Dus in vorige blog had hij na nieuwjaarsdag niets meer van hem laten horen. Wat me pijn deed voor een paar weken maar daarna weer verder gegaan met mijn leven op te bouwen met mijn vriend en voorbereidingen nemen voor mijn bevalling die dit jaar zou plaats vinden. We waren toen 2009. Na een paar maanden nam hij weer contact met me op (ergens begin mei). Ik lag toen in het ziekenhuis omdat mijn vriend een gat in mijn been geschopt had. Op dat ogenblik woonde zijn neef bij hem in maar dat verliep moeizaam. Ik vroeg hem of ik hem iets misdaan had waardoor hij weer het contact verbroken had (vroegere zaken deden me altijd twijfelen) maar hij zei me dat het niets met mij te maken had en dat hij niet zo een contacthouder is. Hij had het gewoon moeilijk en dan sluit hij zich af. Na een week ofzo was hij weer van de aardbol verdwenen...

Tot een paar dagen voor mijn bevalling (in augustus). Hij kwam me vragen of ik al was bevallen. Zijn neef woonde nog altijd bij hem maar het ging van kwaad naar erger. 2 dagen na mijn bevalling was hij weer verdwenen maar ik had geen tijd om er bij stil te staan want was te druk bezig met mijn wolk van een dochter en onze pleegzoon die 5 dagen na de geboorte van ons dochter bij ons is komen wonen.

Mijn zwangerschap was een moeilijke periode geweest door het agressief gedrag van mijn vriend. Ik stond er helemaal alleen voor. We zijn ook verhuist in die periode en heb dit ook alleen gedaan (gelukkig had ik hulp van vrienden) Dat even terzijde. Een paar weken na mijn bevalling had hij me een blauw oog geslaan en zijn we in relatietherapie geweest. Dit was de laatste keer dat hij me geslaan had (tot april vorig jaar) maar hij was nog altijd hard in zijn woorden. Toch wou ik niet zomaar mijn relatie opgeven en al mijn energie ging naar mijn gezin.

Begin oktober 2009 dook hij weer op. Zijn neef was eindelijk weg en hij zat er helemaal door. Zijn huis was een bende (deze keer nog erger dan de voorbije jaren). Ik heb toen mijn hulp aangeboden maar die wou hij in eerste instantie niet. Uiteindelijk heeft hij het toch aanvaard en ben ik voor de eerste keer overdag bij hem thuis geweest. Om hem te helpen zijn huis weer proper te maken en te luisteren naar zijn frustraties. Hij voelde zich heel ongemakkelijk omdat ik kwam zijn rommel opruimen maar ik deed het met veel plezier. Hij was tenslotte een vriend en vrienden helpen elkaar toch? Kort erna.. Je kan het al raden.. Hij verdween weer van de aardbol.. Voor de zoveelste keer.. Niet leuk maar ondertussen al een gewoonte geworden.

De komende tijd gebeurde dit regelmatig en na een tijd duikt hij iedere keer weer op met de vraag of ik nog boos ben op hem. Terwijl hij weet dat ik niet boos kan zijn op hem. Zei het hem eens dat ik het ondertussen al gewoon ben dat hij verdwijnt en dat ik het niet leuk vind. Hij bood dan zijn excuses aan en legde uit hoe het kwam. Maar in feite had ik die uitleg niet nodig want ik weet hoe moeilijk hij het heeft en daarom kon ik ook niet boos zijn op hem. Hoe kan het ook ander? Er is niemand zoals hem dat me zo een goed gevoel kon geven.

En het vreemde aan die verdwijningen en terug opduiken is: Iedere keer er iets belangrijks gebeurde in mijn leven was hij daar terug. Alsof hij het wist. Of omgekeerd. Als ik weer constant met hem in mijn hoofd zat (meer dan anders) dan dook hij ook weer op en was er iets gebeurd in zijn leven die van belang was. Enkele voorbeelden: Zijn geliefde hond die gestorven was, toen ik een huis kocht, toen ons huis op instorten stond door de aannemer, enzoverder...... We voelden dit op 1 of andere manier.. (daarom onder andere noem ik hem ook mijn soulmate) Ik voel ook wanneer het niet goed met hem gaat en wanneer wel zonder dat we in elkaars buurt zijn.

Maar toen..... (vervolg voor een andere blog)