Ben er kapot van

afbeelding van Ben er kapot van

Ik heb dit nog nooit eerder gedaan maar moet een manier vinden om hier mee te leren omgaan. Sinds een week ben ik alleen na een relatie van 16 jaar. Ik was 17 toen ik hem leerde kennen. We hebben veel samen meegemaakt, positieve en ook minder goede dingen maar zijn er altijd samen uit gekomen. Vorig jaar heeft hij mij zelfs een huwelijksaanzoek gedaan (nadat ik hier lang op heb gewacht) en we zouden binnenkort gaan trouwen, alles was geregeld. 5 weken voor de datum heeft hij mij te kennen gegeven twijfels te hebben over onze relatie en aangegeven op deze manier niet met mij verder te kunnen. Na een week vol onzekerheid en praten is het nu definitief over. Hij heeft alles afgezegd en iedereen op de hoogte gesteld.

De grond is letterlijk onder mijn voeten weggeslagen. Ik had dit nooit zien aankomen en hij heeft aan mij nooit aangegeven dat hij zich zo voelde. Tuurlijk hadden we wel ruzie en zeker de laatste tijd wat meer, maar ik dacht dat dit kwam door de stress van de voorbereidingen en een aantal andere dingen (zoals werk etc). Hij heeft ook verder nooit aan vrienden of ouders aangegeven dat hij twijfels had. We hadden ook zoveel goede momenten en hadden het perfect voor elkaar, maar hij kan het nu alleen maar over die negatieve dingen hebben. Ik begrijp ook niet dat hij zo ineens de knop kan omzetten en 16 jaar weggooien alsof het niets is. Ik heb relatietherapie voorgesteld maar ook dat wil hij niet. Het ergste is dat hij er niet eens voor wil vechten. Mijn wereld is echt ingestort en ik heb geen idee hoe ik nu verder moet.....

afbeelding van Patrick_C

Ik leef met u mee, maar wees

Ik leef met u mee, maar wees blij dat de trouwing nooit door is gegaan, want zelfs dit kan volledig zijn betekenis verliezen. Heb ik zelf meegemaakt. Naar enkele jaren samenwonen zijn we getrouwd. Zij was het die aandrong. We gingen letterlijk door het vuur voor elkaar, vertouwden elkaar en hadden een prachtige toekomst voor ons. Nu, zo'n paar maanden later, is haar stemming volledig omgeslagen. Ze ging meer uit, gebruitke make up wat ze nooit eerder deed werd zelfvertrouwder... Ze leerde andere mannen kennen en ik was niet meer goed genoeg. Het frustrerende is dat we nog geen twee maanden eerder probeerden kindjes te krijgen (gelukkig mislukt zoals nu blijkt).
Iets waar ik altijd zeker van was, was van haar onvoorwaardelijke liefde voor mij. Maar zo ineens alles weg...
Ik ben nog geen dertig maar denk dat ik nooit nog een vrouw zou kunnen vertrouwen.
Ineens alleen zijn is kapotmakend, de toekomst lijkt pekzwart...
Het enige wat helpt is om veel te praten. Eerst lijkt dit tegen de natuur van een man in te gaan maar het helpt echt.

Groetjes en veel moed...

afbeelding van hera

Bah, onbegrijpelijk!

Lieve meid,
Ik vind het heel erg voor je!! waarom hij het op deze manier zo gedaan heeft zal je misschien nooit te weten komen. Weet alleen dat je jezelf niet moet gaan suf bedenken wat jij fout gedaan heb. Ook ik begrijp geloof ik nooit meer in het woord trouw. Wij als normale mensen weten nou eenmaal niet wat er allemaal voor gekkigheid in iemands hoofd kan komen en op ééns alles kapot laten gaan waar jullie eens zo hard voor geknokt hebben. Ik leef erg met je mee, maar kan zelfs niet een klein stukje verdriet van je weg nemen, want hier helpen lieve woordjes niet. Je zult zelf door deze tijd heen moeten zien komen en misschien zie je alles anders na een jaar. In het begin zag ik het ook allemaal anders dan nu na een jaar, eh, alles was toch niet zo mooi als toen in mijn gedachten. Ben nog heel verdrietig maar ik weet nu ook dat ik het veel beter hebt dan toen en ja, er blijft nog genoeg mooie dingen over om voor te leven. Heel veel sterkte en schrijf het hier maar lekker van je af. Liefs Hera

afbeelding van skila

Niet te geloven...

Lieve Ben er kapot van,
Ik kan me alleen maar aansluiten bij de vorige mails. Waarzinnig, wat gaat er in iemand om, om zoiets te doen. Inderdaad kun je alleen maar "blij", nouja blij... dat dat huwelijk er niet gekomen is... want als iemand zo doet, is ie tot alles in staat en een boterbriefje houdt hem dan ook niet tegen.
Schrijf van je af, zoals wij hier allemaal doen, het is een schrale troost maar het helpt een heel klein beetje...

afbeelding van Ben er kapot van

Zoveel verdriet

Bedankt voor jullie reacties. Inmiddels heeft hij mij verteld dat hij al voor het aanzoek twijfels had en had gehoopt dat het beter zou worden in de voorbereidingen naar ons huwelijk toe (ten tijde van het aanzoek verbleef ik een aantal maanden in het buitenland vanwege mijn werk). Maar dit heeft hij mij nooit aangegeven en ik wist dus niets van zijn gevoel. Hij heeft mij dus eigenlijk al die tijd in iets laten geloven wat er niet was en dat doet zo'n pijn... Van zijn (onze) vrienden hoor ik ook dat hij nooit met iemand heeft gepraat over wat hij voelde. Het is zo onwerkelijk allemaal.

Het is ook allemaal zo dubbel; het ene moment zegt hij dus dat zijn gevoel voor mij is verdwenen en dat hij alles zo snel en goed mogelijk geregeld wil hebben (huis, verdeling spullen etc) maar aan de andere kant zegt hij ook dat de deur voor hem nog niet helemaal dicht is. Ik heb echt geen idee wat ik hiermee moet. Emotioneel wil ik er alles voor doen om hem en onze relatie te behouden omdat ik nog zoveel gevoel voor hem heb en omdat we zoveel mooie dingen samen hadden, maar rationeel zou het misschien beter zijn om nu definitief afscheid te nemen. Maar ieder moment van de dag hoop ik op een berichtje van hem en dat hij er spijt van heeft en alles wil doen om het goed te maken.