Hallo,

Na een relatie van bijna 10 jaar heeft mijn vriendin mij verlaten. We hadden een hele sterke band en hebben heel veel meegemaakt. Sinds 3 jaar wonen we samen en hebben allebei een goede baan.

Tot 2 weken geleden leek alles gewoon prima. Onze relatie is zonder overdrijven de laatste jaren ontzettend gegroeid en wij vertrouwden elkaar blindelings. In onze ogen een volwassen relatie waarbij we allebei heel gelukkig waren.

Maar 14 dagen geleden was ze gewoon haarzelf niet meer. Ze ontliep me, gaf me geen zoen als ze binnenkwam en was heel erg afwezig. Omdat iedereen wel eens een minder lekkere periode kent, zocht ik er niks achter. Totdat ze 's avonds thuiskwam en ik meteen zag dat het goed mis was.

Na een moeilijke periode (ze heeft haar ontslag gekregen na een reorganisatie) had ze vorig jaar eindelijk weer een leuke baan gevonden. Ze is zit in het management en heeft met de directeur een nieuw bedrijf opgezet. Ik wist altijd al dat ze een soort van vertrouwensband met hem had, want hij vertelde erg veel over zijn slechte huwelijk. Ik zocht daar niets achter en was blij dat ze eindelijk een baan had gevonden waar ze echt gewaardeerd wordt. Haar zelfvertrouwen groeide het laatste jaar enorm. Achteraf gezien vielen alle stukjes op zijn plaats. Ze is stapelgek op haar baas!

Dinsdagavond heeft ze het eerlijk verteld en woensdagochtend is ze vertrokken om bij een vriendin (die op vakantie is) in alle rust na te denken. De afgelopen dagen waren ontzettend zwaar omdat ik niet wist wat er zou gaan gebeuren. Ik ben ontzettend goed opgevangen door mijn schoonfamilie (Mijn moeder is al jaren overleden en met mijn vader heb ik geen contact). Ik leefde tussen hoop en vrees maar vanochtend heeft ze de knoop doorgehakt. Omdat ik weet dat ook zij dit niet zomaar doet, kan ik niets anders doen dan het te accepteren.

Voor ons allebei is het zo ontzettend moeilijk, omdat we gewoon ontzettend van elkaar houden. We hebben tegen elkaar gezegd dat de jaren er maar weinig mensen zoiets bijzonders hebben, als wij hadden.

Ik kan haar niets verwijten, omdat ik haar goed genoeg ken en weet dat dit een beslissing is waar zij achter staat. Ze weet namelijk ontzettend goed wat ze achter laat en beseft dat haar toekomst onzeker is geworden. Het is tijdens ons gesprek duidelijk geworden dat onze relatie wel ontzettend sterk is, maar dat er voor haar toch bepaalde dingen ontbreken. De verliefdheid van haar staat dus eigenlijk los van het feit dat ze het uitmaakt, het is alleen de aanleiding geweest.

Het is zo plotseling gebeurd dat ik er helemaal door overdonderd ben en uiteraard geldt dat voor onze vrienden en familie ook. Ik weet wel dat ik deze relatie met opgeheven hoofd moet afsluiten en dat we bv geen ruzie willen maken over de financiële zaken.

Ik hou zoveel van haar dat ik niet kwaad kan zijn op haar en ook voor haar directeur voel ik absoluut geen haatgevoelens. Ik wens haar echt het allerbeste toe. En zij mij ook, want ze kan het niet over haar hart verkrijgen om mij voor de gek te houden en haar gevoelens voor een ander voor me te verbergen. Veel mensen zullen me soft vinden, maar ik begrijp haar gewoon beslissing en haar argumenten nu ze alles heeft verteld. Betekend iig niet dat ik er blij mee ben...Zij zou het ontzettend jammer vinden als mijn contact met haar ouders en andere familie zou verwateren en wil ook het liefst vrienden blijven, maar voorlopig zit ik daar niet op te wachten, hoeveel ik ook van hen hou.

Ik moet hier echt sterk uitkomen en ben weer met beide benen op de grond gekomen. Ik moet me positief instellen en doorgaan met mijn leven . Over een maandje ga ik een weekendje alleen weg om alles rustig op een rijtje te zetten.

Ze heeft me verteld dat ze nooit meer iemand zal vinden die meer van haar houdt dan ik doe.

Waarom is dat soms niet gewoon genoeg om bij elkaar te blijven?

M. Ik mis je ontzettend, maar weet dat het nu definitief is.
Onze band is uniek, onze tijd samen wordt door ons beide voor altijd gekoesterd. Dank je wel voor alles, door jou ben ik wie ik nu ben.
Ik zal je nooit vergeten.

Kus,

C.