Start › Blogs › dabenik's blog

1 week later...

afbeelding van dabenik
Ma, 06/06/2011 - 16:25 — dabenik

Dat bedoel ik dus, ervaring leert! Na een belachelijk zware eerste week waarin ik overal mijn verhaal gedaan heb, gevlucht ben van familie naar vrienden en weer viceversa, komt er een punt waarop je verder kunt. Na alle praatsessies en vooral denksessies heb ik de balans opgemaakt en alle vragen waar ik mee zit, opgeschreven. Verwerken kan pas beginnen als de puzzel rond is, wanneer alle vragen beantwoord zijn en je voor jezelf het volledige verhaal kent. Dit stukje mistte ik nog. Moest ik boos zijn, teleurgesteld, of??? Affin, telefoon gepakt gisteravond en gebeld, ook al wilde ik voor mezelf geen enkel contact meer om het herstel te bespoedigen. Alle vragen zijn beantwoord en komen overeen met hetgeen tijdens de relatie zich afspeelde. Het verhaal is nu rond, of ik het nu leuk vind of niet. Uitkomst van het gesprek is het ontbreken van het juiste gevoel na de cruciale 3-4 maanden fase. Tsja, dan houdt het op en komt het ook zeker niet. Uiteraard blijf ik het vervelend vinden het nu pas te horen maar het zij zo. Achteraf moet je zo eerlijk zijn te bedenken "beter nu dan na ... maanden/jaar".

Nu is het tijd weer tot mezelf te komen, alle patronen van de laatste 5 maanden te doorbreken en weer de zin voor andere dingen/hobbies te hervinden. Gelukkig het draaien en radio maken niet opgegeven de laatste tijd dus we vermaken ons wel weer. Bittere nasmaak is overigens wel dat je "te lief" gevonden wordt. Jammer dat ik niet als foute man geboren ben, schijnt toch interessanter te zijn voor veel dames. Anyway, ik ben ik denk ik dan maar met alles wat daarbij hoort.

1 Vraagje aan jullie: herkennen jullie het verliezen van jezelf wanneer je verliefd bent? Dat je alles op 1 persoon richt en jezelf verliest, geen duidelijke mening meer hebt uit angst voor ruzie e.d. en alles doet om iemand te pleasen? Benieuwd hoe ik daar vanaf kom, had mij wellicht een relatie gescheelt...

Ma, 06/06/2011 - 21:24 — lentebloemetje
afbeelding van lentebloemetje

't is misschien inderdaad zo

't is misschien inderdaad zo dat je niet te lief mag zijn, toch niet altijd. soms willen we een man die eens op tafel klopt als we het wat uithangen...die respektvol is (en dus geen foute man) maar ook niet als een schoothondje aan je voeten ligt, want daar loop je gewoon over, zonder het te willen. het blijft nog steeds zo dat een vrouw moet kunnen opkijken naar een man....ik weet niet hoe oud je bent maar misschien heb je er alsnog iets aan?

Ma, 06/06/2011 - 21:55 — dabenik
afbeelding van dabenik

Re

Lentebloemetje,

Thanks voor je mening, stel ik zeer op prijs! Mijn leeftijd is 32 jaar en TE lief ben ik zeker niet. Mijn probleem is wel dat, wanneer ik echt verliefd ben, ik dan de rationaliteit verlies en op een wolk begin te zweven. Ik ben een zeer sterk gevoelsmens (helaas) en ga daar dan helemaal op in. Waar ik in het begin van een relatie interessant ben verlies ik mezelf zodra ik verliefd wordt. Meer een reactie uit angst iemand te verliezen, hetgeen dan vanzelf gebeurd. lastig dus! Als ik iets heb geleerd van mijn laatste relatie is dat het wel. Waarschijnlijk is dit ook deze keer weer aanleiding voor de breuk geweest. Volgende keer beter weet ik nu.

dabenikdus

Din, 07/06/2011 - 13:11 — Hoe kan da
afbeelding van Hoe kan da

de vragen?

Hallo,
Ik zou je voorstellen om ook men verhaal is te lezen. Ik net hetzelfde aan de hand en ben dezelfde weg opgegaan.
De eerste week tegen iedereen je verhaal doen en met al de adviezen en eigen kennis begint de puzzel in elkaar te vallen. Het voordeel was bij jou na 3maand bij mij heeft ze er 3,5 jaar over gedaan.

Aan je verhaal te zien maak je sprongen in de goede richting en een pak sneller dan de gemiddelde persoon.
Nu dingen doen die je zelf wil doen (die je wou doen maar door omstandigheden nooit gedaan hebt) ik ga men motorrijbewijs halen en een oldtimer moto kopen.

stilaan zal alles opklaren en ben je opnieuw blij met jezelf en zal je klaar zijn voor een neiuwe relatie

Woe, 08/06/2011 - 22:18 — dabenik
afbeelding van dabenik

Re

Hey Hoe Kan Da,

Thanks voor je reactie, helaas kan ik geen blog van jou vinden maar wellicht kijk ik niet goed? Mijn tip aan iedereen is in elk geval jezelf altijd op de eerste plaats te zetten en van daaruit te handelen, hoe moeilijk dat soms ook is. Net als een overlijden is ook het beeindigen van een relatie een rouwproces met dezelfde fases: acceptatie eerst, dan pas verwerken. De kunst is met name de acceptatie zo snel als mogelijk te laten plaats vinden, hierna kun je alles pas gaan verwerken en jezelf weer hervinden. Acceptatie wil zeggen, jezelf neerleggen bij de situatie, weten dat het goed is zo.
Doordat dit de 7e ldvd-periode voor mij is ben ik onderhand wel bekend met dit fenomeen, helaas... Acceptatie was voor mij afgelopen zondag, hierna is het zaak geen enkel contact meer te onderhouden (inclusief internetcontact in elke vorm). Het verwerken is nu volop bezig, herinneringen, steeds aan haar denken etc maar dat slijt wel. Elke dag steeds weer een beetje meer jezelf terugvinden. Over 2 maanden zal ik er waarschijnlijk wel weer om kunnen lachen, helaas ben ik nu nog niet zover. Wonderen bestaan helaas niet maar je hebt zelf weldegelijk invloed op het verwerkingsproces. Woede, verdriet e.d. zal de verlatende partij (om het zo maar even te noemen) niets doen, je hebt er enkel jezelf mee. Beter is zo snel mogelijk weer te lachen om de situatie. Iedereen veel succes hier en wellicht tot op de chat!

Noot: ik heb makkelijk praten wellicht gezien de duur van de relatie (5 maanden) ten opzichte van anderen. Toch is het gevoel wat telt helaas...