Eindelijk komen we "verder"

afbeelding van Mayonaise

Hi allemaal,

Dat waar ik al bang voor was, gebeurde dit weekend. Hij stond voor de deur. Niet helemaal onverwacht, want ik wist al heel lang dat hij dit weekend naar Nederland zou komen voor een toernooi met zijn oud-sportgenoten.

Om een heel lang verhaal kort te maken: ik liet hem binnen, van het een kwam het ander, hele fijne momenten gehad maar ook hele slechte momenten. Uiteindelijk vlak voordat hij ging vroeg ik: laat me dan haar berichten zien, dan is toch alle twijfel weg en dan kunnen we tenminste door of niet door op een goede manier (of het nou het een of het ander is). Hij liet het zien maar er stond maar 1 bericht van haar in.... De rest verwijderd?

Dus ook dat stelde me niet gerust, dus wat nu... Uiteindelijk zaten we in zijn auto vlak voordat hij vertrok en alles kwam eruit (voor de zoveelste keer, we hebben al eens vaker zo gezeten). Ik huilde alles bij elkaar, maar bleef mezelf: ik vertelde hem hoeveel ik van hem hield, dat ik die twijfel (is het nou wel of niet zo?) niet meer aankon, dat ik als het 't een is ik op een goede manier met hem doorkan en als het 't andere is dan weet ik tenminste dat het zo is en kan ik dat getwijfel afsluiten. Ik vertelde hem dat, juist omdat ik van hem hield, geen geruzie meer aankan of lelijke woorden vanuit beide naar elkaar. Ik vertelde hem dat als ik nu weer zo verder moet ik kapot ga van dat getwijfel en ik kapot ga van schuldgevoelens (dalijk heb ik het mis, of, wat doe ik toch raar tegen hem door heel deze situatie) en dat het gewoon simpelweg echt niet gaat op deze manier, hoe dan ook. Ik vertelde hem dat ik het niet meer aan kon, en dat het nog niet eens was om hem iets te kunnen verwijten (ik heb net zo goed schuld) maar dat gewoon die twijfel wegnemen het belangrijkste doel was omdat ik zo gek ervan word. Bij elke traan extra zag ik zijn ogen ook verdrietig kijken: hij leek zich echt lullig te voelen door deze situatie.

Hij vertelde me dat hij me zo echt niet wilde zien, dat hij echt teveel van me hield om me zoveel pijn te zien hebben. Hij zei dat hij voor nu zei dat ze nog bij elkaar waren, maar dat hij dat puur zegt zodat ik die discussie in mezelf kan loslaten maar niet omdat het zo is (rare ontkenning eigenlijk, "haha"), dat hij weet dat de enige manier dat hij me kon overtuigen zijn ouders zijn en dat hij dat niet kon geven. Ik zei: laten we het zo afspreken: we gaan dus niet met elkaar door maar jij komt terug als je het me kan bewijzen. Daar ging hij mee akkoord. Hij zei: ik moet wel, ik kan je niet zo zien, ik heb absoluut geen plezier aan het feit dat ik je hier met zoveel pijn zie.

Misschien was dit nodig, misschien was alles wel nodig om tot dit punt te komen. Ik weet eigenlijk echt wel hoe het zit, en hij ook, maar beide willen het niet beseffen om elkaar niet te kwetsen. Vlak voor deze hele discussie gaf hij toe dat hij haar nog vaak zag (als "vrienden") en dat ze samen wel eens wat gingen eten of naar vrienden gingen. Tja... Ik ben gewoon niet goed genoeg geweest voor hem, wel leuk voor erbij en op die manier is hij wel van me gaan houden, maar niet de echte manier... Niet het houden van onvoorwaardelijk. Misschien kent hij dat wel niet, of op een hele aparte manier met haar (en daarbij behoefte voelen om ook met anderen te zijn, maar waarom zal ik nooit weten en begrijpen zal ik het ook niet).

Op deze manier krijg ik meer rust, want dan heb ik tenminste geen boosheid. Wel heel veel verdriet maar ik weet dat dat zakt. Het doet opnieuw weer pijn maar dat boze is zo zinloos. En ik ben blij, en dat klinkt misschien raar, dat hij ergens weer wat "goedheid" heeft laten zien. Ik wil daar gewoon in blijven geloven, in het goede in mensen. En in mijn ogen heeft hij dat nu weer gedaan. En zoals ik zeg: ook dan kan ik eerlijk naar mezelf kijken. Want ik had, als ik stabiel was geweest, hem sowieso met rust moeten laten toen hij nog bezet was, ook al zei hij dat hij voor mij koos en zou kiezen. Ik had hoe dan ook helemaal in het begin niet moeten beginnen. Het is ook mijn eigen schuld.

afbeelding van waterman

Hoi Mayo

Ik denk dat jij je in allerlei onmogelijke bochten aan het wringen bent om de werkelijkheid en de feitjes te ontwijken. Om maar niet te hoeven inzien dat dit echt niet gaat werken. Je wilt het nog niet zien, en je doet jezelf daar heel veel pijn mee. Je gaat er zelfs zo ver in mee dat je jezelf schuldig acht aan zijn ontrouw en zijn leugens.

En dat is heel niet goed, dat moet je niet doen.

Citaat:

Ik weet eigenlijk echt wel hoe het zit,

Ga jezelf eerlijk en oprecht vertellen hoe het zit, en trek de consequenties er uit. Zolang jij om de hete brij blijft heendraaien, zolang blijf jij slachtoffer van deze vent.

Citaat:

..... maar beide willen het niet beseffen om elkaar niet te kwetsen.

Lieve lieve lieve Mayonaise. Jij kwetst hem niet. Jij kwetst hem niet..... Dat stukje is niet waar. Hij gebruikt jou. Hij kwetst jou. Jij kwetst hem niet. Trek naar jezelf toe wat van jou is, maar laat bij hem liggen wat van hem is. Jij kwetst hem niet. Hij kwetst jou. Jullie zijn elkaar niet aan het kwetsen, hij kwetst jou. Hij gebruikt je. Laat dat niet meer toe.

Lieve Mayo, tijd om volledig voor jezelf te kiezen. Tijd om te besluiten dat hij niet goed voor je is. Hij moet er uit. Jij moet zonder hem door. Het is niet anders.
Waterman

afbeelding van Mayonaise

@Waterman

Ik dacht juist dat wat ik gisteren had meegemaakt juist goed is geweest, omdat hij nu juist dingen af heeft gezegd. Zo wilde hij allemaal met me op reis en ook hadden we al heel lang geleden festival tickets gekocht voor over twee weken waar hij nu juist van af ziet (definitief, hij heeft ze te koop gezet). Het lijkt dus juist wel doorgedrongen te zijn bij hem.... Dacht ik... Denk ik...

En ja ik weet dat ik dingen niet onder ogen durf te zien, al dacht ik gisteren vna wel want ik heb zó gehuild gisteren toen ik thuis was. Het leek echt nu einde verhaal.

Ik weet dat ik de waarheid niet onder ogen durf te komen. Dat ik misschien wel helemaal niets voorstel voorhem, ook al lijk thet nog wel van wel als hij bij mij is.

Maar zou ihj zo altijd blijven? Of ben ik gewoon niet goed genoeg?

Al die rot vragen... pfff. Ik weet dat ik vermoeiend ben

afbeelding van waterman

Hoi Mayonaise

Ik denk dat wat je gisteren meegemaakt hebt erg goed voor je. Het doet je weer beseffen hoe je er in staat, hoe hij er in staat.

Citaat:

Ik zei: laten we het zo afspreken: we gaan dus niet met elkaar door maar jij komt terug als je het me kan bewijzen. Daar ging hij mee akkoord. Hij zei: ik moet wel, ik kan je niet zo zien, ik heb absoluut geen plezier aan het feit dat ik je hier met zoveel pijn zie.

Ik denk dat dit stukje heel belangrijk is. De afspraak die jullie hier maken: we gaan niet door met elkaar, als er niet heel duidelijk verbetering in zit.

Maar ik denk dat jij heel erg goed op jezelf moet passen, hier. Dat jij erg op moet passen dat jij voor jezelf duidelijk houdt wat je eigenlijk van hem vraagt. En als ik het mag interpreteren, dan vraag jij dat hij ophoudt onrust en onzekerheid bij jou te voeden. Dan vraag je van hem dat hij ophoudt onruststoker in jouw leven te zijn. Dan vraag je hem dus om duidelijke uitspraken, over hoe hij ten opzichte van jou staat, hoe hij ten opzichte van ex/minnares staat en zo. En dan zul jij erg goed op moeten passen dat je geen genoegen neemt met halve antwoorden.

Hij is op het moment verre van duidelijk tegen jou. Hij is op het moment enorme onruststoker bij jou. Dus, als je je aan je eigen afspraak gaat houden, moet je nu dus erg veel afstand van hem gaan houden. Heel erg veel. We gaan niet door met elkaar. OK, als dat de stand van zaken is, hou de deur dan stevig dicht. Heel stevig dicht.

De waarheid is niet zo verschrikkelijk, hoor. Als jij niets voorstelt voor hem, dan is dat zo. Tijd om weg te gaan. Als hij niet geinteresseerd is, dan maar niet. Tijd om weg te gaan. Tijd om weg te gaan, tijd om weg te gaan. Het is niet de waarheid die hier verschrikkelijk is, maar het feit dat hij je gebruikt. Dat is verschrikkelijk.

Heel veel sterkte!!! Ik probeer je te vertellen wat ik denk. Denk daar goed over na. Maar het gaat er uiteindelijk om wat jij denkt. Hoe jij er in staat, wat jij wilt. Wat jij met je leven wil, en hoe jij dat wil bereiken. Dat is veel belangrijker dan wat ik denk. Ik ben buitenstaandertje. Maar ik kan wel zeggen wat ik denk.

Liefs
Waterman

afbeelding van petals

als hij het ECHT zo moeilijk

als hij het ECHT zo moeilijk zou vinden om jou in pijn te zien, dan zou hij je met rust laten!

Ik heb ook een keer een man gehad die helemaal hoteldebotel was van mij maar ik niet van hem. Ik had hem niets te bieden. Deze man heeft jou ook niks te bieden, en dat weet hij donders goed. In plaats van gewoon naar het sportevenement te gaan en jou met rust te laten, komt hij toch weer. En hij komt niet en blijft een uur en praat goed met jou en rondt het af, nee, hij blijft waarschijnlijk toch weer slapen etc. etc. Zo heeft hij weer wat hij wil, zegt nu dan weer dat hij jou niet wil kwetsen, maar hij doet het wel!!!

Ik weet dat het lastig is, het is voor mij een hele dobber geweest om te zien dat niet iedereen het altijd goed met je voor heeft... ik wilde zo graag geloven dat mensen in ieder geval het goede proberen te doen. Maar zoals waterman het ook al schrijft, hij is jou hier aan het gebruiken! Persoonlijk denk ik dat het echt handiger en realistischer voor mezelf is geweest om te erkennen dat er gewoon mensen zijn die dat dus doen, andere mensen gebruiken en hierin vooral aan zichzelf denken, jou daarbij kwetsend. Ik wilde ook altijd geloven dat een man toch echt wel probeerde, oprecht was, echt om me gaf, ik probeerde overal de goede dingen in te zien en dat is volgens mij een goede, mooie maar soms ook heel gevaarlijke eigenschap. Uiteindelijk moest ik gewoon erkennen: deze man doet nare dingen, accepteert mijn grenzen niet, wil ik dit, nee ok dan kappen ermee, want hij gaat het niet doen.

Wat is echt om iemand geven dan? Dat is volgens mij het beste voor iemand wensen, en als je ziet dat jij dat niet kunt geven, dat je die persoon dan in haar eigen waarde laat en loslaat. In plaats van de controle te blijven houden over iemand, contact blijven zoeken, jaloers reageren, boos reageren, plots voor de deur staan... alles om maar in haar leven te blijven terwijl je haar niets te bieden hebt.

Ik vind het een ontzettend dapper besluit van jou dat je nu met hem hebt afgesproken dat je hem alleen wilt zien als hij echt die volgende stap met je wil zetten. Maar iets in mij zegt dat hij zich hier ook weer niet aan gaat houden, dat jullie toch weer in contact gaan blijven, dat hij je toch weer gaat contacteren. Ik hoop heel erg dat jij hier heel veel afstand van zult houden dan.

afbeelding van Mayonaise

@petals

Ik vind je reactie heel compleet en ook heel eerlijk, dankjewel. Ik dacht gisteren het goede te hebben meegemaakt, maar misschien ben ik opnieuw voor de gek gehouden door mijn verliefdheid. Terwijl ik juist ook merkte dat ik toch stiekem al wat stappen had gemaakt. Anders had ik op het eind inderdaad nooit met hem af kunnen spreken dat we het nu voor gezien hielden totdat hij wel meer kan bieden (ook al blijft hij nog steeds ontkennen natuurlijk).

Ik vind het inderdaad, eerlijk gezegd, te moeilijk om te beseffen da thij ellicht helemaal niet zoveel om mij geeft als dat ik denk. Terwijl dat wel echt zo voelt als we samen zijn. Ik weet dat ik nie tobjectief kan kijken, want dat doet "overspel": je ziet elkaar zo weinig en het is allemaal zo geheim dat telkens dat je elkaar ziet opnieuw enorme verliefdheid voelt. Dus het is geen "eerlijk" gevoel. En toen, als ik dan zie hoe graag we op dat moment dan bij elkaar zijn... Het is zo moeilijk om dan te bedenken dat hij het diep in zich niet goed met me bedoelt... snapje... Hij blijft juist zo aan de gang (ook al weet ik dat het meer over "bezit" gaat dan echte liefde).

Voelt hij dan voor haar wel echte liefde? Of is dat ook puur eigenbelang? Stabiliteit die hij niet op wil geven? Ik snap zijn beweegredenen dan gewoon niet. En hij leek gisteren wel echt kapot te zijn van het feit dat het niet meer ging, en hij lijkt toch ook echt stpapen daarin t ehebben genomen (hij heeft een paar momenten dat hij nog wilde komen al afgezegd), maar inderdaad het is maar de vraag hoe het nu in het vervolg gaat.

Eigenlijk komt het erop neer dat hij verdrie theeft dat we niet doorkunnen, maar dat hij me ook niet kan geven wat ik vraag, maar hij vindt het ook klote het idee dat ik ieman danders kan tegenkomen.

Pff het is zo ingewikkeld en de vraag inderdaad is waarom blijf ik er nog zo over nadenken. Zeker als ik telkens opnieuw jullie reacties lees en het iedere keer ook dezelfde boodschap is.

afbeelding van petals

Hij is in Nederland voor het

Hij is in Nederland voor het sportevenement, en ja uiteraard is het dan voor hem ook leuk om jou te zien. Maar geven om is meer dan dat, het maakt jou ongelukkig, hij ziet dat en toch blijft hij komen. Of hij om haar dan wel geeft, nou ik zou zeggen hij bedondert haar net zo goed als hij jou bedondert, duidt voor mij al niet op een goede liefdevolle relatie. De pijnlijke manier van denken die ik dan zie is dat je je gaat afvragen waarom kan hij met haar wel serieus en met mij niet, ik las bij jou het zinnetje ik ben niet goed genoeg. Ik denk zelf dat dit soort mannen nooit tevreden is al ben je een supermodel bij wijze van, dan nog is het niet genoeg. Mijn ex had voor mij een heel lieve leuke vrouw (net als ik Glimlach) en die beduvelde hij ook en mij idem en de vrouw na mij idem, en pissed dat hij was als ik ook maar keek naar een ander. Het is controle, hij vindt het leuk zolang het gaat op ziin manier.

afbeelding van waterman

Hoi Mayonaise,

ik denk dat deze afspraak van heel groot belang is:

Citaat:

Ik zei: laten we het zo afspreken: we gaan dus niet met elkaar door maar jij komt terug als je het me kan bewijzen. Daar ging hij mee akkoord.

Ik denk dat dit eigenlijk een heel belangrijke afspraak is. Ik denk dat het grote voordeel van de afspraak is dat het jou de kans geeft rust te vinden. Om niet meegevoerd te worden in de rollercoaster van onrust. Om jou wat afstand te laten nemen. Laat hem gaan, en laat hem pas terugkomen als hij het je kan bewijzen……….. Dat is de afspraak, toch?

Probeer je aan die afspraak te houden. Voor jezelf. Beloofd?

Waterman

afbeelding van Hetlevenismooi

Hallo Mayonaise,

Dit kan ik niet zien als verder komen.
Ik had echt gedacht dat je voor jezelf zou opkomen.
Ik heb je blogs nog terug gelezen en het gaat steeds hetzelfde.
Jij krijgt leuke, lieve woorden van een ondeugende? man die anders in het leven staat dan jij, waar jij totaal niet achter staat.
Dit heet jezelf verliezen, hoe ver ben je al...?
Alleen jij kunt dit doorbreken, door je oerkracht naar boven te halen en aan jezelf laten zien dat jij dit niet wil.
Natuurlijk kan hij ook gezellig, leuk en lief zijn.
Dat kunnen ondeugende mannen ook zijn. Onschuldig
Die denken, waarom zou ik ze allemaal haten om 1?
Er is toch een verschil qua denken bij mensen.
Jij hebt jouw normen en waarden. Hou je daaraan.
En die twijfel bij jou, dat je denkt, stel het is niet zo?
Jij komt daar in Frankrijk aan en bent niet met een welkom ontvangen.
Zijn leven daar kreeg jij niet te zien. Waarom dan nog twijfel? 1+1=2 toch? Hij geeft het de laatste keer ook nog toe.

Hij is sterker dan jij bent, duidelijk want je laat hem binnen. Dan hebben jouw woorden geen betekenis meer. Ik doe dit niet meer, dat niet meer. Omdat je zwaar verliefd bent. Gebruik alsjeblieft je gezonde verstand!
Je huilt om hem naast hem. En dan ben je jezelf? Je zou om jezelf moeten huilen en je daarna gaan oprapen en met opgeheven hoofd een ander pad gaan bewandelen.

Kijk eens van een afstand naar jezelf, wat zie je dan? Ga nieuwe mensen leren kennen. Doe iets anders. Ga op stap met een mannelijk stapmaatje. Als je zo afhankelijk bent dan moet je met alle kracht in je dit doorbreken. En dat kan alleen jij doen. Dan ben je gelijk een stuk sterker. Ik heb niet makkelijk praten. Ik heb ook eens voor een dilemma gestaan en al is het een ander verhaal, ik kreeg opeens die oerkracht om het te doen, ook zwaar verliefd toen. Na een paar keren proberen was mij dat ook gelukt. En de verliefdheid gaat wegtrekken.

Jij hebt schuld zeg je. Jij hebt inderdaad ook je aandeel in dit drama, door in deze relatie te blijven. Jij houdt het zelf in stand.
Ga schoon schip maken, voor jezelf.
Na een tijd voel je je geweldig, nu ben jij jezelf alleen maar pijn aan het doen. Is dat eerlijk tegenover jezelf?
Hij kan jou geen pijn doen, dat doe jezelf. Onschuldig

Het is allemaal menselijk hoor, kan de beste overkomen en de beste kan er ook weer uitkomen!

Succes met het sterker maken van jezelf!

Liefs!

afbeelding van torn

#Gemixte Signalen

Mayonaise schreef:

Ik zei: laten we het zo afspreken: we gaan dus niet met elkaar door maar jij komt terug als je het me kan bewijzen.

Hoezo nog de deur op een kiertje zetten voor iemand die jou zo verkeerd en respectloos behandeld zou hebben, over je grenzen zou zijn gegaan, bedreigingen heeft uitgesproken en ontrouw zou zijn ?

Volgens mij geef met je zulke uitspraken (nog steeds) gemixte signalen af.
Is ook maar de vraag welke 'bewijzen' jij nodig zal hebben en voor jou goed genoeg zullen zijn om hem ooit weer volledig te kunnen vertrouwen? Waarschijnlijk zal, door geschiedenis die er tussen jullie is en het terecht of onterechte wantrouwen van jouw kant, niets wat hij nog zal doen of zeggen goed genoeg voor jou zijn. Of hij moet ooit nog een relatie met je aan willen gaan aan waarin hij continue zijn 'houden van', 'betrouwbaarheid' en 'trouw zijn' aan jou aan het bewijzen zal zijn.

Zit je in een relatie waarin jij steeds achterdochtig bent en hij op zijn tenen aan het lopen is.......moet je volgens mij voor elkaar niet willen.

Mayonaise schreef:

Ik ben gewoon niet goed genoeg geweest voor hem, wel leuk voor erbij en op die manier is hij wel van me gaan houden, maar niet de echte manier... Niet het houden van onvoorwaardelijk. Misschien kent hij dat wel niet, of op een hele aparte manier met haar (en daarbij behoefte voelen om ook met anderen te zijn, maar waarom zal ik nooit weten en begrijpen zal ik het ook niet).

Er zijn vele gradaties van 'houden van net zoals er legio vormen van relaties bestaan.
Dat hij misschien een wijze van liefde of 'houden van' heeft die niet aansluit bij jouw beeld of dat van anderen mensen hoeft nog niet te betekenen dat hij het niet kent, niet kan of jij niet goed genoeg zou zijn.
Hoewel ik snap dat het gevoel van 'niet goed genoeg zijn' gaat opspelen als jij er andere invullingen of verwachtingen bij hebt gehad

Kan zijn dat hij wel degelijk op zijn manier van je houdt maar ook nog gevoelens heeft voor zijn ex. Vind hij bij jou het ene, en bij zijn ex of andere vrouwen het andere. Geen idee. Wij kunnen niet zijn hersenpan eraf schroeven en in zijn hoofd of gevoelswereld kijken, ook al pretenderen enkele mensen dat wel vanaf de virtuele lezersbank te kunnen op basis van jouw verhaal.

Er zijn mensen die zo zijn of op die manier in het leven staan. Die 'de grote concepten van houden van en exclusief verbonden zijn aan een persoon in je leven' hebben losgelaten of daar een andere invulling aan geven. Die meer denken in vriendschapsvormen

Kan een fase in zijn leven zijn of de aard van het beestje, geen idee.
Hoeft verder ook geen oordeel over gegeven te worden of labeltje aan gehangen te worden. Zelfs de braafste en keurigste mensen onder ons hanteren die leefstijl. Enige waar je over kan oordelen is wanneer het niet openlijk bespreekbaar gemaakt wordt met een partner waardoor de ander een keuze wordt ontnomen.

Is aan jou of je daar wat mee kan en wil.
Als jij als andere partij daar niet mee kan omgaan, het je dermate in verwarring en conflict met jezelf brengt, rest er maar een ding; de pijn van het verdriet en teleurstelling met jezelf aangaan, de confronterende leermomenten voor jezelf meenemen en verder gaan met je leven.

afbeelding van Mayonaise

@torn

Dankjewel, dit is weer een heel ander perspectief en antwoord dan anderen waar ik ook zeker veel van leer.

Het klopt dat niet iedereen hetzelfde is en dat mensen anders in het leven staan, en dat is ook prima. Toen ik deze man voor het eerst ontmoette was hij daar zelfs open over: hij vertelde mij dat hij samen was met iemand, al jaren, die hij dingen zoals vreemdgaan niet vertelde zodat het haar ook geen pijn zou doen. Wat niet weet wat niet deert, wilde niet zeggen dat hij niet van haar hield.

Ik had toen inderdaad moeten beseffen dat diegene dan zo is en dat dat prima is, maar omdat ik helemaal niet zo ben ik daar vandaan moet blijven om teleurstellingen bij beide te voorkomen. Maar dat heb ik niet gedaan, ik werd verliefd, hij werd verliefd, ik maakte mijn relatie uit (die niet goed zat) en ik hij beloofde mij hetzelfde te doen. Ondanks dat er niets gebeurde voordat ik mijn relatie uitmaakte voor hem, was ike r met mijn gevoel al over uit: terwijl ik mijn verstand had bij moeten houden, had moeten beseffen dat hij 'zo' is en dat dit niet past bij mij. Maar hij viel juist voor mijn 'puurheid' en het feit dat ik totaal niet zo ben, hij vertelde mij later dat hij daardoor besefte wat hij miste, een echte verbintenis, en dat hij die met mij dolgraag wilde. Ik geloofde daarin, ik dacht dat ik hem op die mindset zou kunnen zetten omdat hij aangaf het te willen, ik geloofde in het sprookje..... en die kwam niet uit. En ik besef me, mede door jouw comment, dat ik daar zelf schuld aan heb.

Desalniettemin is er een hele geschiedenis aan vooraf gegaan. Hij probeerde haar te verlaten voor ons, maar het lukte hem niet. Ik raakte in paniek, waardoor communicatie tussen ons daarover niet meer ging. Hij zette alles on hold, sloot zichzelf voor me, en we praatten er niet meer over. Je zou kunnen zeggen, mijn eigen schuld. Of iets dat we hadden moeten zien aankomen: we staan anders in het leven en hebben andere behoeftes. Het zou nooit werken.

Ik heb daarna vaker aan hem aangegeven dat ik het begreep dat het moeilijk was, dat ik zelf schuld heb en hem totaal niets verwijt. Maar vervolgens ging hij hier niet in mee, maar hij loog erover. Tot op de dag van vandaag. Dat hij nog bij haar is. Ook al zeg ik nu: ik begrijp dat het niet realistisch was, ik heb zelf ook schuld, we staan anders in het leven - dan reageert hij nog steeds ontkennend. En daarom is deze situatie zo pijnlijk. Ik geef hem, volgens mij, genoeg ruimte om juist weer zichzelf te zijn en openlijk erover te zijn.

Hij doet zich voor als iemand die hij niet is, om mij bij zich te houden. Maar dat werkt niet. En inderdaad, niets zou meer genoeg zijn, dat verwijt hij mij ook. Ik heb echt sterke aanwijzingen voor 99% dat hij nog bij haar is, dat verhaal is veel te lang om hier neer te zetten. Het is niet als verwijt bedoeld, maar meer naar mijzelf als geruststelling dat ik goed zat met mijn conclusie. Maar het is, in mijn ogen en wellicht in de ogen van anderen hier, niet eerlijk om mij op een bepaalde manier op te eisen na alles wat er is gebeurd.

Dus beide schuld, dat zeker. Ik leer er ook van. Maar het blijft dubbel en er blijven twee kanten aan het verhaal. Ik heb ook altijd gestreefd naar het feit om hier zo openlijk over te praten zoals ik nu met jou doe, hoe vaak ik tegenover hem stond met de boodschap: je kunt eerlijk zijn, ik word niet boos, ik heb zelf schuld, we staan anders in het leven, je hebt me al van tevoren verteld hoe je bent en andersom... Maar alleen maar ontkenning en leugens. Dat maakt het hele verhaal zo pijnlijk.

afbeelding van chelle

@mayonaise & torn: #een ander perspectief

Hard nodig dat op jouw blog door torn ook eens een ander perspectief wordt opgegooid dan het constante gedemoniseer en vingerwijzen richting jouw ex.

Wat constant vergeten lijkt te worden, is dat op basis van de informatie die jij verschaft, wij als lezers bewust moeten blijven dat wij worden meegevoerd in alleen jouw beleving en hoe jij dus de zaken ervaart. Op torn na, zie ik hier niemand in staat met open blik een objectieve profielschets van jouw ex te maken. De meeste reacties die jij krijgt, kauwen door op jouw beleving en gaan over in de overtreffende trap (hij gebruikt je! hij is schuldig! hij is niet goed voor je! etc), in plaats van dat er gezocht wordt naar neutraal gebied en de focus wordt gericht op wat jou drijft, tegenhoudt, laat hopen, laat proberen, etc.

Zelfonderzoek en uitwisseling daarover, lijkt mij veel interessanter en vruchtbaarder, dan maar steeds doorkauwen op wat je ex zou moeten doen en niet doet. Op je eigen proces en ontwikkeling kun je tenslotte sturing en inzicht uitoefenen, op zijn gedrag en ontwikkeling niet.

Niemand van ons is er bij (geweest), noch is er hier iemand die persoonlijk kennis heeft van hoe jouw ex denkt, hoe hij in zijn gevoel zit, waar hij tegenaan loopt of wat hem drijft en doet handelen. De conclusies en interpretaties die ik hier van enkelen voorbij zie komen, lijkt vooral een mengeling te zijn van eigen projectie en slechte ervaringen die wordt getriggered door de details in jouw verhaal. Whatelse is new. Wat ik daar zelf gruwelijk aan vind, is dat er kleine zaadjes in jouw beleving worden gepland die de oogst zijn van de onverwerkte negatieve ervaringen van anderen - en niks met jou te maken heeft, noch iets toevoegt aan jouw proces op de langere termijn. Ik hoop dat je hier bewust van bent.

mayonaise schreef:

"Toen ik deze man voor het eerst ontmoette was hij daar zelfs open over: hij vertelde mij dat hij samen was met iemand, al jaren, die hij dingen zoals vreemdgaan niet vertelde zodat het haar ook geen pijn zou doen. Wat niet weet wat niet deert, wilde niet zeggen dat hij niet van haar hield."

Bij de eerste ontmoeting lijkt hij jou al kennis te hebben gegeven hoe hij een samenzijn vormgeeft. Of althans, de keuzes die hij maakte (en niet maakte) tijdens het samenzijn met een ander. Kan zijn dat toen er zowel bij jou, als ook bij hem, gevoelens gingen opspelen, de status van jullie Samenzijn ineens om 'meer' ging vragen. De wijze waarop hij dus 'een samenzijn' met die ander vorm gaf, begon opeens een obstakel te vormen waar dit wellicht voorheen minder gewicht leek te hebben.

Als ik je blogs een beetje doorlees, lijkt jullie relatie vanaf dat punt te zijn veranderd in een 'Aanklager-Verdediger' dynamiek. Jij, de aanklager, die steeds wenst, hoopt, verlangt en zelfs eist 'dat hij gewoon opbiecht hoe het werkelijk zit' en hij, de verdediger, die een beetje meegeeft, om vervolgens weer de boel te ontkennen en alles in het midden te houden.

Waar het dan toch naar terug lijkt te leiden is, is dat de keuze bij jou ligt. Zonder allerlei oordelen en negatieve conclusies op hem los te laten, is het overduidelijk dat jij iets van hem wenst dat hij niet in staat is te kunnen geven. Je kan om 'duidelijkheid' blijven vragen, maar het feit 'dàt hij geen duidelijkheid kan geven' lijkt mij al een solide reden om de beslissing te maken dat jullie op een paar, voor jou zeer belangrijke normen, dus niet samen gaan.

mayonaise schreef:

"Ik geef hem, volgens mij, genoeg ruimte om juist weer zichzelf te zijn en openlijk erover te zijn."

Wanneer is de rekbaarheid van het ruimte willen blijven geven er uit? Misschien geef je hem wel teveel ruimte? Namelijk, dat je toch niet handelt op zijn 'ongrijpbaarheid/vaagheid/onduidelijkheid'' die bij jou steeds weer onzekerheid en verwarring teweeg brengt, maar de deur blijft openhouden voor het moment dat hij eindelijk alles opbiecht.

De enige duidelijkheid hier lijkt te zijn = dat hij jou geen duidelijkheid kan geven. En dat lijkt mij reden genoeg om jullie samenzijn en/of de voortgang ervan goed te overdenken. Daar hoef je deze man niet voor te demoniseren of naar beneden te trekken hoe fout hij bezig is. Ik denk liever niet in 'schuld'. Schuld impliceert dat het gaat om hele vastomlijnde gebieden, waarbinnen 1 iemand verantwoordelijk is. Echter, de dynamiek van een relatie of samenzijn vormt zich op hele diep-innerlijke individuele processen tussen 2 partners, waarbij actie-reactie zich vaak afspeelt op de emotionele dieperliggende gevoeligheden waar partners zich vaak niet of nauwelijks (nog) bewust van zijn.