Dit is de eerste echte breuk die ik heb. Ik heb wel al meer langere relaties gehad, maar daar heb ik nooit zo fel van afgezien als nu. Misschien was het toen geen echte liefde? Of misschien is het minder erg als je jonger bent? Maar nu? Het doet zo allemachtig veel pijn... Ik heb echt zoveel zin om haar te mailen, maar dat mag ik niet. Ook al heeft ze gezegd dat ik wel mocht. Ik wil het niet, ook al voel ik de drang om het wel te doen. Ik ben zo verscheurd, zo alleen, zo radeloos verloren.

U2 zong het... Sometimes you can't make it on your own... Ik moet verder, het moet gewoon. Maar ik kan het bijna niet alleen. Hoe kan het dat ik zo smacht naar een persoon die me zo kwetst en waarvan mijn verstand zegt dat ze gewoon idioot bezig is? Gewoon om een simpele verliefdheid die toch op niks zal uitdraaien. Maar terugkomen zal ze nooit meer doen, hoe goed ik ook was. Hoe goed ze het ook vond bij me. Het is veel te ver gekomen voor haar om me ooit nog in de ogen te kunnen kijken en te zeggen dat ze van me houdt. Om me vast te nemen in mijn bangste uur en me gerust te stellen dat het allemaal in orde komt. Ik ben het slachtoffer van hun fouten. Ik heb hier niet om gevraagd en ik heb dit toch echt niet verdiend.

de trane rolde alweer over me wangen ik d8 dat die huilbuien over waren (heb ik me ff vergist) hij was net online...!! hij heeft wel andere dingen om aan te denken,,.. omdat hij het moeilijk heeft met een paar dingen hij zij dat ik nog wel lief was (ja maar niet lief genoeg om zijn vriendin weer te zijn he) nouhja heb me maar een beetje ingehouden los der niks meer op hij heeft nu ook ff zijn eige problemen war die eht moeilijk mee heeft maarja ik word gek van alles vooral van hem de stress van school (examens)een nog wel meerdere dingen....k wou zo graag dat ik terug kon in de tijd dat nog met hem had maar t kan niet....

Vandaag mis ik hem weer vreselijk. Kan mezelf ergens niet begrijpen. Dat ik iemand die me zo heeft laten bungelen, die mij zo behandeld nog steeds kan missen.
Na mijn eerste liefde, was hij de tweede man in mijn leven waar ik weer echt voor kon voelen.
Maar heb het aan mijzelf te danken. Als ik mijn angsten toen niet had toegelaten en de relatie niet had beindigd waren we nu misschien nog happy together geweest!
Begrijp niet dat je kan zeggen dat je nog steeds van me houd ons geen kans wilt geven.. je speelt gewoon een spelletje....

De pijn is aan het opkomen... het besef is aan het komen dat ze voorgoed weg is. Dat ze nu van die vent houdt, ook al verdient hij het niet. Ik kijk zo uit naar de dag dat die gevoelens weg zijn. Dat het allemaal zo erg niet meer is. Dat is haar niet hoef te missen. Dat ik niet meer verlang naar haar.

Het doet zo een verschrikkelijke pijn. Ze is weg... en ik blijf alleen achter. Hoe kan ze? Waarom? Wat heb ik gedaan? Wat heeft die vent dat ik niet heb? Waarom heeft ze het geen kans meer gegeven?

Ik hoop echt dat ze het deksel op de neus krijgt en dat die dag van zoete wraak er komt. Ik ben zo moe...zo opgebruikt. Ik voel me zo leeg en waardeloos.

Nu ik besef dat ik je voor goed kwijt ben..
voelt het verlies nog groter aan..
Die drang naar je vast te nemen..
je nooit meer laten gaan..
Waarom deed ik het toch..
Heb je onwetend ..
heel diep gekwetst..
Je wonden helen..
lukt me toch niet meer..
Dus Waarom nog verder zonder je..
Veel zin heeft het niet..
Die drang naar het mes..
Krassen..Snijden..
Wordt me stil aan te groot!

Soms zijn er van die momenten
dat ik liever niet aan jou denk
dan gaan er weer dagen voorbij
dat ik geen aandacht aan jou schenk

Jij hebt mij immers verlaten
voor de man van jouw dromen
ik heb jou werkelijk vervloekt
hoe kon het toch zo ver komen

Ik probeer mijn leven weer op te pakken
ik weet dat dat het beste voor mij is
maar soms zijn er van die momenten
dat ik jou meer dan vreselijk mis

Waar moet ik beginnen? Vorig jaar oktober ontmoette ik M. We kregen een geweldige relatie. Maar gezien mijn verleden wat relaties betreft kreeg ik het benauwd, werd angstig weer iemand in mijn hart toe te laten en dus verbrak ik zonder pardon de relatie.
M. ging kapot, ik had zijn wereld op z'n kop gezet. Belde me dagelijks, vroeg me of ik achter mijn besluit stond etc etc. Ik gaf aan dat het voor nu het beste was. Dat ik twijfelde over mijn gevoelens.
We spraken af elkaar met rust te laten. Als het er in zat dan zat het erin en zo niet, dan niet.
Na een tijd geen contact begon ik hem enorm te missen en te beseffen dat ik de grootste fout van m'n leven had gemaakt. Angst was een slechte raadgever!