Hey iedereen

Inmiddels is het een 2 weken uit. Ik heb het er nog steeds erg moeilijk mee, maar het gaat al wat beter. De afgelopen 2 dagen was ik zelfs weer mezelf. Ik heb weer gelachen en lol gehad. Maar goed op dit moment ben ik mezelf weer helemaal kwijt. Ik mis mijn ex echt zo ontzettend hard, ik word er helemaal gek van. In die 2 weken dat het uit is heb ik wel helder en nuchter kunnen nadenken en heb ook wel is gedacht, misschien is het inderdaad zo wel beter. Maar er blijft continu een stemmetje in mn hoofd dat zegt, Geef het nog niet op jongen. Sta ook continu op het punt haar een een mailtje met me gevoelens of een smsje met daarin dat ik haar mis te sturen. Wat is nou wijsheid?

Ik ben 17 en een half jaar geleden heb ik een leuk meisje ontmoet. In no-time was het aan, het was mijn eerste liefde. Het ging goed totdat, 1 maand voor het uit ging, ik me af vroeg wat ik nou zo leuk aan haar vond. Ik kwam er achter dat ze niet de ware voor me was en dat ik dingen miste in mijn relatie. Maar toch heb ik er nog alles aangedaan om het nog goed te krijgen, immers ik had nog mijn gevoelens voor haar. Toch is het uitgegaan en ik voelde me er echt kut onder. We bleven toch contact met elkaar houden en 2 weken daarna besloten we toch weer wat af te spreken(als vrienden). Maar dat verliep totaal anders, we gingen weer zoenen en het voelde weer zo lekker vertrouwd.

het is nu al meer dan een week uit; hij vermijdt contact en ik probeer hem ook niet te veel te contacteren om het hem niet lastig te maken; mijn studie is erop vooruit gegaan, ik studeer meer dan in die maand dat ik met hem was; ik zie mijn vrienden ook meer; ben naar een restaurant geweest, naar de bioscoop, ik zie mijn familie meer en kan het beter met hen vinden dan toen ik met hem was; ik ben ook wat rustiger en kan ook beter slapen, en ik heb mijn eetlust terug( en een paar kilo's ook/ ik was 4-5 kilo afgevallen op de maand dat ik met hem verkeerde); wat een vooruitgang en dit slechts op

ik ben nu boos... dat helpt bij het verwerken

Ik tel de uren tussen morgen en vandaag
En kom steeds weer bedrogen uit
Het duurt steeds langer voor de maan de lucht verlaat
Terwijl ik wacht op jouw besluit...

Probeer te raden hoe je denkt en wat je voelt
En wat je vindt van mijn verdriet
Ik hoop dat je het niet uit medelijden doet
want zo'n relatie wil ik niet...

Denk maar even niet aan mij
Doe het echt alleen voor jou
Want bij je zijn heeft toch geen zin
Als je niet echt van me houdt...

Neem gerust nog even tijd
Anders krijg je later toch weer spijt
Of ben ik je nu al kwijt???

-> Marco Borsato

Ik vind de tekst ontzettend mooi en ook zooo waar...

Het is alweer een hele poos geleden dat ik hier wat geschreven heb. Ik kwam nog wel vaak langs, en las de verhalen van mensen. Iedere keer kon ik voor mezelf concluderen dat ik bepaalde fases voorbij was, dat ik waarachtig over mijn ex heen was! Er was een nieuw persoon in mn leven, die zo leek het althans, moeite voor me deed en me raakte door zijn standvastigheid en zn liefde voor mij. Maar ik bleef sceptisch. Na wat er met mn ex voorgevallen was, wilde ik voorkomen dat ik weer zo gekwetst zou worden. Die nieuwe jongen had dat door... vond dat ik me gewoon moest laten gaan; gebeurt t dan gebeurt t, en anders niet. En daar heeft ie natuurlijk helemaal gelijk in. Maar ik had wel tijd nodig; ik wilde me niet zo snel weer gaan hechten aan een eventuele nieuwe liefde!! Stiekem gebeurde dat natuurlijk toch... maar ik voelde ook dat ik er gewoon niet zo voor kon gaan als dat ik bij mijn ex had gedaan, ik voelde me enorm geremd in mn enthousiasme. De muur om me heen werd alleen maar hoger. Bij hem resulteerde dat in het idee dat t op deze manier nooit wat tussen ons zou worden. Hij zei dat t gewoon niet ging werken. Hij had t gevoel dat alles van hem uit moest komen... en dat we daardoor niets gemeen hadden (?!?) Het was klaar. Heel koppig allemaal. Maar hij vind/vond me wel leuk, daar lag het allemaal niet aan. Dus meneer wilde vrienden blijven, hij belde me op mn verjaardag... ik heb toen twee weken niets van me laten horen, tot ik hem vorig weekend belde. Echt ik had t gevoel dat ie me zo snel mogelijk weer neer wilde leggen, zich er geen raad mee wist en t klonk erg gehaast. "we spreken elkaar nog wel" Ik had niet eens de gelegenheid meer om gedag te zeggen! Nouja, als hij vrienden wil zijn... dan zal ik rustig afwachten totdat hij contact zoekt! Anders is ie het waarschijnlijk niet waard! Of zou ik nu degene moeten zijn die hoop blijft houden? Het lijkt me niet t moment om hem achter zn broek aan te zitten... daar ben ik waarschijnlijk te laat voor. Pfffffff!