Er zijn momenteel 0 gebruikers en 3 gasten online.
Idealisme
Dat ben ik, een idealist en het brengt me he-le-maal nergens. Ondertussen gaat het hier shit. Eindelijk mijn man vertelt dat ik geen gevoelens meer heb, hoe verschrikkelijk moeilijk en ontzettend pijnlijk ik dat ook vond, maar je moet eerlijk zijn.
Boosheid, gekwetsheid, ik begrijp het allemaal, maar ik heb geen idee wat ik ermee moet op dit moment. Ineens na al die jaren krijg ik kadootjes, aandacht, hoor ik plannen voor de toekomst. Ik wil deze toekomst niet, niet meer. Ik wil alleen zijn, met mijn kinderen natuurlijk, maar niet meer in dit huwelijk. Maar het breekt mijn hart. Ik wil niemand verdriet doen, het voor iedereen mooi maken, geen gekwetste man en verdrietige kinderen. Mijn God, wat een verschrikkelijk proces is dit. Je kunt er bijna in verdrinken, in mijn tranen.
- Annabelle's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Hoi Annabelle
Ik wil deze toekomst niet, niet meer. Ik wil alleen zijn, met mijn kinderen natuurlijk, maar niet meer in dit huwelijk.
Het lijkt of je de beslissing genomen hebt................ Dat je voorbij de ontkenning bent..... Je leven buiten je huwelijk ziet er beter uit dan je leven binnen je huwelijk. Als je de stappen werkelijk gezet hebt, dan is het tijd om de stappen werkelijk te zetten, he. Niemand wordt gelukkiger als jij in je huwelijk blijft, terwijl je dat echt niet meer wilt....
Heeeeeeeeeeeeeel veel sterkte!!!!!!!!!!!!
Waterman
beslissing
Ja beslissing is genomen, maar wat een achtbaan aan emoties. Ik ben een enorme pleaser, dus heb het heel moeilijk met het verdriet van anderen. Moet daarbij opletten dat ik mijn eigen verdriet niet teveel opzij zet.
Zware tijd dit, veel tranen...
@Annabelle
Ja, wat een achtbaan hè? Al die heftige emoties.
Zware tijd, hoop dat je er uit komt.
Liefs,
xxx
verdriet
Hoe ga je om met verdriet van anderen waarvan jij zelf de veroorzaker bent?
Vertel het me, als je het weet want ik heb geen idee hoe ik daarmee om moet gaan.
Een vriendin zei tegen me: er is nog nooit iemand dood gegaan aan een gebroken hart, dus je man en kinderen gaan er ook niet aan dood.
Makkelijk gezegd.
Hoi Annabelle
Door te stoppen met jezelf te zien als "de veroorzaker"
Jij bent dan wel degene die uiteindelijk de beslissing hebt genomen om er mee te stoppen, maar niet met de intentie om iemand te kwetsen en ook niet zonder rede... mijn ex is ook bij mij weggegaan, daar heb ik enrom veel pijn en verdriet van gehad en dat heb ik als ik eerlijk ben nog steeds, al zit het inmiddels wat dieper, maar ik heb het haar geen seconde kwalijk genomen of geizen als dat zij mij dat "aan heeft gedaan"
Hoe moeilijk en pijnlijk ook, soms is de koek gewoon op en naar mijn mening is het dan ook beter om er een punt achter te zetten want uit gemak, gewoonte of nog erger, medelijden bij je partner blijven terwijl de gevoelens er niet meer zijn en je je niet langer gelukkig/gewaardeerd/geliefd of welke varaitie/combinatie daarvan dan ook er speelt, is nog veel erger (naar mijn mening dan althans)
En ja... ook dat is makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het, maar toch... het is wat het is Annabelle, daar zullen jullie allebei mee moeten leren omgaan en hopelijk (vooral ook voor de kinderen) is er nog wel voldoende genegenheid en wederzijds begrip en respect om nog op een volwassen en vriendschappelijke manier met elkaar om te gaan, wellicht in het begin nog wat stroef omdat je man waarschijnlijk nog steeds veel meer van je wil dan "vriendschap" maar ook dat komt hopelijk gewoon weer goed...
Sterkte Annabelle
Hoi Annabelle
Just a guy zei het al:
Door te stoppen met jezelf te zien als "de veroorzaker"
Jij bent maar een van de spelertjes. Je man heeft ook een rolletje. Ga weg van het idee dat jij hier schuldig aan bent, dat jij de veroorzaker hiervan bent. Het werkt gewoon niet meer. Dankzij al jouw eigenschappen, dankzij al zijn eigenschappen. Dankzij de interactie die er al jaren plaatsvindt. Dankzij de ingebakken eigenschappen van relaties. Hoewel jullie er allebei een rol in spelen, is het allang niet meer zo dat als jullie allebei een beetje beter je best doen, dat het dan wel weer loopt. Je kan jezelf niet meer voor de gek houden. Het werkt gewoon niet meer.
Natuurlijk is het pijnlijk, nu. Maar dat is het al. Dat verander je toch niet meer. Zo is het nou eenmaal gelopen. Het geeft uiteindelijk beiden ook weer de ruimte om te ademen. En dat is ook heeeeel erg veel waard.
Succes!!!!!!!!!!! Sterkte!!!!!!!!!!!!!!!!
Waterman
rock bottom
Bedankt voor de lieve berichtjes.
I hit rock bottom, en hard ook. Mijn God hoe doen andere mensen dit?
Scheiden is lijden, ik had niet anders verwacht, maar hoe kom je hier uit?? Zo moe, zo verdrietig en zo totaal kapot, ik zit letterlijk even behoorlijk aan de grond.
Hoi Annabelle
Heel veel sterkte!!!!
Update
De kogel is echt definitief door de kerk, onomkeerbaar. Ingeschreven voor woonruimte, Ouders voorzichtig ingelicht en dit weekend zijn de kinderen aan de beurt. Ik heb veel navraag gedaan bij psycholoog en mensen die hier verstand van hebben over hoe we dat aan gaan pakken. Mijn hart breekt dus ik hoop dat we het enigszins rustig kunnen vertellen. We gaan dit weekend wel dingen met zijn allen doen zodat de kinderen begrijpen dat scheiden niet per definitie betekent dat een gezin compleet uit elkaar wordt geslagen. Dat we als vrienden prima verder kunnen maar niet in één huis.
Moeilijk allemaal, tips zijn welkom!!
Lieve Annabelle, Ik vind je
Lieve Annabelle,
Ik vind je super moedig ! Het is heel goed om je gevoel te volgen......... natuurlijk is het nu ontzettend zwaar maar later (ja daar komen we weer) zal je blij zijn dat je naar je gevoel hebt geluisterd.
Heel veel sterkte xx