1,5 maand later, ze heeft het gedaan gemaakt omdat ik te weinig liefde gaf en ze zich alleen voelde in de relatie.
Op haar sterkste moment (nieuw werk) zet ze de stap.
Ik respecteer haar keuze, ze moet doen waar ze haar gelukkig bij voelt.

Ben ondertussen op vakantie geweest en goed geamuseerd maar sinds ik terug ben wordt ik overmand door negativiteit, want elke sms die ik verstuur naar haar (gewoon vragen hoe het met haar gaat) word genegeerd.

ik heb dan een mail geschreven en naar haar verstuurd.
Ik weet dat ze ondertussen een nieuwe vriend heeft.

Hey,

Ik wil gewoon even laten weten hoe ik me voel.

Ik heb geen idee waarom je me negeert, ik heb je met rust gelaten om je leven terug te herpakken.

Je hebt me laten zitten (wat ik respecteer) in een periode dat ik mijn job verlies, ik heb het op dit moment erg moeilijk en ik probeer mijn leven terug op een spoor te zetten. Het is enkel wachten totdat de juiste trein voorbij rijdt…maar het wachten wordt me soms te veel.

Ben ondertussen een paar daagjes op vakantie geweest naar Italie, gaan skien was echt plezant, goed geamuseerd.

Toen ik thuis kwam werd ik overvallen door een leegte en de realiteit van het normale leven…

Elke dag gaan werken waar je geen zin in hebt en je leven dat gewoon niet meer goed zit.

Ik spreek wel eens af met ‘vriendinnen’, maar iemand graag zien…nee dat zit er echt niet in…

Jij zult wel gelukkig zijn met uw nieuwe vriend, ik heb het daar moeilijk mee dat je zo snel na mij al verliefd kan worden op iemand…je was zelfs nog in je verwerkingsproces..ik vraag me af of je liegt tegen mij om me af te stoten…

Het leven voor jou zal wel één en al leuke dingen zijn, maar ik ben achtergebleven en hoezeer ik ook mijn best doe om me terug beter te voelen, soms is het me gewoon te veel…

En als ik dan helemaal geen respect voel langs jou kant dan ga ik kapot en dat drijft me zover dat ik weer eens een mailtje ga sturen…

Ik weet wel dat we niet bij elkaar passen maar ik blijf je wel graag zien, en ik wil gewoon normaal tegen je doen.

Blijkbaar ben jij het -die me beloofd had dat je terug normaal zou doen als ik je met rust laat- niet in staat om ook maar enige sms te versturen…

Ik weet niet of je bang bent van mij, dat je terug in je oude gevoel terecht komt, of je niet wil toegeven dat je me toch graag ziet om u zelf te beschermen.

Er zijn zoveel dingen die ik me afvraag, en hoe meer je me negeert hoe meer woede dat ik innerlijk creeer omdat ik niet weet waarom.

Ik wil mijn hele leven niet in woede en wrok door blijven brengen, ik wil mijn leven terug op spoor brengen.

Maar onbewust waarschijnlijk creeer je nu een haat gevoel bij mij.

En nogmaals als ik verder moet dan is dat hetgene wat uit mijn ziel moet, ik zal hier anders altijd mee blijven zitten.

Jij weet hoe dat voelt.

Onze relatie heeft geleden onder een gebrek aan vertrouwen langs jouw kant (niet alleen dat natuurlijk maar wil even spiegelen hoe ik me voel)…dat heeft zich ook doorheen jouw vorige relaties gekweekt, en uiteindelijk naar mij geprojecteerd (en voel je je aub niet aangevallen nu) het is gewoon zo.

Met alle respect, maar ik heb u nooit of nooit bedrogen.

En toch heb je jezelf op mij geprojecteerd, amai weet je nog in het begin… het was gebeterd maar weggegaan is het nooit…

Je bent dan weggevlucht op jouw sterkste moment, nieuwe werk, en nieuwe vriend

Met alle respect je moet doen waar je je gelukkig bij voelt maar ik zit hier nu wel 2 maanden verder met een wonde op mijn ziel, niet dat je kiest voor een gelukkig leven, niet omdat je een andere vriend hebt, maar een wonde die steeds maar groter wordt en zich gaat uiten in haat en wrok.

En doordat ik mijn leven terug normaal wil, moet ik daarvan af, maar hoe meer je me negeert hoe erger je het maakt.

Mijn smssen zijn geen pogingen om het goed te maken, maar wel om mijn ziel te zuiveren, en mijn leven terug op spoor te brengen.

En jah ik mis u nog steeds, want ik zie je nog graag, maar gene bang hoor, ik laat je wel met rust, ik weet ook wel dat het niet zou gaan tussen ons…maar vrienden blijven is toch het leukste voor ons beiden.

Ik vraag gewoon begrip om verder te kunnen meer niet.

Bedankt,

peter