Het is nu een week over. Ik moet zeggen dat het redelijk gaat.Misschien komt dat ook wel omdat het 3 weken geleden is dat hij met het bericht kwam dat hij twijfelde. Dus dat ik in die 2 weken voor dat het officieel uitging al bezig was met wat als het echt over is. Want hoe kan ik me anders 50% van de dag wel ok voelen?

Natuurlijk blijft het soms moeilijk en komen de tranen af en toe opkomen. Vooral als ik vrienden, oud-collega's of familie zie en er over praat dan komt het weer als paniek naar boven. Nog steeds denk ik wel aan hem, maar probeer me echt vast te houden aan de toekomst. Maar ik ben bang, bang dat de echte klap nog komt. Bang dat dit "doorsukkelen" met hoop op beter lang aanhoudt. Dat wil ik niet.

Hij stuurde mij van de week een berichtje dat alles goed met hem gaat, hij me heel stoer vind en hij maakte nog een grapje. Ik reageerde daar niet echt enthousiast op, en hij bood gelijk zijn excuses aan met vervolgens de vraag of hij me geen berichtjes meer moest sturen. Ik heb toen gezegd dat ik het moeilijk vind en dat het beter is als hij me met rust laat. Heeft tijd nodig. Waarop hij antwoordde: ik wil je de tijd geven die je nodig hebt.

Wat is de tijd die ik nodig heb? I don't know? Misschien komt die tijd helemaal niet. Ik weet niet of ik ooit "vrienden" kan zijn. Sowieso niet vrienden als in de zin van samen iets doen. Ik begrijp niet zo goed wat hij verwacht van die vriendschap? Bedoelt hij vrienden als in, normaal met elkaar omgaan of vrienden die mekaar regelmatig spreken?
Ik heb geen idee en op dit moment ook niet de behoefte om het daar met hem over te hebben.
In mijn hart zal hij altijd blijven maar hij moet echt uit mijn hoofd.