Zelf een einde eraan gemaakt, maar hopeloos in de war

afbeelding van jens1990

Hallo iedereen,

Heel erg lang geleden dat ik actief was op deze website. Maar ik heb genoten van al jullie eerlijkheid en hulp in het verleden. Enkele jaren en korte relaties verder totdat ik recent een relatie van bijna 2 jaar heb stopgezet. Het verhaal gaat als volgt.

Enkele weken geleden hebben ik en mijn partner een zeer zware ruzie gehad die ditmaal tot een stop van de relatie geleid heeft. We hebben elkaar leren kennen via online dating en hoewel we zeer verschillende interesses hadden, liep alles toch heel erg lekker. Vooral het eerste half jaar, waar we direct ook al op vakantie gingen. Onze relatie was dus al vrij snel intens, maar dit was prima voor me. Na een tijdje kwamen de eerste problemen en meningsverschillen maar die werden met een beetje moeite opgelost. Het begon allemaal na 1 jaar, wanneer ze begon aan haar laatste stage op het unief en erna moest werken. We hadden een hele tijd enorm veel ruzie om zaken, van huishoudelijke dingen tot visies en meningen. Het probleem is dat ze nooit wou praten over problemen maar ze de volgende dag gewoon weer wou vergeten en doorgaan. Ook al zat ze zelf fout. Hier begon het al mis te gaan voor me en had ik nagedacht over een eventuele breuk, het lukte me niet om met een gebrek aan communicatie en empathie door te gaan. Hierbij heb ik de domme beslissing gemaakt om helemaal achter haar te staan en mezelf te vergeten om deze uit de weg te gaan. Inderdaad, de ruzies minderse sterk. Maar ik begon me op te vreten vanbinnen. Alleen haar interesses kregen gehoor, passie (knuffelen, kussen, seks, complimentjes) kwamen nauwelijks voor. Ze denkt meer aan haarzelf dan aan mij. Ik had ondertussen een nieuwe baan, nieuwe bedrijfswagen enzo. Hier vroeg ze bijvoorbeeld nooit naar.

Na een avondje werken kwam ik thuis, klaar om met haar te gaan uiteten. Maar ze lag in de zetel slaperig te wezen wat ze nooit deed. Ik vroeg wat er was en ze zei me dat ze boos was dat ik laat thuis was terwijl ik haar heb verteld dat ik op dat uur thuis ging zijn door mijn nieuwe drukke jobweken. Dit maal had ik er genoeg van en zei dat ik haar niet redelijk vond omdat ze kwaad wordt op een aangekondigde zaak waar ik niet aan kon doen. Haar reactie typeerde haar egoïsme van het voorbije half jaar. Hierdoor heb ik mijn gedacht gezegd (met respect). Daarop vertrok ze plots. 20 minuten later kwam ze plots terug binnen en toen we erover wouden praten barste er een ruzie los waar ik boos ben geworden, hierop reageerde ze door haar spullen te nemen en te zeggen dat het gedaan was. Ik anticipeerde hierop door te zeggen dat het dan zo maar is, ik kan niet meer leven met dat gebrek van communicatie en dat egoïsme.

Een tijdje na deze breuk hebben we via chat onze gevoelens en gedachten besproken. Maar ze klonk zo anders, het verbaasde me dat ze opeens zich zo kon neerleggen bij haar fouten. Het jammer vond en het besefte als de grootste wake-up call ooit. Hierdoor ben ik zeer hard gaan hopen en geloven in haar woorden. Als antwoord hierop hebben we afgesproken om te praten deze vrijdag. Maar ik heb heel erg veel schrik hiervoor, ook omdat in deze periode nog steeds een diepe liefde voel ondanks alles. Ik geloof echt in een tweede kans.

Het gaat een diep en hard gesprek worden waar onze knelpunten besproken gaan moeten worden en van hieruit wil ik weten waarom alles zo verliep volgens haar en waar we aan moeten werken samen indien we een stap zouden nemen. Maar nu krijg ik opeens zoveel schrik dat ik mezelf zou kwetsen indien dit op niets uitdraait, toch wil ik het beste ervoor doen om alles op tafel te gooien en er samen uit te komen. De meningen van vrienden waren verdeeld. Sommigen hadden hetzelfde gedaan, hierbij gingen ze uit elkaar of anderen kwamen er sterker uit.

Ik geloof in een tweede kans, maar is het realistisch om echt verandering te verwachten in de essentie van onze breuk? Enige mensen met ervaring of raad. Voel me echt rot, ik heb geen zekerheid maar wel hoop.

Groeten,
Jens

afbeelding van Dolfijn36

Hoi

Pas op dat je niet een een eindeloze knipperlichtrelatie terecht komt.kost bakken energie en verdriet.ik weet er alles van.
Maar het is altyd aan jou wat je met deze situatie wilt.
Veel sterkte.
Gr dolfijn36

afbeelding van Micarus

Hoi Jens

ik heb het gevoel dat jouw twijfel over de relatie al lang bezig is?
Jullie hebben elkaar via een 'andere' weg leren kennen (wat niet per se slecht hoeft te zijn).
Dat jullie verschillende interesses hebben lijkt me niet onoverkomelijk. Of toch zéker niet de hoofdreden om te twijfelen aan je relatie? Er moeten natuurlijk ook wel gemeenschappelijke dingen zijn.
Waar je moet voor oppassen -denk ik- is dat je je volledig wegcijfert voor haar (zoals je zelf aangegeven hebt).
Dat kan/mag je niet toelaten. Op die manier verloochen je jezelf en dit komt later keihard in je gezicht terug, geloof me.
Even kort mijn ervaring: Na zeven jaar vroeg mijn 'coach' me de directe vraag: "en wanneer ga je eens aan jezelf denken?"
Kwam als een klap in mijn gezicht, had er nog nooit bij stilgestaan. Ben er altijd voor anderen geweest, met plezier zelfs... Maar na een hele tijd, weinig slaap en stressvolle situaties besef je dat je gewoon 'geleefd' wordt.
Ik was (en ben het nog steeds een beetje) een schim van mezelf. En dit wil ik je liever niet zien worden.
Maar praten kan geen kwaad denk ik. Gevoelens delen ook niet, zolang er maar niet (bewust) 'gekwetst' wordt.
Vergeet alleen niet waarom deze 'beslissing' is gevallen. Geef jezelf en je (ex)vriendin tijd om even na te denken.
Ik vind het altijd moeilijk om in dergelijke situaties aan te nemen dat mensen op zo'n korte tijd kunnen 'veranderen'. We blijven toch voor een groot deel wie we zijn, en je kan je wel een klein beetje openstellen voor 'de ander' (lees: tegemoet komen aan de wensen van je partner), maar je kan en mag niet verwachten dat iemands karakter plots omslaat, niet?

Ik vind het moedig van je dat je dit nu neerschrijft, je leest jouw blog best ook nog nu en dan eens na, dan vergeet je niet waarom je deze beslissing nu genomen hebt. Het kan je helpen om bij deze beslissing te blijven, of -als je toch kiest om verder te gaan met de relatie- jouw 'grenzen' een beetje beter te beschermen (en daarmee bedoel ik: erover waken dat je ook eens op de spreekwoordelijke voorgrond komt).
Om het met een cliché te schrijven: het moet van twee kanten komen...
En energie steken in iemand (of een relatie) en er geen energie kunnen uithalen... Tja... Dat is moeilijk... I know

Blijf vooral nu en dan je gedachten even opschrijven (op een papiertje of op deze blog) als dat kan helpen.

Just my 2 cents,

Goeie moed,

Micarus

afbeelding van jens1990

Bedankt voor jullie reactie

Dankjewel iedereen, jullie woorden doen me echt wel wat. Het lot ligt in mijn handen nu. Mijn aanpak tijdens het gesprek, mijn wensen en onze eventuele toekomst. Dit maal ga ik duidelijk zijn dat er andere afspraken komen. Ze wist ook wel niet helemaal waarom het uit was omdat onze communicatie minder goed was. In deze korte tijd heeft ze meer op tafel gegooid dan in heel onze relatie. Ze is duidelijk geschrokken en dat doet me wat. Nu al met meerdere vrienden gesproken en de mening is verdeeld. De helft zegt ga ervoor en de andere helft zegt dat ik aan mezelf moet denken. Het kan morgen alle kanten op gaan en ik vreet me zowat op. Ik weet niet wat te verwachten. Gelukkig zorgt mijn nieuwe job voor constante afleiding. Onlangs verscheen de status single op onze facebook profielen, klinkt zo stom en ook al was het gedaan, toch deed dit heel vreemd. Het voelt zo aan alsof ik mijn maatje verlies, ondanks onze problemen. Ben benieuwd naar wat we gaan zeggen tegen elkaar, goed of slecht. Ik beloof jullie dat ik haar niet zal kwetsen, alluwel een verbloemde waarheid ook kan kwetsen en moet besproken worden, maar ik ga zeker opletten.

Nog even een reactie over onze interesses. We hebben er wel, maar niet zoveel als ik er met andere personen in het verleden had. Maar dat zou nietzo erg zijn zolang we er toch maar over kunnen praten en het accepteren.

Bedankt voor de reacties, stof tot nadenken.

afbeelding van Ellie92

Fijn dat het beter gaat

Hoi Jens,

Mijn reactie komt nu pas, haha. Fijn dat er een beerput is open gegaan waar jullie nu doorheen werken. Ik hoop van harte dat jullie er als een sterker koppel uit komen. Probeer niet te denken aan wat iedereen zegt, vindt of bemoeit maar aan wat jij wil. Wat is jouw gevoel. Wil je het nog een keer proberen, zie je dat zitten? Of juist niet. Iedereen die je advies geeft, heeft niet over 10 jaar jouw gevoel; de eventuele what-ifs. Al is jouw omgeving vaak wel objectiever dan jij kan zijn gezien dat je in de situatie zit.

Ik wens je heel veel succes morgen en hoop op een positieve (welke dat ook is) uitkomst voor jou!

Groetjes

afbeelding van jens1990

Ja inderdaad ik weet gelukkig

Ja inderdaad ik weet gelukkig wat ik wil. We hebben vandaag samen gezeten, tranen gelaten en alles goed besproken.
Ik heb die kans op tafel kunnen leggen, maar ze zegt dat we eerst tot rust moeten komen en nadenken wat kan en niet. Beetje een pijnlijke dag, haar achterlaten bij de trein die ze moest halen, een dikke knuffel en tranen in de ogen. Nu ook afgesproken om even geen contact de zoeken de komende week of twee weken, zodat we echt ademruimte creëren. Maar ze staat open voor een afspraakje, iets te gaan drinken ofzo. De horizon is breed en ik weet niet waar we terecht komen. Het punt is nu wel dat we beiden meer weten over elkaar dan ooit en dit had jammer genoeg de remedie junnen zijn tijdens onze relatie. Maar soms moeten er spijtige zaken gebeuren die ons dan pas de ogen kunnen openen. Vond het ook vreemd om te horen dat haar ouders me gelijk gaven, hier kon ik nauwelijks op antwoorden.
Ben zeer benieuwd naar de nabije toekomst toe. Eender welke uitkomst, ik ben voorbereid en sterk. Maar een tweede kans is toch mijn droom.
Jammer toch dat een partner vinden en onderhouden soms zo moeilijk is. Maar we leven nu eenmaal in een werk wereld. Zolang er teamwork is komt alles goed. I'll keep you posted. Bedankt hoor, prettig weekend alvast!