Drummen met het meisje.
Ik heb tegenwoordig drumles met de dochter van mijn ex. Mijn ex-dochter, zeg maar. Zoiets. Klinkt vreemd. Hoe noem je zoiets? De wrange uitkomst van een lesbische relatie: je bent verbonden met het kind van een ander, maar bent geen vader, je bent eigenlijk niks van elkaar als de relatie voorbij is.
Het was na de breuk aanvankelijk een enorme strijd om mijn verhouding met dat meisje te bepalen, althans, niet de emotionele verhouding, we waren vanaf dag een helemaal dol op elkaar, maar de vorm waarin het verder moest.
Een paar keer een zwaarbeladen feestweekend programma, maar dat was emotioneel voor mij niet haalbaar. Er was al zo snel een andere vrouw in hun leven, en zo'n kind babbelt natuurlijk onbewust allerlei pijnlijke details door die je helemaal niet wil weten.
Om toch een continuiteit in het contact met haar te houden heb ik haar drumlessen kado gegeven voor haar verjaardag, iets wat ik zelf ook graag wilde doen.
Inmiddels is de donderdagavond een terugkerend punt van gemengde gevoelens: wat we ook afspreken, er is tot nu toe toch ook weer iedere week contact met de moeder. Kind wil dolgraag dat ze een keer komt kijken, halen en brengen kortsluiten etc. etc.
Ik heb sinds een paar dagen mijn levenslust een beetje terug gevonden. Was gisteren uitermate opgewonden over mijn toekomstdromen en zin in nieuwe avonturen.
Toen ik haar vanavond zag, zag ik haar ineens anders. Ik ben er een beetje nostalgisch van geworden. Toen ik dochter terugbracht hadden we ergens afgesproken buiten en juist ging de zon onder over het ij.Ze wilde even zitten op een bankje. Even connecten.
We zijn nog steeds zo makkelijk met z'n drieen. De fysieke motoriek, het ritme, de humor.
Maar ook begin ik verschillen te zien. Ze verandert, en/of ik verander. Ik zie dingen aan haar die ik helemaal niet zo geweldig vind. Ik begin de roze bril een beetje kwijt te raken. Dat klinkt misschien gek in dit verband, de roze bril associeren we met de eerste periode van verliefdheid. Maar ik ontdek dat ook juist na een relatiebreuk, de neiging daar is tot de roze bril. het idealiseren van wat je verloren bent.
Het heeft me enerzijds weer een beetje gesterkt: Ik zie aan de oppervlakte tekens dat zij verandert in een richting die de mijne niet is. Anderzijds zit ik nu met een ander gevoel van verlies, milder en minder wreed gelukkig dan die van de eerste periode van de breuk, maar het verlies van de roze bril. Niet zozeer het verlies van wat er werkelijk was, maar wat ik daarbij nog allemaal droomde en hoopte, en in haar persoon naar was gaan verlangen sinds ze er niet meer was.
Het leven heeft zijn ritme en alles komt op zijn tijd. Gedoseerd en wel, naarmate we met dingen kunnen dealen blijkbaar.
Zo ook de vormen van verdriet, de fases van verwijdering en je bereidheid tot overgave aan de dingen die zijn.

LaLotta