Wat doet dat toch een verdriet en wat kan mijn hart het niet 'bevatten'.

Dat je het ene moment naakt in elkaar armen slaapt, 'lieverd' en 'schatje', gefluisterde 'ik hou van je's'.
Jezelf letterlijk en figuurlijk bloot legt en de ander door en door leert kennen en liefhebben.
De knuffels, de gezelligheid, de gesprekken, de zorgzaamheid, de steun, zijn hand in de jouwe, samen in de auto meezingen, samen alles delen.

En dan.

Uit.

Niets meer...

Ineens zijn de 'ik hou van je's' veranderd in afstandelijke mailtjes die niet eens meer starten met 'Lieve'.

Lieve ...,

Hoe is het met jou?
Het is inmiddels 7 weken geleden dat ik je voor het laatst gezien of gesproken heb. Time flies when you're having fun.

Nee, alle gekkigheid op een stokje, mag ik je oprecht vragen hoe je je nu voelt tov mij? Bevrijd, tot rust gekomen, happy, sterk?

Ik herinner me de relatie die ik voordat ik M. tegenkwam verbrak, hij had daar heel veel moeite mee maar ik voelde me echt bevrijd en opgelucht.
So, been there done that...het maakt je echt geen slecht mens. Het is atijd goed om te kiezen voor je eigen geluk!

Ziektedagje genomen...na wederom een slapeloze nacht stond ik vanochtend lijkbleek en trillend naast mijn bed. Nee...dan maar even toegeven aan en mijn baas gebeld dat ik ziek ben.
Ben ik eigenlijk ook.
Alleen moet dit nu wel eens gaan stoppen. Mijn hormoonhuishouding is zó verschrikkelijk van slag dat er rare dingen ook fysiek met mijn lijf gebeuren. Ben 2x per maand ongesteld bijvoorbeeld - en dan niet zo'n klein beetje ook.

Jeez...ging het eigenlijk best wel goed, in een stijgende lijn naar boven, ben ik de afgelopen dagen keihard aan het terugvallen. Vandaag weer met paniek en al. Vanaf 4 uur in de ochtend wakker door het malen.
Zo verschrikkelijk de behoefte om hem te vragen of hij mij ook mist. Willen horen dat hij dat wel doet, of juist hélemaal niet. Dat hij zich vrij en gelukkig voelt, zodat ik na een paar kutdagen dóórkan. Schóp onder mijn kont!
Alleen bestaat optie 3 ook...dat hij zegt...'tuurlijk mis ik je, maar dat wil niet zeggen dat ik er nu wel in geloof'.

De laatste dagen loop ik hem zo verschrikkelijk te missen. Tot in mijn tenen.
Af en toe zo'n misselijk gevoel wat door me heenstroomt. De neiging om hem te vragen, mis je mij ook? Ik weet het namelijk niet.
En ja...je had je redenen om eruit te stappen. Ik begrijp ze, ze zijn reeel, ik ben het er rationeel gezien zelfs mee eens dus deze vraag heeft totaal geen toegevoegde waarde, maar mijn god wat mis ik je. Wat mis ik je in mijn leven, wat een leegte laat je achter.
Mis je mij ook?

"I hope you are doing ok. I know our last conversation was a tough one
and I'm sorry things didnt work out the way we had hoped. I'm finding
it difficult, but I know I had to make this decision. Which, as I said
to you before, does not mean I've suddenly stopped caring for you, I
care for you a great deal and truly hope we can keep in touch."

"It saddens me that this is so hard for you, but I hope you will be
able to let it go.
Maybe some day we will be able to have a special connection and well,
who knows. But for now, I want to go on and I can't continue this
dialogue."