jullie? Vrouw of man, dat doet er natuurlijk niet toe!

Toevalligerwijs heb ik een collega die ongeveer hetzelfde meegemaakt heeft, alleen bij hem was het van 23-31 jaar. Hij zit al weer (gelijk na de scheiding) bij een andere vrouw.. Ik vind het niet verstandig , maar kan niet ontkennen dat ik STIK jaloers ben..