Na meer dan een maand de site intensief te lezen ipv nog te posten (ik vermoed uit angst voor de reacties), wil ik mijn verhaal verder vertellen tot vandaag de dag.
Eind februari kwam ik erachter dat ze nog steeds contact had met de persoon waarmee ze me bedrogen heeft, hoewel ze me in november, bij de 2de kans beloofde voortaan volledig eerlijk met me te zijn. Hierop heb ik onze relatie beëindigd, maar van korte duur. 2 dagen later heb ik me door haar laten overtuigen om een nieuwe poging te ondernemen. Ik had misschien beter jullie advies hier gevolgd, maar ik kon het niet, ik was niet sterk genoeg.

Door deze nieuwe ontwikkelingen werd ik echter nog meer paranoia en was het vertrouwen helemaal zoek. Ik ben hier helemaal niet trots op, maar het was sterker dan mezelf: ik begon dan ook te zoeken op haar computer en ben erachter gekomen dat ze 2 weken hierna opnieuw was begonnen met met hem te communiceren. Ze is nog tot over haar oren verliefd op hem, ik denk niet dat ik het vertrouwen ooit nog terug zal krijgen. Als ze me zoveel blijft verzwijgen, dan zal er toch wel iets van aan zijn. Wie ben ik dan om daartussen te komen? Als we niet bij elkaar horen, dan is dat maar zo.

Iets meer dan 2 weken geleden hebben we dan samen beslist om er een einde aan te maken. Heel raar, ik leek hierop voorbereid, ik toonde weinig emoties, net als zij. Ik denk dat het het laatste half jaar al zoveel in mijn hoofd spookte dat dit kon gebeuren. 2 weken hebben we helemaal niets meer van elkaar gehoord. Ik heb me dan volledig op mijn familie, werk, vrienden en uitgaan gestort. Dit zijn de momenten waarop je je sterk voelt, waarop je weet dat uiteindelijk alles toch goed komt. Rationeel gezien ben ik goed mee hoor, ik weet dat deze pijn slechts tijdelijk is en dat er geen 1 perfect match bestaat, er zijn duizenden personen waarmee je gelukkig kan worden, die aan je eisen voldoen en waarbij dit wederzijds is. Ik weet dat dit de beste oplossing is, dat ik na verloop van tijd wel een vrouw zal vinden die beter bij me past. Maar toch heb je van die vreselijke dipmomenten waar je jezelf moet doorsleuren ... dat je je zo leeg en alleen voelt ... dat je nergens zin in hebt ... Hoe lang duurt het vooraleer je een intensieve band van 9 jaar, met iemand waarvan je dacht dat je samen oud mee ging worden, achter je kunt laten? Dat je hierop tevreden kunt terug kijken? Ik heb in ieder geval geen spijt van de tijd die we samen hebben doorgebracht, maar het doet allemaal wel verschrikkelijk veel zeer.

Vandaag heb ik haar voor het eerst terug gezien. In het kort: ze is nog steeds van mening dat ze onze ruzies niet meer aankan, ze heeft nog regelmatig contact met die andere man en ze heeft het te druk om te rouwen (ze heeft een eigen zaak) ... Ik voelde me heel triest tijdens ons gesprek, ook tot een uurtje nadien. Maar dit was mijn dipmoment voor vandaag, ik ga me hier niet door laten kennen. Ik mag niet in het verleden leven, moet er nu het beste van maken. En ik wens haar ook het allerbeste toe, ze verdient dat. Ook al is dat niet met mij. Dat heb ik haar daarnet ook nog telefonisch even gemeld, dat ze zich geen zorgen moet maken. Alles komt op zijn pootjes terecht. Bij de ene al wat sneller dan bij de andere, maar het komt ...

Op dit moment voel ik me heel sterk, maar ik ga nog heel wat dips tegemoet vooraleer ik opnieuw kan beginnen. Maar je moet eerst leren stappen vooraleer je kan lopen ...