Mijn aanwezigheid op deze site is langzaam veranderd in een op de achterbank meelezende bezoeker. Nu mijn leven weer op normaal tempo doorrijd, voel ik me meer geroepen om te reageren op verhalen van anderen, dan om de focus te behouden op mijn eigen verhaal dat steeds minder belangrijk wordt om hier te vermelden. Er zijn niet echt meer grote openbaringen in mijn persoonlijk LVDV-proces; het zijn nu alleen nog maar kleine inzichten die de gaatjes uit de afgelopen periode beginnen te dichten.

Ik weet niet precies wat en hoe ik het heb gedaan, maar na een roerige bijna 5 maanden is er is rust en gewenning, nu. In hoe alles is gebeurd, in hoe alles is verlopen, erna--maar vooral in Een Nieuw Hoofdstuk, alleen, als single. Misschien is mijn grootste voordeel wel geweest dat ik hem nooit meer ben tegengekomen. Het maakt het wennen aan Het Afscheid duidelijk makkelijker. In het begin, tijdens het lezen van verhalen van anderen, waarbij de Ex nog regelmatig tegen het lijf werd gelopen, waarbij er nog gesprekken waren, en contact, en soms zelfs sex--heb ik mezelf heel vaak afgevraagd "waarom heb ik nou juist met iemand te maken die zo makkelijk kan verdwijnen?".

Ik hobbel richting De Vier Maanden Uit-'verjaardag'. Na vier maanden kan ik zeggen dat ik de ergste orkaan nu wel heb overleefd. Ik sta weer op de benen; zelfs niet eens meer zo wankel als ik deed toen ik mezelf dwong op te krabbelen. Na vier maanden komt het rustgevende besef dat 'het alleen nog maar opwaarts kan gaan'--en zelfs de gevreesde terugval zal alleen luiter nog maar een struikel zijn. Maar die bodem, die zal ik in dit verhaal niet meer raken.

Na vier maanden begint de omgeving de verandering te bespeuren. Ik ben rustiger, niet meer zo zwaar, mijn inzichten die ik inmiddels heb binnengelaten geven mijn gezicht weer kleur en een glimlach--en de gesprekken gaan niet meer alleen maar over Ex-dit en Ex-dat. In de omgang ben 'ik' weer gewoon alleen 'ik'--en niet 'ik' die de Ex nog steeds op haar schouders met zich meedraagt.

Is het niet uiterst merkwaardig dat, wanneer een relatie abrupt en respectloos wordt beeindigd, daarmee nog zoveel sluimerende maar onuitgesproken emoties aanwezig zijn/achterblijven, er dan maar 'grijpbaar valuta' wordt gebruikt om deze emoties in zekere zin toch doorgang te geven en te laten spreken?

Geld kan aardig schreeuwen, soms.

De afgelopen 4 dagen vocht ik mijn deel in een geldoorlog die ik, uiteindelijk maar verassend genoeg, toch door het e-woord (mail) gewonnen heb. Omdat hij zo abrupt vertrokken was, hebben we (lees: merendeel door druk van zijn omgeving) 'geregeld' dat hij mij nog 4 maanden lang de helft van de huur zou doorbetalen. Dit om mij in ieder geval financieel zijn 'vertrek' te laten opvangen. Dit zijn 4 maanden geweest waarin ik elke maand opnieuw een herinnering moest uitsturen om de betaling te garanderen--totdat vorige maand het spastische gedonder al begon door te breken met zijn e-mail: 'ik heb haast geen geld en je kan toch niet verwachten dat ik je nog maanden ga doorbetalen'. As if.

Het is nu twee maanden en drie dagen geleden dat De Ex een weekendtas met spullen vulde en uit mijn leven wegliep--naar mammie toe. Op een paar sms-jes, een koel telefoongesprek over zijn verhuizing uit dit huis, en twee korte, emotieloze emailtjes van hem na in de eerste twee weken na zijn vertrek (elk contact door mij opgenomen), viel de stilte als het doek in ons verhaal. Na die dag heb ik hem niet meer gezien--en na dat telefoontje, ook niet meer gesproken.

Twee maanden; het klinkt zo kort geleden, op papier, in woord--maar in mijn beleving voelt het als maand-EN geleden. Ironisch: de stilte waar ik in het begin zo voor vreesde, deze stilte waartegen ik me verzette en die ik aanvocht als de vijand die ons letterlijk de mond snoerde en alles ontkende--diezelfde stilte werd het enige constante waar ik nog zeker van was in de maanden na zijn vertrek. Toen ik drie weken geleden geheel onverwachts een briefje van hem in de bus kreeg, of het 'een idee was om te praten?'--toen had ik inmiddels al de hand geschud met deze stilte die hij in eerste instantie voor ons beide had ingezet. Deze stilte: het is inmiddels een goede buur geworden.

Hoi allemaal. Terug van weggeweest. Het zal even wat tijd kosten om de verhalen op deze site in te halen en weer als vanouds berichtjes en feedback achter te laten--maar ik ben jullie niet vergeten

Amerikaanse vriend is terug naar huis--er was een droevig afscheid; zoals afscheid meestal komt. Nu weer ruimte en tijd voor bezinning en verwerking; terug naar de normale gang van mijn leven zoals het bestond voordat deze vriend, een oceaan van mij vandaan, gebonden door een vriendschap van drie lange jaren op afstand, mij een schouder kwam bieden. Ons samenzijn de afgelopen twee weken was veel meer dan een traan van mij op een schouder van een trouwe vriend; er was een diepere connectie en chemie aanwezig. En ook al was er de verwerking en de realisatie van mijn recente liefdesverdriet in gesprekken, in delen van ons samenzijn--geleidelijk aan, begonnen de zweren te helen. Als een wond waar ik niet constant aan bleef krabben en pulken; een wond dat ik maar open bleef halen omdat het 't laatste concrete was wat mij nog aan die ex bond. Eindelijk vond ik wat rust in mijn verdriet. Maar vooral: hoop dat het beter zou gaan.

Een tijdje niet geschreven: een amerikaanse vriend voor 2 weken op bezoek. Een afleiding die welkom is--alles om de deprimerende traditie te doorbreken van mezelf jankend door de dag heenslepen in steeds dezelfde gedachte-kringetjes. Een reden om voor uit bed te komen, te eten, actief te zijn, een film te pakken, plannen voor morgen te maken, aandacht aan mijn uiterlijk te besteden in plaats van de outfit van rouw elke dag opnieuw aan te trekken. Reden om te 'zijn'--zoals ik was voordat de ex in een opwelling besloot weg te rennen en ik het geloof verloor iemand te zijn; iemand om voor te blijven. Nu is er iemand die een zee overvloog om tijd met mij door te brengen. Het verzacht niet alles, maar wel iets.

Ik lees soms met bewondering hoe sommige mensen hun ex-partner tegen het lijf kunnen lopen, niet zo heel lang na de 'break-up', en er tijdens zo'n ontmoeting achterkomen dat ze die persoon niet echt meer missen. Dat ze die ex-geliefde in de ogen kunnen aankijken, en geen last meer hebben van alle herinneringen en redenen waarom er eens een relatie mogelijk was en nu niet meer. Dat er zelfs een realisatie komt dat die ex helemaal niet zo heel leuk is.

En ik vraag me af: is dit ook gewoon maar een vorm van zelf-bescherming? Jezelf vertellen dat die persoon het eigenlijk niet was voor je, niet werkelijk, dat je dat niet leuk vond, en dat ook niet, dat sommige dingen je irriteerden etc. Ik denk dan door: jamaar, als je aan elk willekeurig koppel zou vragen wat ze niet leuk vinden aan elkaar, dan zullen er vast en zeker wel een paar dingetjes op een lijstje verschijnen. Geen enkele relatie is irritatie-loos. Maar kennelijk blijven veel koppels ook bij elkaar met de minder-leuke dingen.