We zijn nu meer dan 2 maanden uit elkaar. Onze liefdesrelatie heeft precies 10 maanden geduurd. Een mooie liefdesrelatie die heel intens door ons is beleefd. We zijn elkaars grootste spiegel geweest en hebben mooie dingen naar boven laten komen, maar ook angsten en pijnen uit het verleden. We zijn het samen en een ieder voor zich aangegaan.
Ik heb je leren kennen als een jonge mooie en krachtige vrouw, met zoveel wijsheid en levenskracht. We voelde ons zo vertrouwd en verbonden aan elkaar, stonden samen open voor een liefdesbaby, op het punt om te gaan samenwonen, ja zelfs naar Venetië geweest om 'onze basilica' uit te kiezen ... het zou Basilica di San Giorgio Maggiore worden.

Iedere dag zoek ik moed vanuit acceptatie ... om te zijn wie ik ben ... maar ik heb het nog steeds moeilijk om je los te laten. Ik kan het maar niet begrijpen ... zo'n liefdevolle relatie.
Ik voel vijandigheid, in je woorden, in je stem, in je mailberichten, in je smsjes ... Daar waar ik eerste jouw ziel kon zien en voelen, daar kom ik nu niet verder dan je buitenkant. Ik voel dat je me niet meer toelaat, ik voel je pijn en verdriet. Je zegt dat je niet boos bent, maar toch ... zeg me dan wat ik nu voel ... ik heb er anders geen woorden voor.

De stilte rondom mij heeft een oorzaak en een betekenis ... ik voel me eenzaam !
Ik bemerk dat ik 'de weg van het loslaten' nog aan belopen ben. Een pijnlijke en moeizame weg, want ik ervaar nog steeds die diepe verbondenheid met haar. Iedere dag zoek ik nog de moed om die verbondenheid los te kunnen laten. Ik vind het nog steeds moeilijk om te 'accepteren' en ervaar daarin gevoelens van onrust, maakt mijn stemming wisselend. Soms neerslachtig met zelfmedelijden en 'een knoop in mijn buik', soms ben ik vrolijk en krachtig. Ik probeer aan alles toe te geven en ook alles tijd te geven, maar aan welk criteria kan ik dit toetsen ? Mijn gevoel ? Mijn gedachten ? Soms voel ik me zo moe van alles ... wil ik even niet meer ... of juist wel ! Is dit einde tevens ook een nieuw begin ?

Het is een moeilijk proces. Ja, ik weet het ... met mijn hoofd ... niemand heeft gezegd dat het gemakkelijk zou zijn. Maar toch ... het lukt me steeds 'beetje bij beetje' ... iedere dag weer een stapje verder ... hoop ik !
Ik probeer te vinden en te ervaren welke mijn dingen hierin zijn, mijn behoeftes in te vullen, te realiseren zonder de schijnbare afhankelijkheid van die ene of andere verbondenheid ... mijn eigen 'valkuilen' te zien waarvoor ik tijdens een nieuw moment wil waken. Nee, niet opnieuw teleurgesteld te worden ... in mezelf ... en misschien in een ander. Het is moeilijk !
Hoe is het mogelijk dat het gemis van iemand me zo'n gevoel kan geven ?
Het ene moment ervaar ik een enorm verdriet en pijn, een heftig moment waarbij emoties boven komen, een traan, even diep en schokkend adem halen ... op een ander moment is het goed, mijn gedachten en gevoelens en kan ik genieten in het moment ... weer vooruit kijken ...

Actueel lees ik nu 2 boeken, afwisselend en op verschillende momenten; 'Als alles verandert, verander dan alles' van Neale Donald Walsch en 'Ik heb je liefde nodig, is dat waar ?' van Byron Katie. Woorden geven me inzicht en vertroosten mijn emoties.

Loslaten is een moeilijke weg ... iedere dag opnieuw, iedere dag weer een stukje verder ... iedere dag een stukje meer kunnen loslaten ! Soms hoef je alleen maar te weten wat je wilt vinden om te kunnen zien dat het er al die tijd al was ...
De momenten te beleven zoals het nu eenmaal is, zonder verwachtingen en juist dat te accepteren ... misschien is dat wel de enige weg ... voor dit moment !